Κανένας δεν παραιτείται άμαν δεν του περνά

Βαλλόμεθα πανταχόθεν. Έτσι τζιαι πεις να ακούσεις ειδήσεις θέλεις όι ένα, όι δύο αλλά το λλιόττερον δέκα κιλά ζάναξ, έξι ώρες διαλογισμού, ασκήσεις αναπνοής γιόγκα κάθε δεκαπεντάλεπτο τζιαι πέντε σάκους του μποξ να φακκάς πάνω για να μεν τυλίξεις τα σιέρκα σου γυρόν 'που κανέναν λαιμό τζιαι καταλήξεις πίσω 'που τα σίδερα. Κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνει τες υποψίες μου πως το πείραμα της φύσης με τον τάχα μου έξυπνό μας εγκέφαλο έχει αποτύχει. Από τες ειδήσεις για πολέμους, στις ειδήσεις για τον πληθωρισμό, τις αποκαλύψεις βιασμών ανηλίκων, τα νούμερα εξαφανισμένων ασυνόδευτων ανηλίκων ανά την Ευρώπη, τα νούμερα φτωχοποιημένων συνανθρώπων μας, τα ρεκόρ θερμοκρασίας που καταγράφουμε τα τελευταία χρόνια, τις καταστροφές από ακραία καιρικά φαινόμενα κ.λπ., κ.λπ., τα έχουμε δει όλα φέτος.

Κι ενώ τα προβλήματα έχουν πλέον γίνει πραγματική απειλή για την επιβίωση του είδους, οι αχαπαρικές, επικείμενες εκλογές αναφέρονται στο γενικά, στο περίπου, εν ολίγοις περί ανέμων και υδάτων, λες τζιαι δεν τρέχει κάτι. Ολόκληρες χώρες με εκατομμύρια πληθυσμό άρχισαν να πανικοβάλλονται, να ψάχνουν τρόπους μελλοντικής επιβίωσης, εμείς δαμαί τον χαβάν μας. Ούτε πως μας έκλεισαν τζιαι την όρνιθαν με τα χρυσά αφκά των διαβατηρίων. Κανένα ουσιαστικό όραμα, καμία ξεκάθαρη μακροπρόθεσμη πολιτική. Κοντόφθαλμοι, κουτοπόνηροι, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε τζιαι ό,τι κόψει ο κώλος μας.

Σκεφτείτε πως εθεωρήσαμεν κατόρθωμα τη μείωση των φτωχών κατά το έτος 2021 κατά δύο χιλιάδες. Από τις 156.000 αφήσαμε «μόνο» 154.000. Ένα σχεδόν εκατομμύριο πληθυσμός έχουμε 154.000 που ζουν στη φτώχεια! Αν είναι δυνατόν. Αν κάποιος υποψήφιος μάς έδωσε ξεκάθαρο πρόγραμμα πενταετίας αλλά μου διέφυγε, απολογούμαι, αλλά όταν λέω πρόγραμμα δεν εννοώ απλώς τους τίτλους. Εχορτάσαμεν με γενικολογίες. Δηλαδή πώς τη βλέπει ο καθένας που βάλει υποψηφιότητα; Φκαίνω Πρόεδρος μιας χώρας τζιαι βλέπουμε στην πορεία; Έν' τίποτε κουπάδικο που θα ανοίξει; Αλλά ακόμα τζιαι κούπες να κάμνει κάποιες δεξιότητες τζιαι πρόγραμμα χρειάζεται να υπάρχει. Πόσω μάλλον να θέλεις να αναλάβεις ολόκληρη χώρα.

Το πιο τραγικό είναι πως κανένας δεν παραιτείται άμαν δεν του περνά. Αλλού αλλάζουν θκυό τζιαι τρεις πρωθυπουργούς τον χρόνο, εμείς δεν ξέρουμεν τι πα να πει αντροπή. Έτσι τζιαι έκατσεν ο πισινός τους σε καρέκλα δεν ξεκολλάει με τίποτε. Λες τζιαι κολλά με σούπερ γκλου. Πόσο προβληματικό είδος είμαστε αν δεν μπορούμε να πούμε πως εδοκιμάσαμεν να κάμουμε κάτι αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε τζιαι ας έρτει άλλος να δοκιμάσει αφού πρόκειται για το κοινό καλό. Φυσικά αφού δεν μας κόφτει πώς περνούν οι 154.000 συνάνθρωποί μας τζιαι να απαιτούμε να είναι πρώτοι πάνω στη λίστα των προγραμμάτων των υποψηφίων γιατί να ενδιαφέρει η άποψή τους τον οποιονδήποτε νυν ή μελλοντικό Πρόεδρο τζιαι να έσιει τζιαι την έγνοιαν της παραίτησης.

Πολλά ακούγονται για επικείμενο κραχ των αγορών τζιαι δη πάλε του κατασκευαστικού τομέα. Ήδη σε κάποιες χώρες οι τιμές έχουν πάρει την κατιούσα. Εμείς ως άλλο Μανχάταν όμως κρατούμε τες τιμές λλίον πιο πάνω που τον αστερισμό του Κενταύρου. Θέλει κάποιος θκυο μισθούς μόνο για να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα, πόσω μάλλον να αγοράσει σπίτι. Πλέον φοιτητές δεν μπορούν ούτε καν να συγκατοικήσουν τζιαι χάνουν θέσεις σε πανεπιστήμια. Θα πληρώνουμε τα χρωστούμενα των «πύργων» μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ποιος ακριβώς έφκαλεν πρόγραμμα για να μας πει με το νι τζιαι με το σίγμα πώς θα οδηγηθούμε εκτός κρίσης;

Εν τέλει, θα ψηφίσουμε πάλε με το ποιος έν' ο πιο όμορφος ή ακόμα πιο τραγικά το «καλό παιδί» τζιαι θα περιχαρίσουμεν πως νίκησεν ο «δικός» μας. Ως τζιαμαί κόφκει ο «νους» μας.