Ε, ναι. Χωρίς μπίρα και πήδημα, τι να την κάνεις τη ζωή;

Η είδηση ότι το Κατάρ αποφάσισε τελικά -κατόπιν πιέσεων κύκλων του Παλατιού- να απαγορεύσει την πώληση αλκοόλ στους χώρους διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, παίζει από χθες σε όλα τα διεθνή Μέσα. Συνοδεία σχολίων τα οποία μεταφέρουν την οργή των φιλάθλων παγκοσμίως, αλλά και την ενόχληση των χρηματοδοτών του Κυπέλλου, ανάμεσά τους και μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες μπίρας, η οποία κατέβαλε 75 εκατομμύρια δολάρια για να μπει στους χορηγούς.

Η οργή για το Μουντιάλ όμως είναι από μόνη της ένα σκάνδαλο. Είναι μάλιστα το σοβαρότερο, το πιο άβολο και το πιο ντροπιαστικό σκάνδαλο από όλα όσα -πολλά μάλιστα- καταγράφηκαν από το ξεκίνημα της προσπάθειας του Κατάρ να πάρει τη διοργάνωση. Και είναι έτσι, γιατί η οργή των φιλάθλων και της παγκόσμιας κοινής γνώμης εκδηλώνεται για μια σειρά από πράγματα. Πλην του βασικού.

Ο κόσμος συζητά το Μουντιάλ στο Κατάρ με ένα σωρό αφορμές: από τις λαμογιές στη FIFA ώστε να πάρει η χώρα του Κόλπου τη διοργάνωση και ένα σωρό άλλες δωροδοκίες, μέχρι τις μπίρες που λέγαμε, την απαγόρευση του εκτός γάμου σεξ η οποία μόλις χθες διευκρινίστηκε, για άλλη μια φορά, ότι τιμωρείται με επτά χρόνια φυλάκιση και πως αυτό αφορά και τους ξένους, την απαγόρευση ανάρτησης των ΛΟΑΤΚΙ συμβόλων και οτιδήποτε παραπέμπει στη διαφορετικότητα, καθώς και πολλά, πολλά άλλα.

Όμως, σε αυτήν την περίπτωση, ειδικά όλα αυτά τα ζητήματα, τα σοβαρά και τα υπόλοιπα, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Και όσο κυνικό κι αν ακούγεται, αν θες να πιείς μπίρα, μπορείς να την πιείς στο σπίτι σου αντί να πας στην Ντόχα κι αν θες να πηδήξεις και θες ντε και καλά να πας στο Κατάρ, μπορείς να πηδήξεις πριν και μετά που θα γυρίσεις σπίτι σου και στο μεσοδιάστημα να εκτονώνεσαι αλλιώς.

Όσο για τα ΛΟΑΤΚΙ σύμβολα, το μεν Μουντιάλ δεν είναι ακριβώς το επίκεντρο των ενδιαφερόντων της κοινότητάς μας, η δε καταπολέμηση της ομοφοβίας στο ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους Καταρινούς και τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής οι οποίοι, σαφέστατα, εάν δεν είχαν πετρέλαιο, θα ζούσαν ακόμα ως νομάδες και θα περνούσαν απαρατήρητοι και περιφρονημένοι ως οι τελευταίοι αγροίκοι, αντί να τους προσκυνάει ολόκληρος ο πλανήτης.

Η ομοφοβία στο ποδόσφαιρο παίζει εξίσου στην Ντόχα, τη Στοκχόλμη, το Ρίο και οπουδήποτε αλλού. Θα βοηθούσε αναμφίβολα η προβολή στο Μουντιάλ, όμως σίγουρα και αυτό το αισθάνομαι και ως γκέι άτομο, δεν είναι το σοβαρότερο ζήτημα και ούτε προσωπικά θα ανέμενα θαύματα ως αποτέλεσμα της ύψωσης μια σημαίας με το ουράνιο τόξο σε μια κερκίδα, σε ένα ματς, ακόμα και σε μια τόσο ανελεύθερη και καθυστερημένη κοινωνικά χώρα στην οποία η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο, με βάση τη Σαρία και όσον αφορά τους μουσουλμάνους.

