Μήπως μπορούν και οι Ελληνοκύπριοι να έρθουν στον βορρά και να κάνουν διαδήλωση κατά της κατοχής;

Μήπως οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας απαγορεύουν στους Τουρκοκύπριους να κάνουν διαδήλωση στον νότο; Δεν τους απαγορεύουν! Μπορεί να οργανώσει διαδήλωση στον νότο, αν θελήσει, ακόμα και ο Ερσίν Τατάρ, ο οποίος παραπονιέται ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά εκτρέφει τρομοκράτες και προκαλεί σχεδόν, λέγοντας στην Τουρκία «έλα βομβάρδισε και αυτούς όπως τη Συρία». Δίδεται και σε αυτόν άδεια, έτσι δεν είναι; Όμως, δεν δίνεται άδεια σε Ελληνοκύπριους να κάνουν διαδήλωση στον βορρά! Αν επιχειρήσουν να διαμαρτυρηθούν για την κατοχή. Αν κάνουν διαδήλωση μπροστά στην πρεσβεία της Τουρκίας, θα συλληφθούν αμέσως!

Ήταν μια ειρηνική πορεία εκείνη των Ελληνοκύπριων γυναικών το 1989 στην πεδιάδα της Λουρουτζίνας. Όλες ήταν άμαχες. Δεν είχαν όπλα και βόμβες. Ήρθαν και κάθισαν στον Λόφο του Σταυρού που βρίσκεται στο χωριό. Ήσυχα. Ούτε έριξαν πέτρα σε κάποιον, ούτε έβρισαν. Η διοίκηση Ντενκτάς έστειλε άνδρες με αυτοκίνητα ενάντια σε εκείνες τις γυναίκες. Έδειραν τις γυναίκες. Τις έσπρωξαν, τις κλότσησαν. Ήμουν και εγώ εκεί. Και είδα.

Ένας Ελληνοκύπριος πρόσφυγας που πεθαίνει στον νότο μπορεί να ταφεί στο κοιμητήριο του χωριού του στον βορρά αν θέλει; Δεν μπορεί. Δεν του δίνεται άδεια! Δεν το επιτρέπει η κατοχική διοίκηση στον βορρά. Είχε προσπαθήσει πολύ γι’ αυτό ο Σπύρος Χατζηγρηγορίου, ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Τελευταία επιθυμία του ήταν να ταφεί στον Γερόλακκο. Αφού χτύπησε όλες τις πόρτες, ο τελευταίος στον οποίο πήγε ήταν ο Μουσταφά Ακιντζί. Μάλιστα, δεν θέλησε να γράψω στην εφημερίδα ότι πήγε στον Ακιντζί, για να μην χαλάσει η δουλειά του. Δεν το έγραψα. Αλλά αποδείχθηκε μάταια και εκείνη η ελπίδα. Η στρατιωτική διοίκηση θεώρησε πολύ ακόμα και ένα μέρος για τάφο σε έναν Ελληνοκύπριο. Θεωρούσε εδαφική υποχώρηση ακόμα και τον χώρο για έναν τάφο. Έτσι, έφυγε από ανάμεσά μας ο Σπύρος Χατζηγρηγορίου, ένας από τους πιο καλόκαρδους, τους πιο ειρηνιστές ανθρώπους αυτής της χώρας. Δεν κατέστη δυνατό να ταφεί στο κοιμητήριο του Γερολάκκου. Αν ένας Τουρκοκύπριος που πεθαίνει στον βορρά θέλει να ταφεί στο νεκροταφείο του χωριού του στον νότο, μπορεί να ταφεί; Δεν θυμάμαι μια τέτοια επιθυμία από οποιονδήποτε Τουρκοκύπριο μέχρι σήμερα. Δεν υπήρξε τέτοιο αίτημα. Αν υπάρξει, τι θα γίνει; Δεν θα το επιτρέψουν οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας; Γιατί να μην το επιτρέψουν; Βεβαίως θα το επιτρέψουν.

Για εμένα ήταν σημαντική από αυτήν την άποψη η διαδήλωση που έκαναν στον νότο τα παιδιά που γεννήθηκαν από μεικτούς γάμους. Αυτή ήταν η πρώτη μαζική διαδήλωση που έκαναν Τουρκοκύπριοι στον νότο από το 1974, ή ακόμα και από το 1963. Υπήρξαν κάποιοι που εξεπλάγησαν για το γεγονός ότι πέρασε χωρίς επεισόδια. Τι περίμεναν δηλαδή; Να τους επιτεθούν οι Ελληνοκύπριοι; Να κινητοποιηθεί το ΕΛΑΜ; Ιδού, ακόμα και εκείνοι δεν τους άγγιξαν. Ήταν μια πλήρως δημοκρατική διαδήλωση. Άλλο θέμα αν ήταν δίκαιη ή άδικη. Όμως, στο τέλος ήταν μια ειρηνική διαδήλωση. Αυτή η διαδήλωση απέδειξε σε όλους ότι οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες μαζικές διαδηλώσεις στον νότο. Ναι, όπως έγραψα και στο παρελθόν, αυτά τα παιδιά είναι θύματα. Όμως, δεν είναι θύματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι θύματα της κατοχής!

Και οι Ελληνοκύπριοι συμπατριώτες μας στον νότο μπορεί, όπως εμείς, να μην είναι ικανοποιημένοι από το σύστημα στο οποίο ζουν και από εκείνους που τους διοικούν. Όμως, μην τυχόν και τους συγκρίνουν μαζί μας. Η δική μας πλευρά, άλλωστε, δεν θεωρείται Κύπρος πλέον. Εδώ είναι Τουρκία. Μια κωμόπολη της Τουρκίας. Οι διαμένοντες στον νότο έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία να εκλέξουν έναν καλό ηγέτη επικεφαλής τους. Εδώ σε εμάς ούτε αυτό υπάρχει. Δύσκολα εκλέγεται πλέον κάποιος τον οποίον δεν θέλει η Άγκυρα. Έφυγε αυτό το τρένο. Ο Ακιντζί ήταν η τελευταία ευκαιρία. Όμως, όπως ο Ταλάτ, ούτε εκείνος μπόρεσε να αξιοποιήσει την ευκαιρία αυτήν και τη σπατάλησε απλόχερα.

Πόσο ακόμα θα διαρκέσει το στάτους κβο στην Κύπρο; Κανείς δεν ξέρει. Λένε να τελειώσουν οι εκλογές στον νότο, στην Τουρκία και στην Ελλάδα και βλέπουμε. Πότε θα τελειώσουν αυτές; Τον Ιούνιο. Τέλος πάντως, μην σπάτε το κεφάλι σας τώρα. Κοιτάξτε το ποδόσφαιρο. Που παίζεται με ρουσφέτι στο Κατάρ. Τι είχε κάνει κάποτε ο χρυσός μας έμπορος Σαλίμ όταν του έγραψαν «πούστη» σε ένα τραπέζι; Κάλυψε τα γράμματα αυτά με κυπριακές λίρες. Έτσι έκανε και το Κατάρ!