Ακούτε και εσείς τα βήματά τους;

Ακούω τα βήματά τους. Έρχονται. Έρχονται με τα άρβυλα και τα τακούνια τους. Έρχονται φωνάζοντας «μην κάνεις έρωτα, κάνε πόλεμο». Τα παράθυρά μας είναι κλειστά. Οι πόρτες μας είναι αμπαρωμένες. Αν δεν φώναζε «μωρέ πεζεβέγκηδες» ο μεθυσμένος που περνούσε από το στενό σκοτεινό σοκάκι, κανείς δεν θα άνοιγε το παράθυρο να κοιτάξει στον δρόμο. Έρχονται. Έρχονται δίδοντάς μας τη χαρμόσυνη είδηση της απελευθέρωσης, όπως τον Καίσαρα. Παλιά εμείς τους δίναμε υπηκοότητα. Τώρα έρχονται εκείνοι να μας δώσουν υπηκοότητα. Έρχονται εμπνεόμενοι από τα σελίνια που διένειμαν στους δρόμους ερχόμενοι με καμήλες και μουλάρια από τη Λάρνακα στη Λευκωσία οι Άγγλοι πριν από 150 χρόνια. Ακούτε και εσείς τα βήματά τους; Μην νομίζετε ότι έρχονται να καρφώσουν το τελευταίο καρφί. Θα βάλουν εμάς να καρφώσουμε το τελευταίο καρφί!

Τι παράξενο, τι κακό φθινόπωρο. Πού είναι τα κίτρινα φύλλα στα οποία θα περπατούσαμε κάνοντας θόρυβο με τα πόδια μας; Είσαι πανικόβλητος. Δεν ξέρεις καν γιατί πανικοβάλλεσαι στα καλά καθούμενα. Αυτό σου το χάλι, μου θυμίζει ένα παιδί που χάθηκε σε ένα πυκνό δάσος και τρέμει όταν ακούει τα ουρλιαχτά των λύκων όταν σκοτεινιάζει. Κάποτε η καρδιά σου χτυπάει σαν να πρόκειται να συμβούν πολύ κακά πράγματα και κάποτε μοιάζεις σαν να μην πανικοβάλλεσαι καθόλου αν και ακούς τα βήματα των εισβολέων στρατιωτών που πλησιάζουν το σπίτι σου. Είσαι ευτυχισμένος επειδή δεν σκέφτηκες καθόλου αν εγώ είμαι ή δεν είμαι ευτυχισμένος. Όμως, δεν λες ότι είσαι ευτυχισμένος, επειδή φοβάσαι μην κάνεις τους άλλους δυστυχισμένους. Αν σε αγαπώ, γι’ αυτό σε αγαπώ. Και ξέρω ότι είναι ένας και από τους δικούς σου ήρωες ο τυφλός ποιητής μάστορας στο σάζι. Ήξερε ότι η σύζυγός του, την οποία αγαπούσε πολύ, θα σηκωνόταν νωρίς το πρωί, θα έφευγε και θα τον εγκατέλειπε. Γι’ αυτό είχε βάλει μάτσο λεφτά από το βράδυ μέσα στα παπούτσια της. Είσαι η ψυχή μου, της λέω. Υπάρχει μια ψυχή μέσα σε αυτή την ψυχή. Που τα όνειρά της είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ζούμε. Να πιούμε κρασί στα αμπέλια με μαύρα σταφύλια. Να στήσουμε ένα τραπέζι κάτω από την αιωνόβια ελιά. Να συμμετάσχουμε και εμείς στις πομπές που περνούν παίζοντας βιολί στο Φικάρδου. Κάποτε σαστίζω γιατί είσαι τόσο ελεήμων. Δεν μπορείς να είσαι τόσο άκαρδος ώστε να ευχαριστείς για την κατάσταση που βρίσκεσαι και να χαρείς, αν δεις έναν άντρα χωρίς πόδια ενώ λυπάσαι που είναι φθαρμένο το παπούτσι σου. Σε κουράζει ακόμα και το να μισείς τους εχθρούς σου. Δεν χρειάζεται να μου εξηγείς θλιμμένος γιατί τους μισείς. Είναι εχθροί σου ούτως ή άλλως, όμως αυτό που ουσιαστικά σε πληγώνει είναι το μαχαίρι που σου μπήγουν εκείνοι τους οποίους θεωρούσες φίλους. Στο τέλος εξελίσσονται σε μοναξιά οι απογοητεύσεις σου που μετατρέπονται σε ωκεανό όσο μεγαλώνει η ηλικία σου. Τότε καταλαβαίνεις ότι μια και μόνη αγαπημένη κάθεται στην ψυχή σου στη θέση όλης της ανθρωπότητας.

Μήπως μπορεί κανείς να ζει σε αυτό τον κόσμο χωρίς να κάνει τρέλες; Κοίτα τι λέει στον δεξιοτέχνη τραγουδιστή εκείνος ο άνθρωπος στην τηλεόραση: «Άντε, εξόντωσέ μας, εξαθλίωσέ μας»! Να πάμε σε χωριά που δεν πήγαμε ποτέ. Να περάσουμε από δρόμους που δεν περάσαμε ποτέ. Να μυρίσουμε ένα λουλούδι που δεν μυρίσαμε ποτέ. Να εξομολογηθούμε ο ένας στον άλλον πράγματα που δεν εξομολογηθήκαμε ποτέ. Να κάνουμε πράγματα που όταν πεθάνουμε θα λυπηθούμε επειδή δεν τα κάναμε ποτέ. Γιατί όταν πεις «δεν σε αγαπώ» καταλαβαίνω πιο πολύ πόσο με αγαπάς. Γιατί όταν βρίζω τις πιο απρόσμενες στιγμές καταλαβαίνεις πιο πολύ ότι σε αγαπώ. Οι εποχές είναι πάντα ξηρές. Μακάρι να έβρεχε.

Γιατί είμαστε τόσο σιωπηλοί; Δεν μας ταιριάζει αυτή η σιωπή σε χρόνο που έπρεπε να φωνάζουμε πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Αυτή η σιωπή είναι σιωπή νεκροταφείου. Τι είναι αυτό το χάλι μας σαν να έχουμε χάσει όλους εκείνους που αγαπούμε και τους φίλους μας; Γιατί είναι άδειες οι πλατείες; Γιατί όλοι λένε συνεχώς λαός - πρόβατο; Μήπως έμεινε στα κάστρα αντίγραφο του ποιήματος του μίσους; Γιατί σκουπίζουμε όλη τη βρομιά που υπάρχει κάτω από το χαλί; Μήπως επειδή έρχονται; Έρχονται κατά πάνω μας με τα άρβυλα και τα τακούνια τους. Γιατί είναι κλειστά τα παράθυρά μας, γιατί είναι αμπαρωμένες οι πόρτες μας; Γιατί σταματήσαμε να πλαγιάζουμε στις στέγες τα καλοκαιρινά βράδια στο χωριό; Μήπως δεν το γνωρίζουμε; Ήρθαν. Έχυσαν αίμα. Τα πήραν. Και έμειναν. Τώρα γίνονται πλούσιοι όλοι μαζί. Δεν ακούτε και εσείς τα βήματά τους;

Στο μέρος που τελειώνει ο έρωτας ρέει αίμα. Δεν μιλάει το χώμα. Δεν γεννιέται παιδί από αυτό τον σπόρο!