Η Ελεγκτική στο έλεος του Οδυσσέα και της κερκίδας του

Εδώ και καιρό έχω επιλέξει συνειδητά να προσαρμόσω τους λογαριασμούς μου στα social media σε δικούς μου κανόνες.

Και παρόλο που επικρίνομαι ακόμα από δύο είδη χρηστών, τους (ανώνυμους και μη) bullies, αλλά και το είδος που δεν έχει άλλο τρόπο για να προβληθεί από το να πουλά πολιτική ορθότητα βαφτίζοντας «άποψη» τη χυδαιότητα που ούτε το ίδιο το είδος αποδέχεται όταν το αφορά εκείνο, δηλώνω πανευτυχής.

Ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα για να κρατηθώ μακριά από τον οχετό και τους ουκ ολίγους προβληματικούς εκεί έξω, να μην νευριάζω, να μην ασχολούμαι και κυρίως να μην φθείρομαι μπαίνοντας σε πειρασμό να συζητώ με έναν τρόπο που δεν με χαρακτηρίζει και που μόνο ζημιά κάνει. Στην εικόνα, αλλά και κυρίως στην ηρεμία μου.

Πιστεύω δε ακράδαντα πως σ’ αυτό, τα social media πρέπει να τα χειρίζεσαι ακριβώς -ακριβώς όμως- όπως χειρίζεσαι και τον πραγματικό κόσμο. Δεν ξέρω εάν κάποιους του αφορά να ακούνε την άποψη όλων και ακόμα χειρότερα να εγκαλούνται για τη δική τους από τον κάθε άγνωστο ή το κάθε κρυμμένο πίσω από ένα ψευδώνυμο ανθρωπάριο, εμένα όμως δεν με αφορά.

Δεν είμαι ψυχολόγος για να ακούω τον καθένα. Αν ήθελα, θα γινόμουν και θα χρέωνα ανάλογα. Το να ακούω όμως τη μαλ… του καθενός γιατί «έτσι είναι τα social media» και να το κάνω και τζάμπα, σόρι, αλλά μου φαίνεται εγκληματικά βλακώδες. Ούτε σε μια καφετέρια λ.χ. δεν σε αφορά τι άποψη έχουν όλοι που κάθονται εκεί, εκτός πια και εάν κάτι σου λείπει στη ζωή.

Όσο για το τι εμπίπτει στην κριτική και τι όχι, πάλι δική μου, δική μας, απόφαση είναι. Οι δε δημοσιογράφοι, και από εκεί ας το πάρουμε το πράγμα, δεν είναι δημόσια πρόσωπα. Άλλη μεγάλη παρεξήγηση η οποία ξεκινά από την ανάγκη του δικού μας σιναφιού για αυτοεξίψωση. Κάνουμε μια δουλειά με συγκεκριμένα όρια και όρους, κυρίως ως προς το ποιος μας πληρώνει και εάν αυτός είναι μόνο ο ιδιοκτήτης του Μέσου μας ή κάποιος άλλος, αλλά και διάφορα άλλα δεοντολογικά, όπως συμβαίνει και με άλλα επαγγέλματα.

Σ’ αυτά δε, σίγουρα δεν εμπίπτει το να υποχρεούμαστε να συζητάμε με τον καθένα, να δίνουμε λογαριασμό για την άποψή μας -ακόμα και σε ανώνυμους...- ή να ασχολούμαστε με τον προτεταμένο δείκτη του καθενός και της καθεμίας που μας εγκαλεί και ζητά να αναιρέσουμε αυτό που γράψαμε ή και να απολογηθούμε, χωρίς να εκτιμά καν το γεγονός ότι λόγω ανατροφής τον/την μπλοκάρουμε αντί να του/της πούμε να βάλει το δάχτυλο εκεί που ξέρει.

Που συχνά είναι και το βασικό πρόβλημά τους η… έλλειψη σ’ αυτόν τον τομέα. Ας μην επεκταθούμε όμως.

