Δεν αγαπά καθόλου τους ανεξάρτητους η Κύπρος, η οποία δεν υπήρξε ανεξάρτητη ποτέ

Η ανεξαρτησία είναι πολύ επικίνδυνη λέξη στην Κύπρο. Οι Κύπριοι αγαπούν την εξάρτηση, όχι την ανεξαρτησία. Ουδέποτε διεξήχθη αγώνας για πλήρη ανεξαρτησία και ελευθερία σε αυτό το νησί. Δεν ήταν αγώνας για πλήρη ανεξαρτησία ο ανηλεής αγώνας που διεξήγαγαν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες. Διότι στόχος τους ήταν η ένωση. Ένωση με την Ελλάδα. Η δε τουρκική πλευρά επεδίωκε πάντα τη διχοτόμηση και ουδέποτε απέρριψε την προσάρτηση στην Τουρκία. Η Κύπρος, η οποία για χρόνια και μάλιστα για αιώνες ήταν αλυσοδεμένη, ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητη μέχρι τώρα. Δήθεν έγινε ανεξάρτητη δημοκρατία το 1960. Όμως, επιθυμία του Προέδρου Μακαρίου ήταν ακόμα η ένωση. Και δεν δίσταζε να εκφωνεί ομιλίες για την ένωση. Η δε τουρκοκυπριακή ηγεσία δεν εγκατέλειψε ποτέ τα όνειρα για διχοτόμηση. Και έκανε σχέδια καταστροφής αυτής της δημοκρατίας. Εκείνα τα χρόνια ήταν διαδεδομένη η ιδέα ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν στον κόσμο μικρά ανεξάρτητα κράτη. Κάποιοι υποστήριζαν ότι έπρεπε οπωσδήποτε να ενωθούν με ένα ισχυρό κράτος. Για παράδειγμα, στη Σοβιετική Ένωση κάποιοι υποστήριζαν ότι η Κούβα έπρεπε να ενωθεί με τα Σοβιέτ. Κάποιοι στη Μόσχα ρωτούσαν και εμένα για την άποψή μου σε σχέση με την Τουρκία. Τους είπα ότι η Τουρκία θα απαλλαχθεί από την ιμπεριαλιστική μέγγενη και θα γίνει πλήρως ανεξάρτητη χώρα. «Δεν είναι δυνατόν», είπαν. Δεν μπορείς να γίνει πλήρως ανεξάρτητος, είπαν!

Η ανεξαρτησία είναι πολύ επικίνδυνη λέξη σε τούτα εδώ τα μέρη. Δολοφονήθηκαν όσοι ήθελαν ανεξαρτησία. Και Τούρκοι. Και Έλληνες. Ανακηρύχθηκαν προδότες και όσοι αντιτάχθηκαν στην ένωση και όσοι αντιτάχθηκαν στη διχοτόμηση. Σε αυτό το νησί περνούσε πάντα ο λόγος των μητέρων πατρίδων, όχι των Κυπρίων. Αν και δεν έμεινε κακό που δεν έκαναν στους Κύπριους, συρθήκαμε πίσω τους πάντα ξέροντάς το αυτό. Μας έσυραν. Συγχωρέσαμε ακόμα και τις προδοσίες τους. Τι καρά σεβντάς είναι αυτός…

Αν η Κύπρος δεν αγαπά την ανεξαρτησία, δεν αγαπά καθόλου τους ανεξάρτητους. Όσοι αιχμαλωτίζονται από άλλους αιχμαλωτίζουν ο ένας τον άλλο εντός τους. Χωρίζονται με κόμματα που ίδρυσαν και σκάβουν ο ένας τον λάκκο του άλλου σε αυτόν τον μικρό σαν χούφτα τόπο. Δεν υπάρχει χώρος εδώ για τους ανεξάρτητους που δεν είναι κομματικοί. Δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές ένας ανεξάρτητος υποψήφιος, έστω και αν πιάνει πουλιά στον αέρα. Ξέρουν άραγε ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο περιέπεσαν σε αυτήν την κατάσταση και τώρα οι Κύπριοι που ζουν τις πιο κακότυχες και απελπισμένες μέρες τους; Θέλουν έναν καλό, έξυπνο, ενσυνείδητο και προοδευτικό ηγέτη; Αν είναι ακομμάτιστος δεν γίνεται! Μήπως δεν βγήκαν καλοί ανεξάρτητοι υποψήφιοι στις εκλογές μας; Βγήκαν φυσικά. Όμως, όλοι έμειναν κάτω από το εκλογικό όριο.

Επιπλέον, οι Κύπριοι έχουν ακόμα μία αδυναμία. Επειδή πάντοτε τάσσονται υπέρ του ισχυρού, δεν προτιμούν τα μικρά κόμματα. Όμως, πάντα είναι μειοψηφία εκείνοι που λένε την αλήθεια σε όλες τις κοινωνίες. Αντί να τους ενισχύσουν, δεν διστάζουν να ενισχύσουν περισσότερο τους ισχυρούς, οι οποίοι τους κάνουν κακό. Τα δε ισχυρά κόμματα που γνωρίζουν αυτήν την αδυναμία της κοινωνίας δεν διστάζουν να ενεργούν σαν να λένε «ακόμα και αν τους ουρήσω, θα τα πιούνε», εννοώντας βέβαια ότι δεν θα τιμωρηθούν ποτέ. Και στον νότο και στον βορρά. Και στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Γιατί πάντα προηγούνται δύο κόμματα;

Κάποτε είχε θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας και ο Αρίφ Χασάν Ταχσίν, τον οποίο μνημονεύουν όλοι με μεγάλη αγάπη και νοσταλγία μετά τον θάνατό του. Ήταν από τους πιο ένθερμους αντιπολιτευόμενους του καθεστώτος. Αντιτίθετο στην κατοχή της Τουρκία και στη μεταφορά πληθυσμού εδώ. Μπορούν όλοι να το δουν αυτό στα βιβλία που μας άφησε κληρονομιά. Εκείνος ήταν που έβαλε μια άλλη έκφραση στη θέση των λέξεων Τουρκοκύπριος και Ελληνοκύπριος. Διότι υπερασπιζόταν τον κυπριωτισμό. Για να μην πει Τούρκος ή Έλληνας, έλεγε «Κύπριοι που μιλούν τουρκικά» και «Κύπριοι που μιλούν ελληνικά». Ήταν μεγάλη ευκαιρία για τους Κύπριους η υποψηφιότητά του στις εκλογές. Όμως, δεν πέρασε το τρία τοις εκατό των ψήφων. Οι Τουρκοκύπριοι πάλι προτίμησαν να κρεμαστούν με το δικό τους σχοινί. Εκείνος ήταν που είπε «άι σιχτίρ» στον Ερχάν Αρικλί, ο οποίος μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή στην Τουρκία του είπε «εγώ είμαι πιο Κύπριος από εσάς». Εκείνη την ημέρα διώχθηκε από το πρόγραμμα. Όμως, πέρασε στην ιστορία εκείνο το γνωστό άι σιχτίρ. Έμεινε στη μνήμη του λαού. Όσοι θυμώνουν τώρα λένε πάντα «αυτό που είπε ο δάσκαλος Αρίφ». Αν εξέλεγαν τον δάσκαλο, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα.

Ακόμα περιμένω και ελπίζω. Πότε θα σηκώσουν κεφάλι οι Κύπριοι κατά της αιχμαλωσίας τους. Πότε θα επιθυμήσουν την ανεξαρτησία και την ελευθερία;