Μπαμ Μπουμ Μπαμ Μπαμ Μπουμ

Οι μαθητές βαριούνται τις παρελάσεις. Οι περισσότεροι. Πιο πολύ τις βαριούνται οι μαθητές του γυμνασίου. Οι μαθητές του δημοτικού δεν ξέρουν καθόλου γιατί πάνε στην παρέλαση, γι’ αυτό, ούτε τις βαριούνται ούτε τις χαίρονται. Το σχολικό σύστημα προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να επαναφέρει τη χαμένη αίγλη των παρελάσεων και της αίσθησης αυτών. Συνεπώς, πολλά σχολεία έχουν πρόβλημα να χτίσουν τη μαθητική τους παρέλαση από έλλειψη εθελοντών μαθητών. Η συμμετοχή στην παρέλαση δεν είναι υποχρεωτική, γι' αυτό και οι καθηγητές της γυμναστικής επιστρατεύουν διάφορα τεχνάσματα για να προσελκύσουν τους μαθητές. Στα τεχνάσματα συμμετέχουν και πονηροί βοηθοί διευθυντές και σίγουρα οι διευθυντές. Μάλιστα, πολλοί εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν σε κουβέντες τους πως η παρέλαση πρέπει να είναι υποχρεωτική και να πηγαίνουν κάποιοι πόντοι σε ορισμένα μαθήματα, όπως στα Θρησκευτικά ή στα Νέα Ελληνικά.

Η συμμετοχή στην παρέλαση φέρνει σίγουρα πόντους σε κάτι που ονομάζεται ΔΔΚ. Τα αρχικά αυτά σημαίνουν Δράση, Δημιουργικότητα, Κοινωνική προσφορά. Το σύστημα αυτών των πόντων είναι λίγο περίπλοκο για να εξηγηθεί. Και οι ίδιοι οι καθηγητές και οι καθηγήτριες πολλές φορές μπερδεύονται. Οι μαθητές δεν το καταλαβαίνουν καθόλου, αφού όσους πόντους ΔΔΚ και αν πιάσεις, στο τέλος δεν μπορείς να τους κάνεις τίποτα, π.χ. να τους εξαργυρώσεις σε κάποιο περίπτερο για παστίλιες ή για κανένα φραπέ στο διπλανό καφέ. Πόντους ΔΔΚ πιάνει ο μαθητής που καθάρισε μια μέρα την αυλή από τα τενεκούθκια, ο μαθητής που επισκέφτηκε κάποιο γηροκομείο για να πει τα κάλαντα, οι μαθήτριες που χόρεψαν την 25η Μαρτίου, που συμμετέχουν σε θέατρα, χορωδίες κ.λπ. Η παρέλαση φέρνει κάμποσους τέτοιους πόντους.

Τα σχολεία, μπορεί και τέσσερις βδομάδες πριν την παρέλαση, υποφέρουν από το ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ των τυμπάνων. Ειδικά οι τάξεις που βρίσκονται κοντά σε σχολικά γήπεδα, εκεί που γίνονται οι πρόβες, αλλά γενικά το μπαμ μπουμ ακούγεται σε όλο το σχολείο. Τα μπαμ μπουμ πολλές φορές κάνουν τους καθηγητές να τσακώνονται μεταξύ τους διότι αποσπούν την προσοχή όσων δεν συμμετέχουν στην παρέλαση, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των μαθητών οι οποίοι κάνουν μάθημα την ώρα της πρόβας. Ειδικά αν έχουν διαγώνισμα, οι καφκάδες είναι πιο μεγάλοι.

Την παρέλαση τη «διδάσκει» ο γυμναστής και η γυμνάστρια. Και δεν είναι καθόλου απλό να μπουν στη σειρά οι μαθητές. Πολλοί νυστάζουν, ιδρώνουν, αναπνέουν τα χώματα των μπροστινών που σέρνουν νωχελικά τα πόδια, άλλοι κοιτούν ψηλά στον ουρανό και άλλοι έχουν το βλέμμα καρφωμένο στον κάτω κόσμο. Οι μαθητές δεν πολυκαταλάβουν ακριβώς πώς βρέθηκαν εκεί. Οι περισσότεροι ξέρουν καθαρά πως φταίει το ύψος τους. Οι καημένοι γυμναστές πρέπει να συντονίσουν αυτό το ακανόνιστο πλήθος. Πολλοί πιστεύουν πως η παρέλαση ενός σχολείου είναι η ίδια του η εικόνα. Και για να το πιστεύουν αυτό, μάλλον έτσι είναι. Είναι η μεγάλη ευκαιρία εκείνη τη μέρα το σχολείο να δείξει την καθαριότητα και την πειθαρχία του, την ακρίβεια και τον συγχρονισμό του.

Σε πολλά σχολεία για να μάθουν οι μαθητές να γυρνάνε το κεφάλι στους επισήμους βάζουν κόκκινους κώνους. Σε ένα σχολείο στεκόταν η καθαρίστρια. Σε ένα άλλο ο ίδιος ο διευθυντής. Στα χωριά επίσημοι είναι οι μουχτάρηδες, οι ιερείς, οι προέδροι των συνδέσμων γονέων, χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί, ο κύριος Κώστας ο υπερήλικος της κοινότητας 102 ετών, και άλλοι άγνωστοι, που όμως πρέπει να απολαμβάνουν κάποιο κύρος, αλλιώς, γιατί να στέκονται στην εξέδρα;

Στις πόλεις είναι πιο σοβαρή υπόθεση η παρέλαση, διότι στους επισήμους στέκονται οι δήμαρχοι, κάποιοι πολιτικοί, μητροπολίτες και υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί.

Τέλος, αξίζει να σκεφτεί κανείς το 2022 για την αναγκαιότητα της ύπαρξης της παρέλασης; Να προβληματιστεί επί τούτου και ταυτόχρονα για την ίδια τη διδασκαλία της Ιστορίας, την κατά πολλούς ειδικούς μονοδρομική; Στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία ανήκει η Κύπρος, πόσες σχολικές παρελάσεις γίνονται;