Η ιδέα ότι μια σημαιούλα αλλάζει κάτι σε μια τέτοια χώρα γίνεται δε ασυγχώρητα υποκριτική, υπό τη βαριά σκιά του γεγονότος ότι αυτοί που την αποδέχονται καταπίνουν, αμάσητο συνήθως, το σκάνδαλο της επιλογής μιας τέτοιας χώρας -ή και άλλων ανάλογων, θυμίζω την Κίνα με τους Ολυμπιακούς ενδεικτικά από τα υπάρχοντα παραδείγματα- για ένα διεθνές «αθλητικό» γεγονός αυτού του μεγέθους μάλιστα.

Αλλά ακόμα και αυτό, εάν μιλάμε για το Κατάρ 2022, δεν είναι παρά μια παρωνυχίδα. Οι γενιές του μέλλοντος θα κοιτάζουν αυτή τη διοργάνωση με την ίδια απορία που και εμείς -κοίτα όμως που δεν αξιωθήκαμε τελικά να διαφέρουμε σε κάτι- διαβάζαμε για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936 και απορούσαμε πώς η ανθρωπότητα καταδέχθηκε να συμμετάσχει στο πανηγύρι του Χίτλερ, έναν μάλιστα χρόνο μετά τους ρατσιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης. Ή, πώς η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή συνέχισε κανονικότατα τους Ολυμπιακούς του Μονάχου μετά από τη σφαγή των 11 Ισραηλινών αθλητών από Παλαιστίνιους τρομοκράτες το 1972, με ένα «κρίμα αλλά...».

Κάπως έτσι, οι επόμενες γενιές δεν θα ασχοληθούν πιστεύω με το πόσο πήδημα έπεσε στο «Κατάρ 2022», ούτε με το πόσοι ποδοσφαιριστές έβαλαν το περιβραχιόνιο με τα χρώματα του ουράνιου τόξου αλλά, με το πώς η ανθρωπότητα μπόρεσε να πέσει τόσο χαμηλά ώστε να αναθέσει τη διοργάνωση σε μια τέτοια χώρα, όταν μάλιστα τα στάδια και οι άλλες εγκαταστάσεις χτίστηκαν με το αίμα μερικών χιλιάδων ανθρώπων, οικονομικών δούλων των διοργανωτών, οι οποίοι δούλευαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες χωρίς προστασία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ωράρια, χωρίς πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και πεθαίνοντας συχνότατα από τη ζέστη και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.

Μερικές χιλιάδες άνθρωποι από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, οι οποίοι πέθαναν από την έκθεση και την εξαντλητική εργασία σε αντίξοες καιρικές συνθήκες ή αυτοκτόνησαν μη αντέχοντας άλλο την άθλια διαβίωσή τους και μη μπορώντας να επιστρέψουν στις χώρες τους. Πολλοί άλλοι πέθαναν ζώντας υπό παρόμοιες συνθήκες ως εργαζόμενοι σε άλλους τομείς, ως αναλώσιμο είδος σε μια χώρα η οποία δεν μπαίνει καν στον κόπο να διερευνά τον θάνατό τους. Διότι απλά δεν την ενδιαφέρει. Μόνο από το Νεπάλ, πέθαναν 2.179 άνθρωποι τα τελευταία χρόνια. Αντίστοιχοι αριθμοί καταγράφονται για την Ινδία, το Πακιστάν, την Κένυα και άλλες χώρες.

Πώς γίνεται, λοιπόν, το θέμα συζήτησης να είναι η… μπίρα και όλα τα άλλα, την ώρα που ο «προηγμένος» κόσμος προσπερνά αυτό το μνημείο της βαρβαρότητας και του εκμηδενισμού της αξίας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, το οποίο χτίστηκε πάνω σε αίμα, σε δωροδοκίες και σε πρωτοφανή διαφθορά χρόνων ολόκληρων, για δεκαπέντε μέρες θεάματος (και κάτι συμβόλαια δισεκατομμυρίων);

Η απορία μάλλον απαντήθηκε μόλις. Μέσα στην ίδια παράγραφο. Και ότι δεν έχει απαντηθεί, απαντάται από την είδηση ότι μετά από όλα αυτά, ο πρόεδρος της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο ενεθάρρυνε τη γειτονική του Κατάρ, Σαουδική Αραβία, οι επιδόσεις της οποίας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιώματων είναι απείρως χειρότερες, να μπει στη διεκδίκηση του Μουντιάλ του 2030. Και γίνεται και εξηγείται...

Yστερόγραφο: Η φωτογραφία από την κηδεία ενός από τους Νεπαλέζους που πέθαναν στο Κατάρ