(Επαναν)ένωσιν θέλομεν. Και μας ταΐζουν κόνναρα

Όταν, με το παμπόνηρο εκείνο «κόλπο» του Αβέρωφ Νεοφύτου, η Αννίτα Δημητρίου εξελέγη πρόεδρος της Βουλής οι αριστερόστροφοι λίγο έλειψε να κηρύξουν αντάρτικο στα social media.

«Ντροπή!», φώναζαν. Και διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για το κακό που μας είχε βρει: η νέα πρόεδρος της Βουλής είχε εκλεγεί με τις ψήφους του ΕΛΑΜ και με ένα παρασκηνιακό πάρε-δώσε με τους φασίστες.

Βεβαίως, στις μέρες της φρικαλεότητας της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και του Πουτινισμού, του φανερού ή του ανομολόγητου, η έννοια «φασίστας» έγινε πια σχετική. Έστω και με έναν πολύ άβολο τρόπο για όσους από εμάς ξεκινήσαμε από την Αριστερά πιστεύοντας, αφελώς μάλλον, στη δημοκρατικότητά της.

Αναντίλεκτα, σήμερα όπως και τότε, το ΕΛΑΜ ήταν και παραμένει ένα πολιτικό περίττωμα μιας καταδικασμένης για εγκλήματα συμμορίας πριν τη διάλυσή της στην Ελλάδα. Και υπό αυτή την έννοια, τιμητική δεν είναι η όποια στήριξή του. Σίγουρα όχι.

Λίγο όμως πριν τα μέλη των λαϊκών οργανώσεων βγουν στους δρόμους ζητώντας την παραίτηση της ΠτΒ, στα social media είχε σκάσει ένα βίντεο. Ένα βίντεο το οποίο αποκάλυπτε το μέγεθος της υποκρισίας. Στο βίντεο αυτό, ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου απαντούσε στο ερώτημα πώς το ΑΚΕΛ θα αντιδρούσε εάν το ΕΛΑΜ έδινε τις ψήφους του στον υποψήφιο που το ΑΚΕΛ θα προωθούσε. Απάντησε, λοιπόν, ο Στέφανος γελώντας κιόλας: Ε ίντα εννά τους πούμε εν τις θέλουμε;

Οι εντυπώσεις αργότερα διασκεδάστηκαν με μια αρκούντως προβλέψιμη ακροβασία: Εμείς, είπαν, δεν θα κάναμε παρασκηνιακές συμφωνίες μαζί τους, όπως ο Αβέρωφ. Αλλά αν τους στήριζαν δεν θα είχαν θέμα! No pasaran, που λέμε. Αντιφασιστικός αγώνας, όχι αστεία.

Πώς και τα θυμήθηκα όλα αυτά; Τα θυμάμαι συχνά, πρέπει να σας πω, όταν βλέπω την πορεία της ΠτΒ η οποία διέψευσε τους προλεταριακούς δεκάρικους των ημερών εκείνων, όπως και τον σεξισμό διαφόρων οι οποίοι την παρουσίαζαν ως bimbo.

Αλλά αυτή τη φορά τα θυμήθηκα με αφορμή την επίσης τεράστια υποκρισία των ημερών, το τι σημαίνει η στήριξη του λεγόμενου «Ενδιάμεσου», της Ακροδεξιάς κοινωνικά τουλάχιστον και έναντι του κλινικά νεκρού Κυπριακού, στην υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη. Το κυρίαρχο ερώτημα το οποίο ακούμε αυτό το διάστημα, είναι ένα: μα ποιο κοινό έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους;

Και το βρίσκω εξίσου υποκριτικό.

Το πιο πάνω δεν αφορά την επί της ουσίας αντίθεση πολλών -και τη δική μου προσωπικά άλλωστε- στο τι αυτός ο χώρος πρεσβεύει στο Κυπριακό. Αφορά την βαθύτατη υποκρισία η οποία κυριαρχεί στην επιχειρηματολογία των πολιτικών δυνάμεων και η οποία περνά στον δημόσιο διάλογο, την ώρα μάλιστα που απουσιάζει από αυτόν η κατάθεση προτάσεων χρήσιμων όσο και κρίσιμων για την κοινωνία. Και αυτό αφορά όλα τα στρατόπεδα.

Την ώρα λοιπόν που βλέπουμε αυτά τα μικροπολιτικά παιγνίδια να υποκαθιστούν τον πολύτιμο πολιτικό διάλογο σε καιρούς χαλεπούς, αναπτύσσονται εσχατολογικές ενίοτε προσεγγίσεις για το τι σημαίνει η στήριξη του χώρου αυτού -και του μισού ΔΗΣΥ βέβαια...- στον Χριστοδουλίδη.

Αλλά μόνο σε εκείνον.

Έλα όμως που όπως και στις ευρωεκλογές, έτσι και σήμερα οι πιο τοξικές και επικίνδυνες θέσεις, δεν κατατέθηκαν από τους ΔΗΚΟϊκούς ή έστω την ΕΔΕΚ η οποία δεν διαφέρει από το ΕΛΑΜ στα όσα λέει και κάνει στις μέρες του Σιζόπουλου αλλά, από τον Αβέρωφ Νεοφύτου.

