Το δέλεαρ της εξουσίας υπερίσχυσε αρχών και διακηρύξεων

Η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος δεν οδήγησε δυστυχώς σε συνεργασίες πολιτικών δυνάμεων με κοινό όραμα για την αντιμετώπιση των αδιεξόδων του εθνικού μας θέματος. Που χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα, όχι μόνο μονιμοποιούνται τα τετελεσμένα, αλλά η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται όπως δείχνουν οι κινήσεις Τατάρ για το Βαρώσι. Απεναντίας συντελέστηκαν τέτοιες ζυμώσεις μεταξύ κομμάτων και προσωπικοτήτων, που στόχο είχαν τη μαθηματική πρόσθεση ψήφων για την κατάληψη της εξουσίας χωρίς να υπάρχει καμιά κοινή προσέγγιση στο μείζον πρόβλημα του τόπου. Έγιναν κομματικές συμμαχίες χωρίς κανένα συνεκτικό ιστό. αφού οι θέσεις τους στο βασικό μας ζήτημα δεν είναι απλά διαφορετικές, αλλά είναι πλήρως ασύμβατες.

Για το Κυπριακό υπάρχει ένα αλαλούμ θέσεων που ξεκινά από το ενιαίο κράτος της ΕΔΕΚ, τον υπερεθνικισμό της Ελένης Θεοχάρους και του Αντρέα Θεμιστοκλέους, την ομοσπονδία με σωστό περιεχόμενο του ΔΗΚΟ και τη ΔΔΟ της ΔΗΠΑ. Αυτή η ανομοιογένεια και σύγκρουση θέσεων δεν ενοχλεί κανέναν, φτάνει να επιτευχθεί ο κοινός τους στόχος. Όλες αυτές οι κινήσεις γίνονται στον χώρο του Κέντρου που για πολλούς σημαίνει πολιτικός χώρος που μπορούν να κάμνουν ό,τι θέλουν, υπό την ηγεσία του Νίκου Χριστοδουλίδη. Για τα κόμματα και τους μεμονωμένους που τον στηρίζουν αυτό αποτελεί διέξοδο, αφού τους εξασφαλίζει μερίδιο στην εξουσία χωρίς να αποκαλύπτουν τα πραγματικά εκλογικά ποσοστά τους.

Οι συμμαχίες σκοπιμότητας έπρεπε να δικαιολογηθούν στους ψηφοφόρους, έπρεπε με κάποιο τρόπο να τηρηθούν τα προσχήματα. Έτσι, κάθε ένα από τα συνεργαζόμενα κόμματα αναφέρθηκε σε επί μέρους συμφωνίες με τον Ν.Χ. στις οποίες ικανοποιούνται οι θέσεις και οι όροι εκάστου! Όλοι ανακοίνωσαν ότι βρήκαν κοινή φόρμουλα με τον υποψήφιο Ορόεδρο. Είναι αντιληπτό ότι είναι μάλλον αδύνατο να διατυπωθεί τέτοιο κείμενο που να συμφωνούν όλοι. Θα πρόκειται για μια νερόβραστη συμφωνία την οποία ο καθένας θα ερμηνεύει κατά το δοκούν και την οποία ο μελλοντικός Πρόεδρος δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να αθετήσει, αφού ήδη προέβη σε πολύ χειρότερα πολιτικά ατοπήματα. Οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί δέχτηκαν τις υποσχέσεις γνωρίζοντας ότι δεν θα τις τηρήσει, αλλά αυτό ουδόλως τους ενδιαφέρει, αφού ο στόχος τους είναι η νομή της εξουσίας. Για να ικανοποιηθούν όμως τα αφτιά των ψηφοφόρων επινοήθηκε το τέχνασμα του «μηχανισμού επίλυσης διαφορών» ό,τι και αν σημαίνει αυτό, ανεξάρτητα αν μετά αναθεώρησαν την απόφαση. Η αποφυγή διευκρίνισης της γραμμής που θα ακολουθηθεί είναι ύποπτη και αποτελεί εμπαιγμό προς τον κόσμο. Αρχές και ιδεολογίες ξεχάστηκαν και στον χώρο του Κέντρου οι πολιτικές πράξεις ελάχιστη σχέση έχουν με τις καθημερινές διακηρύξεις και τα όμορφα λόγια.

Τα δύο μεγάλα κόμματα που τυπικά κατέχουν τις δύο ακραίες θέσεις στο κομματικό-ιδεολογικό φάσμα δυστυχώς εμμένουν στους δικούς τους υποψήφιους, ποντάροντας στον παραδοσιακό κομματικό πατριωτισμό των οπαδών τους, τον οποίο θέτουν πάνω από τη σωτηρία του τόπου. Όλα δείχνουν ότι αν επιμείνουν στην απόφασή τους να διεκδικήσουν την προεδρία, το κάθε κόμμα με τον δικό του υποψήφιο, είναι ως εάν να την προσφέρουν στον Ν.Χ. Υπήρξαν φωνές, στις οποίες ενώνω και τη δική μου, που καλούν τα δύο μεγάλα κόμματα που έχουν κοινή θεώρηση στο Κυπριακό να αφήσουν προσωρινά τις όποιες ιδεολογικές τους διαφορές και να συνεργαστούν για την εξεύρεση ενός κοινού υποψηφίου για να ξεφύγουμε από το τέλμα που έχουμε βυθιστεί. Έχουν ευθύνη απέναντι στον κόσμο που εκπροσωπούν, έχουν καθήκον να κάνουν αυτό που πρέπει, να δείξουν ότι εννοούν όσα τόσα χρόνια υποστηρίζουν, γιατί το Κυπριακό οδεύει προς τα βράχια. Γιατί όλοι βλέπουμε ότι έχουν συνασπιστεί οι πιο συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις που η κάθε μια για τους δικούς της λόγους δεν θέλει τη λύση και την επανένωση. Μαζί τους συνενώθηκαν και όλοι οι καιροσκόποι και αριβίστες που μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον νοιάζονται. Εάν τα δύο κόμματα δεν κινηθούν για να ανατραπεί η κατάσταση, τότε θα έχουμε ακόμη μια χαμένη πενταετία, η οποία μόνο χειρότερα μπορεί να φέρει, γιατί η Τουρκία θα συνεχίσει τα τετελεσμένα.