Το σπάταλο κυπριακό σχολείο

Ένα οποιοδήποτε κυπριακό σχολείο για να λειτουργεί, έχει απίστευτα μηνιαία έξοδα. Ποτέ δεν γίνεται όμως κάποια σοβαρή λογιστική ανάλυση ή αν γίνεται, τα νούμερα δεν τα μαθαίνει ποτέ κανείς καθαρά. Τη δουλειά την κάνουν οι σχολικές εφορείες. Ποιοι εργάζονται σε αυτές, με ποια προσόντα και πού ξοδεύουν, είναι μια άλλη ιστορία.

Τα ακριβή ποσά λειτουργίας των σχολείων παραμένουν σε θολό τοπίο. Από το ρεύμα, το νερό μέχρι τα σαπούνια και τις πραγματικά άπειρες κόλλες, αν ρωτηθεί ο οποιοσδήποτε εκπαιδευτικός δεν θα ξέρει να σου πει τα νούμερα. Πολλές φορές, ούτε οι ίδιοι οι διευθυντές-διευθύντριες. Παράξενο, αφού και σάντουιτς να πουλάς στον δρόμο, θα ξέρεις πόσο χαμ ξοδεύεις τη βδομάδα, αλλιώς θα παττίσεις.

Τον τελευταίο καιρό, το Υπουργείο Παιδείας εκπαιδεύει τους εργάτες καθηγητές και καθηγήτριες, δασκάλες και δάσκαλους, στη λεγόμενη «ηλεκτρονική διοίκηση». Με λίγα λόγια, παρουσιάζεται στα σχολεία ένα πολλά καλό σχέδιο για να γίνονται διάφορες δουλειές μέσω των υπολογιστών και όχι πάνω στις κόλλες και μέσα στα φάιλς.

Αυτό είναι καλό μέτρο και η θετικότητά του πρέπει να πιστωθεί στο Υπουργείο Παιδείας και στους εκπαιδευτικούς των ηλεκτρονικών υπολογιστών, που χωρίς αμφιβολία κάνουν εξαίρετη δουλειά, πολλές φορές και ατέλειωτες ώρες εκτός των καθηκόντων τους. Η λειτουργία αυτής της «ηλεκτρονικής διοίκησης» οδηγεί σε περαιτέρω οικονομία, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Εννοείται πολλοί εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται διότι νιώθουν σαν I. Τ εταιρειών, μα τι να κάνουμε, αυτά έχει το 2022.

Από την άλλη, η εφαρμογή της νέας αυτής τάσης δεν θα αποφέρει και θεαματικά αποτελέσματα, αν δεν συνοδεύεται και από άλλα έξυπνα και προοδευτικά μέτρα. Το Υπουργείο Παιδείας ξοδεύει τεράστια ποσά κάθε χρόνο για άχρηστα βιβλία. Κυπριακά ή ελληνικά. Απλό παράδειγμα, τα βιβλία της λογοτεχνίας. Ναι. Ο πιο σπάταλος κλάδος με διαφορά είναι αυτός των φιλολόγων. Για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης. Από τις 250 σελίδες, ας πούμε, οι μαθητές διδάσκονται τις 20. Οι υπόλοιπες είναι καθαρό βάρος που κουβαλούν τα παιδιά και στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς καταλήγουν στα σκουπίδια. Ο παραλογισμός αυτός συμβαίνει σε κάθε τάξη από την πρώτη γυμνασίου έως την τρίτη λυκείου. Δοκιμάστε να σηκώσετε μια μαθητική τσάντα των 20 κιλών και να την κουβαλάτε 8 ώρες πάνω κάτω, από το σπίτι στο σχολείο κ.λπ. Σπατάλη ενέργειας, δυσκολίες στην ανάπτυξη του σώματος των παιδιών, καμπούριασμα κ.λπ. Κανένας δεν ασχολείται. Σαν να είναι οι μαθητές σκλάβοι του άχρηστου αυτού βάρους των βιβλίων. Το ίδιο συμβαίνει και στα δημοτικά, αν είναι δυνατόν. Πότε έγινε σοβαρή αξιολόγηση των αναλυτικών προγραμμάτων; Από την Οέλμεκ, ας πούμε. Και να ρωτηθούν και οι ίδιοι οι μαθητές και να ληφθεί η άποψή τους σοβαρά υπόψη;

Σε πολλά σχολεία, οι μαθητικές τουαλέτες τρέχουν νερό 8 ώρες ώσπου να κλείσει τη βρύση του νιπτήρα καμιά καθαρίστρια. Κλείνει η μια, ανοίγει η άλλη, το ίδιο με τα καζανάκια που αντί να είναι μέσα στους τοίχους, τα έχουν εκτεθειμένα να ρίχνουν μέσα ρολά οι μαθητές και να τα καταστρέφουν. Μεγάλη οικονομική σπατάλη όλο αυτό. Βρύσες με μάτια είναι μια λύση. Πλαστικά μπουκάλια νερού. Ένα σχολείο με 500 μαθητές, αν αγοράσουν μόνο οι 250 κάθε μέρα ένα μπουκαλάκι πλαστικό νερό -που αγοράζουν μίνιμουμ τόσοι- αυτό το ατέλειωτο πλαστικό καταλήγει καθημερινά στους καλάθους μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Καμιά ανακύκλωση δεν γίνεται, αφού δεν υπάρχει καμιά σοβαρή εκπαίδευση και προγράμματα περί τούτου. Σπίτι τους οι μαθητές ανακυκλώνουν. Το ίδιο και όλοι οι εκπαιδευτικοί. Κανένας δεν ασχολείται με το θέμα στο σχολείο του. Ελάχιστα δε σχολεία έχουν ψύκτες νερού, όπως και οι τελευταίες ευρωπαϊκές πλατείες. Τα μπουκαλάκια του νερού τα πληρώνουν οι γονείς τους, εννοείται. Φύλλα κλαδιά και άλλα που μπορούν να κομποστοποιηθούν και αυτά, πετάγονται σε μπλε σακούλες στα σκουπίδια. Το ίδιο τα σάντουιτς που πετάνε οι μαθητές. Άπειρα και αυτά, αφού κανένας δεν τους μίλησε ποτέ σοβαρά για περιβαλλοντική εκπαίδευση και σπατάλη τροφίμων, δεν έχουν ιδέα γιατί μιλάς, επειδή απλά δεν τους μίλησες. Και αν τους μιλήσει ο ένας ευαίσθητος εκπαιδευτικός, δεν αλλάζει πάλε τίποτε αν όλα αυτά δεν ενταχθούν σε φωτισμένα και προοδευτικά προγράμματα. Σε κάθε περίπτωση, τα κυπριακά σχολεία είναι απίστευτα σπάταλα. Κάθε προσπάθεια να αλλάξει κάτι, πάντα θα είναι καλοδεχούμενη. Το θέμα είναι να βάλει μπρος η μηχανή, η οποία προς το παρόν είναι σβησμένη.