Είναι και λεπτό το ζήτημα, αλλά, δεν βαριέστε, όλοι μας εκεί θα πάμε σε κάποια φάση. Είναι η φύση. Και η δική μου, με τα καλά και τα στραβά της, δεν αντέχει την υποκρισία. Όταν διαβάζω π.χ. στα ΜΜΕ δακρύβρεχτες ιστορίες ότι ο Αρχιεπίσκοπος και ο Κύκκου «αλληλοσυγχωρέθηκαν και έκλαψαν αγκαλιασμένοι», ομολογώ ότι ανακατεύομαι. Σόρι.
Το δημοσίευμα το οποίο επικαλείτο εκκλησιαστικές πηγές και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω για την εγκυρότητά του, μετέφερε «μεγάλη και συγκινητική κίνηση από μέρους του μητροπολίτη Κύκκου, ο οποίος βάδισε προς την Αρχιεπισκοπή και μέσα σε κλίμα ιδιαίτερης συγκίνησης αλληλοσυγχωρέθηκε με τον Μακαριότατο», κατά τις πηγές.
Του Κύκκου ολοφάνερα, αλλά, OK, μην κολλήσουμε σ’ αυτό.
«Οι δύο τους αλληλοασπάστηκαν αδελφικά, με αποτέλεσμα να επικρατήσει στον χώρο έντονα συγκινησιακό περιβάλλον το οποίο εξέπληξε όλους τους παρευρισκόμενους και έδωσε ένα μεγάλο μήνυμα ταπείνωσης και μετάνοιας σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο», λέει το δημοσίευμα.
Το μόνο ειλικρινές της ιστορίας είναι το «το οποίο εξέπληξε όλους τους παρευρισκόμενους». Διότι οι παρευρισκόμενοι, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, παρακολουθούσαν τους εν Χριστώ αδελφούς (δεν τους λες) να σφάζονται για δεκαετίες και να ξεκατινιάζονται για λεφτά και εξουσία.
Η κοινή γνώμη και το πλήρωμα της Εκκλησίας τους ταλαιπωρήθηκε πολύ κι από τους δύο -πολύ όμως- και αυτό το Μάρθα Βούρτση σενάριο για διαφήμιση χαρτομάντιλων «αλληλοσυγχωρέθηκαν και έκλαψαν αγκαλιασμένοι», θα μπορούσε να είχε έρθει πολλά χρόνια πριν. Εάν το ήθελαν. Δεν το ήθελαν όμως. Τώρα έρχεται πολύ βολικά.
Το δε απολύτως παπαδίστικης διατύπωσης «μεγάλο μήνυμα ταπείνωσης και μετάνοιας σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο», δεν είναι ακριβώς έτσι υπό τις περιστάσεις. Δεν είναι καθόλου έτσι για να είμαι ακριβής. «Ταπείνωση και μετάνοια» όφειλαν με βάση τη θέση και τη θρησκεία που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν να έδειχναν σε όλη τους την πορεία.
Δεν είχαν όμως τον χρόνο για ταπεινώσεις και μετάνοιες, ειδικά αυτοί οι δύο, οι οποίοι αντί να παράγουν έργο θεολογικό και ποιμενικό, ασχολούνταν με μετοχές και χρυσά μικρόφωνα την ώρα που ο κόσμος υπέφερε και δεν μπορούσε να σωθεί… δωρεάν. Έτσι;
Το μήνυμα «κάνω τα τέρατα όσο ζω και άμα γεράσω και κάνω ένα μάτσα – μούτσου κι όλα είναι μια χαρά», είναι μήνυμα. Είναι. Όπως είναι και παράδειγμα. Προς αποφυγή. Και στον ορθόδοξο κόσμο και στον μη ορθόδοξο και στον ανορθόδοξο. Μην τρελαθούμε κιόλας.
Επίσης, πολύ χριστιανικό δεν είναι να κάνεις PR στο νεκροκρέβατο του άλλου και το να φροντίζεις να είναι ξεκάθαρο ποιος είχε την πρωτοβουλία για το όλο πράγμα. Ούτε και ταπείνωση βγάζει.
Κατά το ρεπορτάζ, και πάντα κατά τη συνάντηση, ο Κύκκου του είπε «Μακαριότατέ μου, ήρθα για να αλληλοσυγχωρεθούμε, να μας βρει και τους δύο έτοιμους ο Χριστός» (sic). Εάν πίστευα, ούτε που θα ήθελα να σκέφτομαι τι θα τους έκανε ο Χριστός και τους δύο εάν τους έβλεπε μετά που διέσυραν έτσι τα όσα λέγεται ότι δίδαξε εάν υπήρξε.
Και ειδικά για τον τρόπο που ζούσαν μες στα πλούτη και τα αυτοκίνητα των εκατοντάδων χιλιάδων την ώρα που ο κόσμος δυστυχούσε. Διότι, παρεμπιπτόντως, ο Κύκκου δεν… βάδισε στην Αρχιεπισκοπή. Πήγε με το ακριβότερο SUV που υπάρχει σ’ αυτό το νησί. Το δικό του.
«Στη συνέχεια», λέει το ρεπορτάζ, «έσκυψε και τον φίλησε. Και οι δύο δάκρυσαν. «Ο Θεός συγχωρήσει σου» είπε ο ένας, «ο Θεός συγχωρέσει μας» συμπλήρωσε ο άλλος». Και έκλαψαν, λέει, αγκαλιασμένοι.
Το ποιος είπε το «ο Θεός συγχωρήσει σου» και ποιος το «μας», τέλος, μπορεί κανείς να το υποθέσει από την πηγή. Αυτό που μπορούν εκείνοι που πιστεύουν να κάνουν είναι να ευχηθούν ο Θεός να συγχωρήσει και τους δύο. Δυστυχώς, τον βλέπω να δυσκολεύεται..
Εν κατακλείδι:, μακάρι να γίνει το ιατρικό θαύμα και ο Αρχιεπίσκοπος να αναρρώσει. Για πολλούς λόγους με όσα έρχονται, κυρίως όμως για τον ανθρώπινο. Δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν να εύχεται ψόφους και να καταριέται, όπως είδα στα social media. Είναι κατάντημα. Από εκεί και πέρα όμως, η συλλογική κρίση δεν μπορεί να θολώνει. Τη χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Ας τη διαφυλάξουμε λοιπόν, μαζί με τη λογική μας.
Όσο για το θάνατο, μην ξεχνάτε ότι πολύ κακώς αγχωνόμαστε. Κανείς δεν ζει τον θάνατό του, απλά και μόνο διότι δεν υπάρχει πια για να θυμάται. Τα παραμύθια ότι βλέπεις από πάνω και ότι περιφέρεται η «ψυχή» είναι που κάνουν τους ανθρώπους να τρομάζουν.
Γιατί τους υποβάλλουν μια «συνέχεια», η οποία η επιστήμη αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει και την οποία δεν μπορούν να τη διαχειριστούν, διότι απλώς δεν μπορούν να τη φανταστούν. Χωρίς το παραμύθι, υπάρχει μόνο ένα τέλος που δεν πρόκειται να το γνωρίσεις ποτέ. Τίποτα άλλο.
Ύπνω και θανάτω διδυμάοσιν: Ο ύπνος και ο θάνατος είναι δίδυμα αδέλφια. Από την Ιλιάδα του Ομήρου. Σίγουρα χρησιμότερο από τις φαντασιώσεις και τα τρομακτικά παραμύθια