Τον άνθρωπο ο οποίος στις ευρωεκλογές φανάτιζε τον κόσμο του κόμματός του με χυδαιότητα παρουσιάζοντας ως εθνικό κίνδυνο τον... Νιαζί Κιζίλγιουρεκ επειδή ήταν Τ/Κ! Και ο οποίος τις προάλλες χοροπηδούσε στην Έμπα και έλεγε πως η πρώτη του πράξη όταν εκλεγεί θα είναι να χτίσει φράχτη (183 χιλιομέτρων!) κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής. Ακόμα και το ΕΛΑΜ έμεινε… μόνο στο αίτημα για κλείσιμο των οδοφραγμάτων.

Απορώ: ο «Ενδιάμεσος» είναι αλήθεια επικίνδυνος για τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ μόνο όποτε αποφασίζει να μην συνεργαστεί μαζί τους; Όταν το ΑΚΕΛ εξέλεγε λ.χ. τον Τάσσο Παπαδόπουλο γνωρίζοντας τις θέσεις του και επέλεγε να θάψει το σχέδιο Ανάν για τις καρέκλες του Υπουργικού του καταλήγοντας μάλιστα στη χυδαιότητα της Περιρρέουσας, δεν γνώριζε; Όταν μέχρι πριν από έναν χρόνο συζητούσε με τον Νικόλα Παπαδόπουλο για κοινό υποψήφιο, ο Νικόλας ήταν κάποιος άλλος Νικόλας και το ΔΗΚΟ ήταν έξω από το «κέντρο»;

Αλλά και όταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου συζητούσε πιεστικά με το ΔΗΚΟ όπως και με άλλους του χώρου αυτού για να τον υποστηρίξουν, δεν υπήρχε αλήθεια θέμα για το τι πρεσβεύουν; Εάν κάποιος από αυτούς τον είχε υποστηρίξει θα έθετε τέτοιο θέμα; Όχι βέβαια. Θα τους έγλειφε πατόκορφα και θα έλεγε και πάλι ατάκες όπως εκείνο το «χωρίς την στήριξη του ΔΗΚΟ και του ιδίου του Νικόλα Παπαδόπουλου δε θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση. Και αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ και δεν το ξέχασα ούτε και προεκλογικά», το οποίο έλεγε τότε που ήλπιζε στη στήριξή τους.

Όταν στις 22 Ιουλίου -φέτος!- ο ηγέτης του ΔΗΣΥ πήγε στα γραφεία της ΕΔΕΚ δηλώνοντας «δεν ήρθαμε εδώ για να κάνουμε μια προσπάθεια να πείσουμε την ΕΔΕΚ να στηρίξει τον Δημοκρατικό Συναγερμό την πρώτη Κυριακή», ρίχνοντας γέφυρες για τη δεύτερη; Ούτε τότε;

Όλα αυτά λοιπόν, ελλείψει ουσιαστικής συζήτησης για τα προβλήματα του τόπου, είναι απλώς προεκλογικά κόλπα. Ειδικά όταν δεν αγγίζουν την ουσία των πραγμάτων η οποία αφορά τις ίδιες τις θέσεις, για να μην χαλάσει και ο ορίζοντας του Β' γύρου για κανέναν, αλλά μεταμορφώνονται σε μια κινδυνολογία πρώτου επιπέδου η οποία το μόνο βέβαιο είναι πως δεν σέβεται τη στοιχειώδη νοημοσύνη των πολιτών.

Είναι αλήθεια πως ο κόσμος φοβάται εύκολα, ειδικά στις μέρες μας. Είναι όμως επίσης αλήθεια πως εκείνοι οι οποίοι τον θεωρούν τόσο ηλίθιο και του το λένε κιόλας με κάτι τέτοια, κάνουν μεγάλο λάθος. Όπως εκείνο που έκαναν όταν έφτιαχναν στο πρόσωπο του Νιαζί, χωρίς ίχνος ντροπής, τον «κακό Τούρκο». Αυτό, οι υποστηρικτές τάχα της ΔΔΟ! Για να ρίξουν τελικά τον ΔΗΣΥ από το 37,75% στο 29,02%.

Ο κόσμος θέλει να ακούσει προτάσεις. Δεν θέλει να τρομάζει με μπαμπούλες οι οποίοι μονοί δεν φτάνουν και διπλοί περισσεύουν. Και κυρίως θέλει να ακούσει προτάσεις και λύσεις στα προβλήματά του. Τα τεράστια και τα ανεπίλυτα. Αυτά που όλοι αυτοί δεν τα συζητούν. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, τον υποτιμά και θα το πληρώσει στην κάλπη. Όπως έγινε και πιο παλιά. Αν μάθαιναν κάποιοι λίγο μόνο, κάτι θα μπορούσε να άλλαζε. Έλα όμως που παθαίνουν αλλά δεν μαθαίνουν.

Υστερόγραφο: Όταν ο ΥΠΕΞ Ιωάννης Κασουλίδης απειλεί τον ΟΗΕ ότι -εμείς!...- δεν θα ανανεώσουμε τη θητεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και όταν λέει πως η τοποθέτηση φράχτη στο γήπεδο της Τσετίνκαγια θα… κλειδώσει το σημείο εκείνο ως κατεχόμενη περιοχή, ο Αβέρωφ Νεοφύτου ο οποίος τάζει φράχτη για ολόκληρη την Πράσινη Γραμμή, περνά στους «ενδιάμεσους» ή παραμένει όπως και ο κ. Κασουλίδης στους… μαχητές της επανένωσης και της συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας; Και εμείς πόσον καιρό θα χάφτουμε αυτό το αισχρό προεκλογικό δούλεμα;