Γράμμα. Και μάλιστα «αυστηρά προσωπικό»

Ήταν 1^η Νοεμβρίου 2022. Στις ΗΠΑ και όχι μόνο, ο κόσμος γιόρταζε ακόμα το Halloween. Στο Ισραήλ πήγαιναν στις κάλπες. Λίγο πιο αριστερά στον χάρτη, με το συμπάθιο πλέον εδώ που φτάσαμε, στη Λευκωσία, η «μεγάλη ευρωπαϊκή» παράταξη, η μισή έστω, ανακοίνωνε πως θα ορκίσει ευρωβουλευτίνα την κόρη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β’ η οποία έχει μέσα της, όπως λέει η ίδια, «τις κολώνες του Παρθενώνα και τον Σταυρό του Κυρίου» (sic).

Μέρες ο κόσμος καρτερούσε βροχές και καταιγίδες, μα δεν έρχονταν. Όσο για τον ηγέτη του, έχοντας μόλις καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ετοιμάζεται να παραδώσει μια χώρα καλύτερη από εκείνην που παρέλαβε, πάντα κατά τον ίδιο, εκείνος έφερνε κάτι από Γιάννη Πάριο: «Σου γράφω ένα γράμμα/ Όχι πως θέλω να σ' το δώσω/ Να έτσι για να μιλήσω λίγο/ Μαζί σου».

Κάτω στην πόλη της Λευκωσίας, εκεί που κάποτε βρισκόταν ένα σπίτι που έμοιαζε με τούρτα, το σύγχρονο κερασάκι, ένας πολιτικός πρώτης γραμμής τον οποίο έφεραν, επίσης κατά τον ίδιο, στον κόσμο «ένας βοσκός τζιαι μια βόσιενα» -τον εάν έπεσε της μαμμούς (σ.σ. της μαίας) την ώρα του τοκετού θα εξηγούσε πολλά, αλλά κανείς δεν το γνωρίζει- σίγουρα δεν ήταν χαρούμενος από τις εξελίξεις. Ο άλλος τον είχε αφήσει μέρες να περιμένει, μεγάλη αγένεια όντως και απάνω που κυκλοφόρησε ότι θα τον έβλεπε, αποφάσισε λέει να του πέψει γράμμα. «Αγαπητέ μου, Αβέρωφ…».

Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Ήταν πως ο άλλος, ο τύπου Πάριος, μιλούσε για τον εαυτό του γενικεύοντάς το, στο στιλ «ούτε αυτήν την ικανοποίηση δεν θα σου δώσω», υποδεικνύοντας στη δήλωση–προαγγελία του γράμματος, το οποίο όπως εξήγησε θα είναι «αυστηρά προσωπικό», πως «αυτό που απαιτείται είναι αποφυγή των όποιων δηλώσεων που θέτουν εν αμφιβόλω διακηρυγμένες προθέσεις μελών ή στελεχών του κόμματος».

Δεν ήταν δύσκολο να του πει ένα «έλα να τα πούμε». Αντί αυτού, θύμιζε και εκείνο το άλλο του Πάριου. Εκείνο που λέει «Τώρα πια είσαι στο σπίτι μου σκιά/ Είσ' ένα ράγισμα στον τοίχο/ Τώρα πια είσαι το κλάμα του βοριά/ Και το παράπονο στον στίχο/ Τώρα πια για σένα είμαι μακριά/ Και δεν με βρίσκουνε οι δρόμοι/ Τώρα πια δεν μου αλλάζουν την καρδιά/ Ούτε το δάκρυ ούτε η συγγνώμη». Εκείνο που τελειώνει με το «Τώρα πια είσαι ανάμνηση παλιά/ Κίτρινο γράμμα στο συρτάρι/ Καινούργια έχτισα φωλιά/ Καινούργια αγάπη μ' έχει πάρει».

Λίγο πιο κάτω, εκείνο το μουδιασμένο πρωινό, στον Πεδιαίο ποταμό, ο κόσμος έκοβε βόλτες, τα δε φύλλα των δέντρων κιτρίνιζαν και έμοιαζαν να πέφτουν άσκοπα, αφού το φθινόπωρο δεν ερχόταν με τίποτα. Ήταν σαν κάποιος να προσπαθούσε να σταματήσει τον χρόνο για να μην έρθει ποτέ ο χειμώνας. Ο Δεκέμβρης, ο Γενάρης... και ο Ακατονόμαστος. Και αυτός που το πάλευε, είχε δοκιμάσει στο μεσοδιάστημα τα πάντα: μέχρι και «ντιμπέιτ(ς)», επτά μήνες το πρώτο πριν τις εκλογές. Δεν είχε ξαναγίνει τέτοιο πράγμα παγκοσμίως. Τίποτα όμως δεν άλλαζε. Ο εφιάλτης πλησίαζε.

Και τώρα; Τώρα που το ξεμπρόστιασμα από τηλεοράσεως και τα περί διάσωσης της υστεροφημίας του άλλου δεν οδήγησαν πουθενά, το αντίθετο μάλλον αποτέλεσμα έφεραν, εκεί όπου οδηγεί συνήθως και η όποια άλλη κίνηση απελπισίας, τι γίνεται; Αυστηρά προσωπική επιστολή; Τι πάει να πει «αυστηρά προσωπική»; Ότι δεν μπορεί να τη δώσει στη δημοσιότητα; Ότι θα του ρίξει μπινελίκια; Είναι πράγματα αυτά; Μήπως κι αυτός έπρεπε να ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον τι θα συνέβαινε;

«Αυστηρά προσωπική», λέει! Τι είναι; Γκόμενά του; Το μόνο που έκαναν σ’ αυτό το επίπεδο, το επίπεδο που ούτε γράφεται ούτε περιγράφεται, το έκαναν επί δέκα χρόνια. Στη χώρα. Μαζί, ναι αλλά όχι μεταξύ τους! Μα πού ζούμε; Πού φτάσαμε; Τα ισοπεδώσαμε όλα;

Αυτά σκεφτόταν λοιπόν το κερασάκι στο ρετιρέ της Πινδάρου εκείνο το πρωί, περνώντας από το γραφείο με την «κατάθεσή μου» του Κληρίδη μπροστά-μπροστά, για να τον πουλάει σε κάμερες και φωτογραφικές αλλά και σε επισκέπτες. Όπως κάποιος εύστοχα είχε κάποτε πει, κατάθεση ήταν μόνο τον καιρό του Κληρίδη. Στις μέρες αυτών έγιναν καταθέσεις.

Ατενίζοντας τον σκονισμένο ουρανό της Λευκωσίας και νιώθοντας ότι μόνο το κτήριο του ΔΗΣΥ ξεσκονίζεται σιγά–σιγά, κούνησε το κεφάλι του αποδοκιμαστικά και μουρμούρισε. Έτσι κάνουν, ρε; Ούτε ένα τηλέφωνο;

Μετά σώπασε. Τι να του πει στο τηλέφωνο; Άλλωστε, όσα λέγονταν στα τηλέφωνα τα ήξερε ήδη. Αυτές οι δουλειές θέλουν επαφή προσωπική. Κατ’ ιδίαν.

Όμως αυτός είχε διαλέξει να του στείλει ένα γράμμα.