Κύπρος… through the cracks

Γύρω μας, ανάμεσά μας, υπάρχει μια Κύπρος που μπορεί και θέλει να αλλάξει προς το καλύτερο σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι η Κύπρος του «this is Cyprus», των τυχάρπαστων και των τυχοδιωκτών, ούτε των συντηρητικών ή των αθεράπευτα ρομαντικών προοδευτικών. Των δεξιών, αριστερών, κ.ο.κ. Ούτε καν των καλούμενων απλών ανθρώπων. Ούτε των ιντελέξουαλ, των καλλιτεχνών και των νεωτεριστών. Ούτε των τεχνοκρατών, κυβερνητικών και των τραπεζικών. Αυτή η Κύπρος δεν είναι αποκλειστικότητα οποιουδήποτε επαγγέλματος, φύλου, τάσης, ιδεολογίας, πολιτικού, οικονομικού, θρησκευτικού, κοινωνικού ή άλλου χώρου. Είναι μια Κύπρος που συναντάται ή καλύτερα χάνεται ανάμεσα σε όλα αυτά τα υποσύνολα που τέμνονται διαμορφώνοντας την υφιστάμενη κυπριακή κοινωνική οικονομία.

Αυτή η Κύπρος, η Κύπρος που μπορεί και θέλει είναι παντού. Στα κόμματα, στις τράπεζες, στα πανεπιστήμια, στα δικηγορικά και λογιστικά γραφεία, στις εφημερίδες, στην κυβέρνηση, στους ημικρατικούς, στα μικρά και μεγάλα καταστήματα, στον στρατό, στους ναούς, στις επιχειρήσεις, στα κόμματα, στις τράπεζες, στα σχολεία. Συναντάται παντού και αποτελείται από μονάδες που καθημερινά εργάζονται, παράγουν, λειτουργούν για τη δική τους προσωπική πρόοδο ασφαλώς, αλλά και για την πρόοδο του συνόλου, ευελπιστώντας και προσβλέποντας στην κατά το έλασσον, ελάχιστη βελτίωση πρώτα της καθημερινότητας του τόπου και κατά δεύτερον, υπέρ της βιώσιμης πορείας του στον χρόνο.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους συμπολίτες μας δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ούτε αποτελούν κάποιο δίκτυο ή κρυφή ή φανερή αδελφότητα, σύλλογο ή οργανισμό. Είναι μονάδες, και ως τέτοιες ενεργούν και πορεύονται. Και δεν θα ψηφίσουν όλοι αποκλειστικά τον τάδε ή τον δείνα υποψήφιο όπως δεν διαβάζουν όλοι τους αποκλειστικά την τάδε ή τη δείνα εφημερίδα.

Το κοινό στοιχείο αυτής της Κύπρου που θέλει και μπορεί, συνοψίζεται σε κάποιες βασικές αρχές που διέπουν τη στάση και συμπεριφορά της στην κοινωνία, στην αγορά και στην πολιτική. Η πρώτη βασική αρχή είναι η αυτοπεποίθηση. Η ουσιαστικά αυτογνωσιακή, εκείνη που αποδέχεται τον κίνδυνο της έκθεσης των συμπλεγμάτων της και τη διαφορετικότητα στην ικανότητα, και κατά συνέπεια την άγνοια ως απαραίτητη προϋπόθεση για μάθηση, όχι για ξεροκεφαλιά και αλαζονεία. Όχι το ανασφαλές «εγώ» του Φρόιντ, αλλά τη ριζοσπαστική «κρίση» του Καντ. Η δεύτερη βασική αρχή που χαρακτηρίζει την Κύπρο που μπορεί και θέλει είναι η εξωστρέφεια. Η εξωστρέφεια που μεταφράζεται σε διαρκή αναζήτηση ευκαιριών και δυνατοτήτων αυτοβελτίωσης, και όχι μόνο νιχιλιστικών εμπειριών αυτοπροβολής σε αναζήτηση μιας ψευδεπίγραφης και παροδικής αναγνώρισης μέσω της παράθεσης της ιδιοκτησίας αγαθών και τίτλων.

Αυτή όμως η Κύπρος, που συναντάται σε αυτές τις μονάδες παντού γύρω και ανάμεσά μας, διυλίζεται και αραιώνει και καθίσταται αφανής και αμελητέα ποσότητα και χάνεται… through the cracks (η χρήση του συγκεκριμένου όρου γίνεται επίτηδες). Η Κύπρος που μπορεί και θέλει δεν φαίνεται εύκολα επειδή υπάρχει μια άλλη, μεγαλύτερη, πυκνότερη Κύπρος που ούτε θέλει, ούτε μπορεί να δει πέρα από τη μύτη της. Μιας Κύπρου που, αν εκπαιδεύτηκε από τις μανάδες και τους πατεράδες της, το σχολείο και την Εκκλησία της, μπερδεύει την ευγένεια με την αδυναμία και την παραδοχή του λάθους με την αυτοακύρωση. Τον εγωισμό με την αυτοπεποίθηση. Τη φιλοπονία με την αυτομαστίγωση. Μιας Κύπρου που αναζητά «λύσεις» στο αυθυποβληθέν, χρόνιο και συμπλεγματικό πρόβλημα ανασφάλειας και εσωστρέφειάς της αποκλειστικά μέσα από τον κυνισμό, το βόλεμα και τις ταμπέλες του περιτυλίγματος για το θεαθήναι. Μιας Κύπρου που ενώ παράγει το ελάχιστο δυνατό, καταναλώνει το μέγιστο δυνατό, προκαλώντας τη σπατάλη πόρων και φαιάς ουσίας που μας ταλαιπωρούν ως οικονομία και ωε κοινωνία.

Αλήθεια, πόσο διαφορετική θα μπορούσε να γίνει η ζωή των παιδιών μας αν μετατρέπαμε τις ανασφάλειές μας σε κίνητρα βελτίωσης, τα χρήματα και τα χώματα σε εργαλεία τεχνογνωσιολογικής προόδου και το πάθος μας για ευδαιμονία σε πάθος μας για ευζωία; Απαντήστε το, αν το αντέχετε…