People united, in a country divided

Πήγαμε το περασμένο Σάββατο στην τελετή του δικοινοτικού Προγράμματος «Cyprus Friendship Program». Καμαρώσαμε τα παιδιά μας, κορίτσια και αγόρια ηλικίας 15 έως 17 ετών, να μοιράζονται τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις εμπειρίες που αποκόμισαν από την καλοκαιρινή κατασκήνωση στο Τρόοδος, τα εργαστήρια στα οποία συμμετείχαν και τις αυτόνομες συναντήσεις τους μετά τη λήξη του Προγράμματος, το οποίο, όπως μας είπαν, δημιούργησε πολλές και μεγάλες φιλίες. Τα παιδιά μας μίλησαν καλύτερα, με μεγαλυτερη σοφία και όραμα για την πατρίδα τους από πολλούς πολιτικούς της Κύπρου. Μας είπαν πως είναι θετικό πράγμα οι συναντήσεις και πως εάν δεν υπήρχε το Πρόγραμμα δεν θα γνωρίζονταν ποτέ. Μας είπαν πως είδαν πόσο μοιάζουν, ότι ο Άλλος δεν είναι τέρας, όπως, σε αρκετές περιπτώσεις, τους λέει η οικογένεια και το σχολείο. Μας είπαν πως ένιωσαν δυνατότεροι μαζί, σαν να τους έλειπε ένα κομμάτι τους πριν. Έπαιξαν, διασκέδασαν, δημιούργησαν, φαντάστηκαν τις ζωές τους μαζί, έδειξε ο ένας στον άλλον κομμάτια της κοινής τους πατρίδας που δεν γνώριζαν. Το σύνθημά που φώναξαν στο τέλος με όλη την εφηβική τους ορμή «People united, in a country divided» έριξε τους τοίχους του αμφιθεάτρου και μας σήκωσε όρθιους να τους χειροκροτούμε. Όλοι λέγαμε μεταξύ μας πως μας έδωσαν δύναμη για να ελπίσουμε ξανά.

Στο ακροατήριο, γονείς, γιαγιάδες και παππούδες (οι τελευταίοι μπορεί να είχαν πολεμήσει ο ένας ενάντια στον άλλον». Αρκετοί δάκρυσαν. Άλλοι θύμωσαν για το παράλογο της κυπριακής άλυτης συνθήκης. Όλοι νιώσαμε να πνιγόμαστε από τις αποτυχίες μας, την ανημποριά μας επιτέλους να δρομολογήσουμε το μέλλον των παιδιών μας με όρους 21ου αιώνα και όχι με επιβιώσεις της σύγκρουσης του 20ού. Τι μας φταίνε αυτά τα παιδιά που αντί να τους έχουμε στρωμένο ένα εύκολο και αισιόδοξο μέλλον τα καταδικάζουμε σε ένα ανασφαλές και άδικο μέλλον, το οποίο αφήνει ανεκμετάλλευτες όλες τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους;

Στα παρασκήνια μιας τέτοιας συνάντησης, που όποιος έχει στοιχειώδη γνώση των διάφορων παραμέτρων μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η οργάνωση ενός τέτοιου Προγράμματος, ειδικά αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολιτική βούληση της ηγεσίας των δύο πλευρών. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνούν και κοιμούνται με την αγωνία να πάνε τα πράγματα όπως πρέπει, σε όλα τα επίπεδα, από το γενικό κλίμα, το παιδαγωγικό περιεχόμενο του Προγράμματος, έως τις τελευταίες πρακτικές λεπτομέρειες της κατασκήνωσης. Σε αυτή την περίπτωση αναφέρομαι σε δύο σπουδαίες γυναίκες εκπαιδευτικούς, την κινητήρια δύναμη πίσω από το Cyprus Friendship Program, οι οποίες εργάζονται εθελοντικά κάτω από αντίξοες συνθήκες για να καταφέρουν να οργανώσουν την κατασκήνωση και όλες τις υπόλοιπες δράσεις του Προγράμματος. Η μία είναι η Σίμγκε Καφετζίογλου και η άλλη η Μαρία Ασβεστά. Βάζουν το λιθαράκι τους για μια παιδαγωγική ειρήνης στον τόπο μας. Κι αυτό δεν το βλέπουν σαν προδοσία της «πλευράς τους» αλλά σαν τη δύναμη της δημοκρατικής τους πολιτικής ταυτότητας. Μακάρι να παραδειγματίζονταν έστω και λίγο οι πολιτικοί μας απ' αυτές τις γυναίκες και τον τρόπο που συνεργάζονται αποτελεσματικά για να φέρουν εις πέρας την αλλαγή, έστω και σε μια μικροκλίμακα, στις ζωές εξήντα νέων παιδιών και των οικογενειών τους. Ήμουνα νια και γέρασα να λέω πως τέτοια προγράμματα θα έπρεπε να διευρυνθούν και να γίνονται σε κάθε σχολείο, σε κάθε επαρχία της Κύπρου.

Τέλος, μια κουβέντα (δεν αξίζουν παραπάνω) για αυτούς που με κακεντρέχεια ψάχνουν να πιαστούν από κάτι που δεν τους αρέσει, που πυροβολούν λεκτικά από τα πληκτρολόγιά τους εκείνους που «βάζουν τα πόδια τους στη φωτιά» στον αγώνα για την ειρήνη (για παράδειγμα, η εθνικιστική Volkan, δεν παρέλειψε να τους αφιερώσει ένα κείμενο όλο λάσπη): Δεν ξέρω αν είναι όλοι τόσο δυστυχισμένοι όσο εσείς, σίγουρα όμως υπάρχουν πολλοί που είναι λιγότερο άχρηστοι. Ό,τι κι αν κάνετε, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα εργάζονται για να αλλάξουν τα πράγματα στην Κύπρο, ανεξαρτήτως του πολιτικού αδιεξόδου.

Εάν κάποιος δεν διατηρεί ελπίδα, για να μην πω βεβαιότητα, για την ανάκαμψη και την πρόοδο αυτής της χώρας, δεν θα έπρεπε να έχει ρόλο στα δημόσια πράγματα. Επίσης, εάν κάποιος δεν διακατέχεται από αισθήματα αγάπης, αναγνώρισης και κατανόησης για όλους τους ανθρώπους αυτού του τόπου, ας «ιδιωτεύει» καλύτερα ασχολούμενος με το ατομικό του μέλλον κι ας αφήσει το συλλογικό σε όσους αντέχουν να παλεύουν για τις δυνατότητες που μας επιφυλάσσει ένα καλύτερο και πιο ειρηνικό μέλλον συνύπαρξης και συνεργασίας. Στην αποκαρδιωτική, για να μην πω άθλια κατάσταση που είμαστε, η μόνη πράξη πραγματικής αντίστασης και επανάστασης είναι η ελπίδα.