Μια κουβέντα για το τίποτα…

Δεν υπάρχει διάθεση σοβαρής συζήτησης των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, όπως διαφάνηκε από τα τελευταία ντιμπέιτ των υποψηφίων για την προεδρία της Δημοκρατίας. Και μάλλον δεν υπάρχει ούτε ικανότητα ουσιαστικής συζήτησης. Άλλωστε τα σοβαρά πολιτικά και οικονομικά ζητήματα δεν συζητούνται ποτέ σε πολιτικά ντιμπέιτ, όπως δεν συζητούνται και δεν λαμβάνονται σοβαρές αποφάσεις σε δημόσια συνέδρια και φεστιβάλ, όπως αυτά που γίνονται κάθε βδομάδα και συμμετέχουν πάντα οι ίδιοι και λένε τα ίδια. Όλα αυτά γίνονται για το «εφέ», για τη διασκέδασή μας, για το «χάζι» κατά το κυπριακότερο.

Ασφαλώς, όμως, πέραν της ικανότητας να συζητηθούν επί της ουσίας τους τα σοβαρά ζητήματα, υπάρχει και το ζήτημα της δυνατότητας των υποψηφίων να το πράξουν. Υπάρχουν υποψήφιοι που είναι υποχρεωμένοι να μην τοποθετηθούν επί της πραγματικής ουσίας οποιουδήποτε ζητήματος, επειδή αν το πράξουν θα διαταράξουν τις ετερόκλητες ισορροπίες τρόμου που διέπουν τις σχέσεις με τους υποστηρικτές τους, και που δεν εξαντλούνται μόνο στο πολιτικό επίπεδο αλλά διαχέονται και στο οικονομικό. Υπάρχουν άλλοι που είναι υποχρεωμένοι να ενδυθούν συγκεκριμένου χρώματος και στυλ, πολιτικό μανδύα που δεν είναι του γούστου τους, μόνο και μόνο για να έχουν μια κάποια πρόφαση αξιοπιστίας απέναντι στους ψηφοφόρους των κομμάτων που τους υποστηρίζουν.

Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν σαφείς θέσεις, αλλά που το προφίλ και η προηγούμενη πολιτική τους δράση παραήταν ανασφαλής και προσωπικά ωφελιμιστική για να πείσει επαρκώς για τις πραγματικές τους προθέσεις. Και υπάρχουν και κάποιοι με θέσεις και αξιόπιστο προφίλ, που και πάλι δεν είναι αρεστοί επειδή ο «μέσος Κύπριος ψηφοφόρος» δεν ενδιαφέρεται γι' αυτούς, αφού δεν τον διασκεδάζουν επαρκώς και δεν εγγυούνται την εξυπηρέτηση των προσωπικών του αναγκών.

Αυτό το τελευταίο, δηλαδή ο κυνικά ατομικός ωφελιμισμός είναι και εκείνο που διαμόρφωσε το σημερινό τοπίο διαφθοράς και ανεπάρκειας από το οποίο πιθανόν να προκύψει μια διακυβέρνηση τουρλού-τουρλού που δεν θα έχει ούτε την ικανότητα αλλά ούτε και τη δυνατότητα να πράξει όσα θα χρειαστεί να πράξει για να διαχειριστεί τις μεγάλες προκλήσεις που ήδη διαφαίνονται στον ορίζοντα. Και αυτό, επειδή μετά τα πανηγύρια της επομένης των εκλογών και το «σασπένς» του διορισμού των όποιων ρόλων στο Υπουργικό και αλλού, θα αρχίσει το πραγματικό «πάρτι». Ένα πάρτι που από ό,τι φαίνεται θα μοιάζει σαν από εκείνα όπου ο κάθε καλεσμένος προσέρχεται με το δικό του φαγητό με αποτέλεσμα αντί για μενού να προκύπτει αχταρμάς άσχετων και αταίριαστων μεταξύ τους πιάτων. Και, όπως όλοι ξέρουμε, τα αποτελέσματα τέτοιων δείπνων μόνο ευχάριστα δεν είναι για το στομάχι και… την τουαλέτα μας, που σε αυτή την περίπτωση, για όσους δεν το κατάλαβαν, θα είναι η Κύπρος.

Σε αυτό λοιπόν το αλαλούμ πανηγύρι που δυστυχώς υποκατέστησε τη δημόσια πολιτική διαλογή δεν υπάρχει πραγματικό περιθώριο για πολιτική καινοτομία, αφού μάλλον κανένας υποψήφιος δεν τολμά, ούτε και θα τολμήσει, όπως ξαναείπαμε πρόσφατα, να αλλάξει οτιδήποτε ουσιαστικό. Οπότε όλος ο «καβγάς» που βλέπουμε να γίνεται, κυρίως για τα ήσσονος σημασίας θέματα που συζητούνται στα ντιμπέιτ, μάλλον γίνεται για να διασκεδάζουμε εμείς οι υπόλοιποι με τις γραφικότητές μας.

Η πραγματική επίπτωση όμως του πιο πάνω δεν είναι και τόσο αστεία, επειδή αυτός που θα εκλεγεί θα έχει τη δυνατότητα να μας καταστρέψει λόγω των όποιων ανεπαρκειών του. Πράγμα που ξαναέγινε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Δεν είναι παιχνίδι η διαχείριση του κράτους και η διαχείριση της οικονομίας και του Κυπριακού, ούτε αρκεί να πιστεύουμε εμείς αυτά που λέμε, όσο φωνακτά και αν τα λέμε. Πρέπει να μας πιστεύουν και οι άλλοι εκτός, στις Βρυξέλλες και αλλού. Και αυτά που έρχονται δεν θα είναι απαραίτητα θετικά και ευχάριστα για μια χώρα με ελάχιστες οικονομικές και πολιτικές αντοχές όπως η δική μας. Όπως κατέδειξε η προηγούμενη οικονομική κρίση, η πανδημία, ο τωρινός πόλεμος και η νέα οικονομική κρίση, που δεν θα μας προσπεράσει, δεν εκλέγουμε ηγέτη για τα εύκολα, αφού, υποτίθεται, τον ηγέτη τον χρειαζόμαστε για να διαχειριστεί τα δύσκολα, τα απρόσμενα, τα δυσάρεστα και τα απευκταία…υποτίθεται…