Hasta las dictaduras que nos gustan, siempre! *

Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, φίλοι και γνωστοί οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται, ενίοτε ατυχώς θα έλεγα, ως «αριστεροί» και ακόμα ατυχέστερα ως «αντιιμπεριαλιστές», «προοδευτικοί» και διάφορα άλλα, μού στέλνουν μηνύματα με την ίδια -έντονη- ενόχληση: τι έχεις μαζί μας, γιατί κράζεις έτσι και με κάθε ευκαιρία την Αριστερά (σ.σ. την «Αριστερά» θα την έλεγα εγώ επί του προκειμένου), δεν καταλαβαίνεις ότι ένα μεγάλο μέρος από το κοινό σου είναι άτομα του δικού μας χώρου; Και διάφορα άλλα.

Αρχίζοντας από το τελευταίο: ποτέ, μα ποτέ, δεν με απασχόλησε πόσοι με διαβάζουν, το έχω ξαναπεί. Είναι ένα ψευτοδίλημμα, γι' αυτό άλλωστε και έχω συγκρουστεί με όλα τα ρεύματα εκεί που το θεώρησα αναγκαίο, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι είχα πάντα δίκαιο. Έχω μπλοκάρει αμέτρητους οι οποίοι ξεπέρασαν τα όριά μου, από τη δε έναρξη της ρωσικής εισβολής και ειδικά μετά από ένα φορτισμένο post που είχα κάνει στο αεροδρόμιο της Βιέννης, επιστρέφοντας από τη δεύτερη αποστολή στην Ουκρανία, είδα ακόμα και συμμαθητές και φίλους να με κάνουν unfriend στο Facebook, διότι είχα θίξει τον κομματικό και ιδεολογικό τους πατριωτισμό. Ή κάτι τέτοιο... Κρίμα, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Εύχομαι να τους περάσει κάποτε.

Θέλω όμως να σας εκμυστηρευθώ το εξής: το ωραιότερο πράγμα που θα πάρω φεύγοντας από αυτήν τη δουλειά, όταν έρθει εκείνη η ώρα, είναι ότι εδώ και τρεις δεκαετίες, τη δημοσιογραφία την έκανα και την κάνω -και αυτό συμβουλεύω και τους νέους συναδέλφους- όπως εγώ γούσταρα και γουστάρω. Θα φύγω ως εκείνος που έσπασε τα νεύρα σε αμέτρητους ανθρώπους που το άξιζαν, χάλασε τις μέρες πολλών πολιτικών και άλλων και στην υπόδειξη «είναι αυτό δημοσιογραφία;», επειδή έλεγα τη γνώμη μου ή έκανα πλάκα πολλές φορές και δεν το θεωρούσαν πρέπον, δεν απαντούσε με το «ναι» που ήταν αυτονόητο αλλά με το «λάμνε…» x 3. Εκεί να δείτε unfriend!

Πίσω όμως στα συντρόφια μου τα αγαπημένα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο χώρος έχει ένα σοβαρό πρόβλημα διεθνώς και πως ο ξαφνικός έρωτας -φανερός ή ανείπωτος- με το καθεστώς Πούτιν, είναι μια διαστροφή τρομακτική μεν, αλλά ειλικρινής στην εκδήλωσή της για πολλούς. Ένα είδος πολιτικού μετατραυματικού στρες το οποίο τους οδηγεί σε μια σχεδόν κλινική παραίσθηση αναβίωσης της ΕΣΣΔ, ακόμα κι αν πλέον μιλάμε για ένα πλουτοκρατικό και ακραία καπιταλιστικό δικτατορικό καθεστώς, το χειρότερο σήμερα στον πλανήτη, το οποίο μάλιστα έγινε και παραμένει τέτοιο με τους κόπους των Σοβιετικών και των άλλων πρώην ανατολικών, με τους οποίους σπούδασαν και έζησαν ζωή χαρισάμενη εκεί και σε αντίθεση με τους πολίτες των χωρών αυτών, τα συντρόφια μου.

