Κυπριακή εκπαίδευση. Η χαρά του άκληρου

Στο ερώτημα εάν πιάσαμε πάτο, η απάντηση προκύπτει πολλάκις και καθημερινώς. Με διάφορες αφορμές. Και είναι, βέβαια, όλες αρνητικές ως προς το τελικό συμπέρασμα που εξάγεται. Στο ερώτημα πάλι, εάν θα πιάσουμε κάποτε πάτο, οι αφορμές είναι λιγότερες, πιο κραυγαλέες και δυστυχώς θολωμένες από τον ευσεβή πόθο όλων μας ότι, ναι ρε παιδί μου, δεν γίνεται, κάποτε θα το ζήσουμε και τούτο. Ενώ και πάλι γνωρίζουμε την απάντηση η οποία ουδόλως διαφέρει από εκείνη για το πρώτο ερώτημα.

Η ΟΕΛΜΕΚ ζήτησε και καπνιστήρια εντός των σχολείων. Είναι κακή λέει η εικόνα των καθηγητών που καπνίζουν έξω από τα σχολεία διότι, όπως είπε ο γενικός γραμματέας της ο κ. Χατζησάββας, «στα σχολεία δυστυχώς απαγορεύεται», το κάπνισμα. Δυστυχώς, καλό ευτυχώς;

Και επειδή η ΟΕΛΜΕΚ είναι μια οργάνωση γεμάτη ιδέες, ιδέες για τα πάντα πλην του πώς θα ξεκολλήσουν από το μόνιμο και επιδεινούμενο χρόνο με τον χρόνο απροβίβαστο οι μαθητές, το οποίο θα έπρεπε να είναι και το βασικότερο μέλημά της, η οργάνωση έχει βρει ήδη τη... λύση της δημιουργίας καπνιστηρίων. 

Παραθέτω αυτολεξεί το θαυμάσιο και αρμόζον σε παιδαγωγούς σκεπτικό του γενικού γραμματέα της: «Το ίδιο το υπουργείο θα έπρεπε να κάνει κάποιες ρυθμίσεις και να δημιουργήσει κάποιες αίθουσες με ειδικές προδιαγραφές και σε απρόσιτα σημεία για τους μαθητές, για όσους συναδέλφους επιθυμούν να καπνίζουν. Έχουν και αυτοί τα δικαιώματά τους, παρά το ότι είναι μια κακή συνήθεια που βλάπτει την υγεία, για να μην βγαίνουν έξω από το σχολείο και να τους βλέπει ο κόσμος».

Ας αρχίσουμε από το βασικότερο το οποίο προκύπτει από την ίδια τη δήλωση. Το κάπνισμα είναι όντως αυτό: «μια κακή συνήθεια». Για λόγους οι οποίοι αφορούν την υγεία του συνόλου, απαγορεύεται σε κλειστούς χώρους και στις σχολικές μονάδες. Όλοι οι επαγγελματίες έχουν ευθύνες οι οποίες απορρέουν από το επάγγελμά τους και για τους εκπαιδευτικούς είναι πως επιβάλλεται να είναι πρότυπα και να διαπαιδαγωγούν. Είναι μέρος της δουλειάς τους για την οποία πληρώνονται και πληρώνονται πάρα πολύ καλά. Δεν είναι προαιρετικό. 

Κακή συνήθεια, λοιπόν, όχι δικαίωμα. Δικαίωμα είναι αν το κάνει κάποιος μόνος του χωρίς να επηρεάζει την υγεία των υπολοίπων. Όμως, όταν δεν είναι μόνος του, είναι ακριβώς μια κακή συνήθεια την οποία δεν μπορεί κανείς να τη βαφτίζει δικαίωμα (!..) και να απαιτεί μάλιστα να του φτιάξουν «κάποιες αίθουσες με ειδικές προδιαγραφές και σε απρόσιτα σημεία για τους μαθητές, για όσους επιθυμούν να καπνίζουν».

Και όσοι «επιθυμούν να καπνίζουν» δεν είναι μόνο καθηγητές. Εάν το… δικαιούνται οι καθηγητές «για να μην βγαίνουν έξω από το σχολείο και να τους βλέπει ο κόσμος», παρόλο που τα δικαιώματα δεν είναι ντροπή, το δικαιούνται και οι δάσκαλοι. Κι αν το δικαιούνται εκείνοι, το δικαιούνται και οι νηπιαγωγοί. Το δικαίωμα είναι για όλους, δεν παρέχεται επιλεκτικά.

