Βρέθηκε το πρόβλημα, αλλά όχι η λύση

Tην περασμένη εβδομάδα το ακούσαμε και αυτό. Ότι υπάρχει πρόταση νόμου στη Βουλή που εισηγείται να κουρεύονται τα δάνεια των καλοπληρωτών. Δηλαδή όποιος πληρώνει τη δόση του «κόψε του 15% που το υπόλοιπο». Όπως αναφέρεται στα δημοσιεύματα «οι ρυθμίσεις είναι αναγκαίες για να δοθούν κίνητρα στους καλοπληρωτές δανειολήπτες, έτσι ώστε να εξακολουθήσουν να αποπληρώνουν τις δόσεις τους, χωρίς να δημιουργείται αδικία εις βάρος τους από τη λήψη μέτρων σε σχέση με τους δανειολήπτες που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους».

Σε μια σοβαρή χώρα, με νούσιμους και συνεπείς πολίτες και πολιτικούς σίγουρα δεν θα τίθετο θέμα τέτοιας πρότασης. Ούτε καν θα μπορούσε να τη σκεφτεί κάποιος. Ούτε καν θα άξιζε τον κόπο να εξηγήσει κάποιος γιατί ΟΧΙ. Όμως όπως έμμεσα παραδέχονται αυτοί που έχουν υποβάλει την πρόταση δεν ζούμε σε μια σοβαρή χώρα. Δεν ζούμε σε μια χώρα με σοβαρούς πολίτες και πολύ περισσότερο πολιτικούς.

Στην αρχή το δίλημμα ήταν μεγάλο. Να γελάσω ή να κλάψω, να το αγνοήσω ή να το σχολιάσω, να ειρωνευτώ ή να παραμείνω σε «κόσμια» επιχειρήματα. Μετά που το διάβασα 5-6 φορές, τελικά φαίνεται να έχει κάποια λογική βάση η πρόταση.

Αυτό που παραδέχονται έμμεσα οι εν λόγω πολιτικοί είναι ότι οι δανειολήπτες που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους έχουν τύχει προνομιακής μεταχείρισης. Γι' αυτό γίνεται και η σύγκριση των δύο ομάδων στην πρόταση νόμου. Τόσο προνομιακής, που οι νομοταγείς και συνεπείς πολίτες έχουν αδικηθεί και αδικούνται παράφορα. Τόσο προνομιακής που όλο και περισσότεροι νομοταγείς και συνεπείς πολίτες άρχισαν να αντιδρούν… και δεν θα αδικήσω κάποιους που άρχισαν και αυτοί να σκέφτονται «ας γίνω και εγώ κακοπληρωτής. Δεν θα είμαι ο μ... της υπόθεσης». Απλά να διευκρινίσω πως δεν είναι όλοι οι δανειολήπτες που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους που έχουν ευνοηθεί, αλλά είναι τόσοι πολλοί και τόσο πολύ που έχουν επωφεληθεί, που για χάριν της συζήτησης είναι αποδεκτό να το θεωρήσουμε ως γενικό κανόνα.

Αφού λοιπόν το έχουν -ότι οι συνεπείς δανειολήπτες έχουν αδικηθεί σε σχέση με τους ασυνεπείς- τότε ας κάνουν ακόμη μια προσπάθεια ώστε να εντοπίσουν και τη λύση του προβλήματος. Αυτή λοιπόν η λύση (δεν υπάρχει άλλη) είναι να βοηθήσουν στον τερματισμό της παράλογα ευνοϊκής μεταχείρισης που τυγχάνουν για δεκαετίες πάρα πολλοί δανειολήπτες. Από τη μέρα που είχαν συνάψει το δάνειο και γνώριζαν πως ποτέ δεν θα το εξοφλούσαν μέχρι και σήμερα. Με αυτό τον τρόπο ΚΑΙ θα αρχίσουν να αποπληρώνονται πολλά δάνεια, ΚΑΙ θα σταματήσουν πολλοί που έχουν μάθει να ζουν με δανεικά και αγύριστα να δανείζονται και άλλα και έτσι ΚΑΙ θα είναι μικρότερο το κόστος που θα έχουν να μοιραστούν οι συνεπείς δανειζόμενοι και καταθέτες, ΚΑΙ θα σταματήσουν να νιώθουν αδικημένοι ΚΑΙ θα σταματήσουν να έχουν κίνητρο από το να καταστούν και αυτοί ασυνεπείς.

Τώρα λοιπόν που άρχισε να γίνεται αντιληπτό το πόσο παράλογη ήταν η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα και που παρείχε νομική προστασία ΚΑΙ στους ασυνεπείς δανειολήπτες, ας ελπίσουμε ότι θα αρχίσει να γίνεται αντιληπτή και η λύση. Αν δεν γίνει σε πολιτικό επίπεδο θα γίνει σε επίπεδο αγοράς. Γνωρίζω πως πολλοί είναι αλλεργικοί με τη λέξη αγορά αλλά βλέπετε «κάποτε» διορθώνει τα λάθη των πολιτικών. Με τα επιτόκια και το κόστος ζωής να αυξάνεται και για πολλούς τα εισοδήματα να μην προσαρμόζονται άμεσα και αναλογικά η αγορά θα είναι για ακόμη μια φορά αμείλικτη. Φυσικά οι πολιτικοί θα σας πουν «έν' η αγορά που φταίει».