Με τους πιο πάνω, όταν ειλικρινά το βιώνουν αυτό, δεν έχω θέμα. Είναι κάτι σαν ψύχωση ή αποβλάκωση μαζικότερου τύπου, είναι βασανιστικά θλιβερό αλλά δεν είναι της δικής μου αρμοδιότητας. Όπως, βέβαια, και δεν έχω και δεν μπορώ να έχω κάτι με ανθρώπους και με φίλους νούσιμους στην Αριστερά, χωρίς εισαγωγικά εδώ, οι οποίοι διαχώρισαν και διαχωρίζουν τη θέση τους από τη σιωπηρή πολιτογράφηση του χώρου στο φιλοπουτινικό στρατόπεδο, παρά τα μαζικά εγκλήματα τα οποία διαπράττει αυτό το εφάμιλλο του Χίτλερ και του Στάλιν πλέον καθεστώς στην Ουκρανία. Υπήρξαν και υπάρχουν και πολιτικοί: Ξεκάθαρα ο Νιαζί και ένας - δύο που κάτι είπαν στην αρχή, εάν αξιωθούν να το επαναλάβουν, θα τους θυμηθώ.

Αυτοί που με ενοχλούσαν και με ενοχλούν αφάνταστα είναι οι υποκριτές. Οι σιγανοπαπαθκιές λ.χ. της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, οι οποίες αφού είχαν βγάλει μισή ανακοίνωση με «ναι μεν αλλά…» και αφού μετά, ως εκ θαύματος, έβγαλαν μια καθαρή ανακοίνωση ευτυχώς, θεώρησαν ότι καλύφθηκαν να μην ξανανοίξουν το στόμα τους ποτέ, ακόμα και εάν τα 20-30 θύματα των ημερών εκείνων είναι πια δεκάδες χιλιάδες, μήπως χάσουν ψήφους από την Ακροαριστερά ενόψει εκλογών ή δυσαρεστήσουν μέρη της Βάσης.

Σε τέτοιο σημείο έφτασε η αναισθησία τους, που δεν ψέλλισαν έστω το παραμικρό -το λέω διότι με όλα τα άλλα ξελαρυγγιάζονται νυχθημερόν- ούτε όταν τα κομματικά τους ΜΜΕ πλάσαραν -και πλασάρουν- ανερυθρίαστα τα fake news της Μόσχας ως «άλλη άποψη», παραποιώντας τα γεγονότα και φτάνοντας στο σημείο να εμπαίζουν ακόμα και τον κόσμο που σκοτώθηκε. Μέχρι και η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας τους έκραξε για τα κατορθώματά τους.

Μοναδικός τρόπος για να ξυπνήσει η κομματική αρκούδα από την (ευκαιριακή) νάρκη της, είναι να ψιθυρίσει κάποιος μια από τις μαγικές λέξεις, με κυριότερη τη λέξη «ΝΑΤΟ». Ακόμα κι αν το ΝΑΤΟ δεν είναι το γνωστό, αλλά η απάντηση π.χ. στην ερώτηση «πούντο;», όλοι αυτοί οι βουβοί, οι απολιτίκ, για την Ουκρανία και οι «όλα τα σφάζουμε και όλα τα μαχαιρώνουμε για τα δίκαια των λαών (σ.σ. τάχα) εκτός εάν είναι Ουκρανοί», όλοι αυτοί οι οποίοι από τον Μάρτη συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει καν η σοβαρότερη επιδρομή στην Ευρώπη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξυπνούν και εξεγείρονται.

Εδώ, ενάντια στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία ή την αντικατάσταση των ρωσικών όπλων με «δυτικά».

Το ερώτημα δεν είναι εάν δικαιούνται να το κάνουν. Ευτυχώς ζούμε ακόμα σε δημοκρατία και ο καθένας έχει το δικαίωμα στην άποψή του. Το ερώτημα είναι τι θα γινόταν εάν, λέμε τώρα, η Ρωσία ξέμεινε ξαφνικά από κάποιο από αυτά τα συστήματα και μας ζητούσε να της το πουλήσουμε πίσω. Όχι ως προς το τι θα έλεγαν, αυτό είναι ξεκάθαρο, αλλά ως προς το πού θα πήγαιναν τα περί… ειρήνης και ουδετερότητας. Τα πεζουνούθκια και τα «είμαστε με τον άνθρωπο», «την ειρήνη» κ.λπ. Όλα αυτά τα βαθύτατα υποκριτικά -αγαπημένα- καραγκιοζιλίκια του χώρου.

Εγώ θα έθετα και ένα πρόσθετο: Τι θα γινόταν εάν η εισβολή στην Ουκρανία εκδηλωνόταν στις μέρες που κυβερνούσαν;

Η σκέψη και μόνο, ομολογώ ότι μου προκαλεί τρόμο πια.

Υστερόγραφο: *Μέχρι τις δικτατορίες που γουστάρουμε, πάντα!