Μιλάμε, λοιπόν, για περίπου 650 σχολικές μονάδες στις οποίες η οργάνωση των εκπαιδευτικών, σοβαρά και χωρίς ίχνος συστολής, ζητά να φτιαχτούν «αίθουσες με ειδικές προδιαγραφές και σε απρόσιτα σημεία για τους μαθητές, για όσους επιθυμούν να καπνίζουν». Κι αυτό επειδή καλούνται να μείνουν το πολύ -και συχνά ούτε τόσο- για έξι ώρες στο εκπαιδευτήριο.

Και πρακτικά να το δει κανείς, παρόλο που είναι ζήτημα αρχής και σίγουρα δεν μας αφορά «εάν τους βλέπει ο κόσμος» ή πιο ειλικρινά ειπωμένο, εάν βαριούνται να βγαίνουν έξω και πρέπει εμείς να πληρώνουμε τα κερατιάτικα, για να φτιαχτούν -πού κιόλας;- «αίθουσες με ειδικές προδιαγραφές και σε απρόσιτα σημεία για τους μαθητές», πρακτικά λοιπόν μιλάμε για χώρους με ειδικές εγκαταστάσεις εξαερισμού, διότι όσο απρόσιτοι και να είναι, εάν ξεκαπνίζουν από πάνω δεν είναι και τόσο αθέατοι. Εάν, λοιπόν, βάλουμε συντηρητικά ένα 10χίλιαρο για αίθουσα και εξοπλισμό -και πολύ λίγα λέω- μιλάμε για 6.500.000. Και μάλιστα σε μια χώρα με τεράστιες ελλείψεις στην εκπαίδευση, για τις οποίες η ΟΕΛΜΕΚ σπανίως ενδιαφέρεται, εάν δεν επηρεάζεται.   

Η ουσία όμως είναι αλλού διότι, φυσικά και δεν συζητάμε ό,τι ανοησία κατεβάζει το κεφάλι οιουδήποτε. Είναι στο πόσο μακριά από το πρότυπο που έλεγα πιο πάνω βρίσκονται αυτοί οι τύποι στην ΟΕΛΜΕΚ, μία πρόεδρος της οποίας παλαιότερα είχε προειδοποιήσει -με επιτυχία όπως έδειξε και η συνέχεια, δυστυχώς- ότι θα… κατέβαζαν τα ρολά στα σχολεία εάν μάζευαν τους συναδέλφους τους οι οποίοι κάνουν φροντιστήρια παράνομα, στερούν το εισόδημα άλλων και φοροδιαφεύγουν!

Είναι δηλαδή, το τι εισπράττουν τα παιδιά ως πρότυπο από τη συγκεκριμένη χυδαιότητα του προκλητικού δικαιωματισμού και από εκπαιδευτικούς οι οποίοι, αντί να ασχολούνται με τη δουλειά τους, γίνονται συνήγοροι της παρανομίας, της παράκαμψης των κανόνων και της απαίτησης ο μαλ… φορολογούμενος να τους χτίσει πέρα από όλα και «αίθουσες με ειδικές προδιαγραφές», διότι «έχουν και αυτοί τα δικαιώματά τους» (sic). 

Όμως, ένα από τα βασικότερα προβλήματα πολλών εκπαιδευτικών, ανδρών και γυναικών, όπως και της υπόλοιπης κοινωνίας άλλωστε, είναι η έλλειψη ικανοποιητικής σεξουαλικής ζωής η οποία, όπως όλοι γνωρίζουμε, οδηγεί σε δυσάρεστες καταστάσεις οι οδηγούν συχνά, με τη σειρά τους, σε σαδιστικές συμπεριφορές έναντι των μαθητών.

Ελπίζω να μην έχει η ΟΕΛΜΕΚ επιπροσθέτως την απαίτηση για δημιουργία παρόμοιων χώρων προκειμένου οι καθηγητές και οι καθηγήτριες οι οποίοι βασανίζονται με το θέμα να εκτονώνονται, ώστε να αντέξουν το βασανιστικό και ατέλειωτο… εξάωρο στο σχολείο. Διότι εκεί, το επιχείρημα να μην τους «βλέπει ο κόσμος», θα ήταν πολύ και ισχυρότερο, έτσι; Ούτε εκείνοι ούτε όμως και -πολύ περισσότερο- ο κόσμος θα άντεχε, με ελάχιστες «ακραίων» γούστων εξαιρέσεις, να παρακολουθήσει αυτό το θέαμα!

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, να μην ζήσουμε να το ακούσουμε και αυτό από την ΟΕΛΜΕΚ.

Αν και μεταξύ μας, ομολογώ ότι δεν θα το απέκλεια. Τίποτα δεν θα απέκλεια πλέον σ’ αυτή τη χώρα και με όλους αυτούς που μπλέξαμε. Τίποτα όμως.