Ομολογώ ακόμα, ότι δεν έχω απόλυτη άποψη για το τι πρέπει να ανέχονται και τι όχι τα δημόσια πρόσωπα. Ξέρω όμως πως όταν πληρώνεσαι από τους φόρους όλων, τότε είσαι υποχρεωμένος να δέχεσαι και τη σκληρή κριτική ως το μίνιμουμ αντάλλαγμα για τα όσα πλουσιοπάροχα απολαμβάνεις, εσύ και η ματαιοδοξία σου, όπως επίσης και να φροντίζεις να διατηρείς την εικόνα σου με κάποιον τρόπο, όχι ως επιλογή, όπως εμείς καλή ώρα, αλλά ως υποχρέωση διαφύλαξης του κύρους του θεσμού που εκπροσωπείς.

Και από αυτή την άποψη, την υπόθεση με τον γενικό ελεγκτή και τη Μύρνα Παττίχη, σύζυγο του εκδότη του Φιλελευθέρου, τη βρίσκω πραγματικά αδιανόητη για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο.

Ο γενικός ελεγκτής έχει, εκ πρώτης όψεως, ένα δίκαιο όταν λέει πως δεν μπορεί να φέρει ευθύνη για το τι σχολιάζει ο κόσμος σε ένα (βοθρο)group στο Facebook με την επωνυμία «Ομάδα στήριξης του γενικού Ελεγκτή», στο οποίο κάποιος αποκάλεσε τη Μύρνα και μία δικηγόρο «καριόλες». Έτσι όμως είναι τα πράγματα; Τα γεγονότα δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Η ομάδα αυτή, ένας κανονικός (και εκ των πραγμάτων) οχετός στον οποίο μαζεύονται κάθε λογής τοξικοί και ανισόρροποι, δημιουργήθηκε από έναν άνθρωπο οποίος ήταν αξιωματούχος στην Ελεγκτική Υπηρεσία. Ο γενικός ελεγκτής, ποτέ μα ποτέ δεν διαχώρισε τη θέση του από όλες αυτές τις χυδαιότητες, προφανώς διότι δεν θα ήθελε να χάσει μια σελίδα η οποία τον δοξάζει νυχθημερόν με 53.000 μέλη. Διότι δεν πιστεύω να έχει χέρι και ο ίδιος έτσι;

To θέμα είναι πως, εάν σ’ αυτό το group γράφονται όσα γράφονται και γίνονται συστηματικά κανιβαλισμός ανθρώπων και δολοφονίες προσωπικοτήτων, ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης μπορεί να μην ενοχλείται -και προφανώς δεν ενοχλείται- όμως οφείλει να ενοχληθεί ο γενικός ελεγκτής και, διαφυλάσσοντας τον θεσμό που εκπροσωπεί, να διαχωρίσει τη θέση του.

Εξαρχής όμως. Όχι κατόπιν εορτής και τέσσερα χρόνια μετά τη δημιουργία της σελίδας. Χώρια που ούτε τώρα δεν έχει την τόλμη να το κάνει.

Είναι ξεκάθαρο πως ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ανήκει στο είδος το οποίο θεωρεί ότι ποτέ δεν κάνει λάθος, ακόμα και όταν οι εμμονές του τον οδηγούν σε πολύ λασπωμένα μονοπάτια.

Όμως, το τι θεωρεί και το τι δεν θεωρεί είναι και πρέπει να είναι σε όλους μας αδιάφορο όταν μια γυναίκα στέλνει στον γενικό ελεγκτή ένα μήνυμα επειδή την αποκάλεσαν «καριόλα» και άφησαν ένα άθλιο σεξιστικό υπονοούμενο ότι γουστάρει τάχα με τη δικηγόρο τον πρώην διευθυντή της Αγγλικής Σχολής, σε ένα group το οποίο τον… μακαριοποιεί εδώ και χρόνια και το οποίο έφτιαξε άτομο που ήταν στην υπηρεσία του χωρίς ο ίδιος να πάρει ποτέ την παραμικρή απόσταση από αυτή την αφιερωμένη στον ίδιο ζούγκλα των ηλιθίων.

Και πρέπει να μας είναι αδιάφορο διότι εκεί, ο βουβός επί τέσσερα χρόνια προκειμένου να μεγαλώνει το πλήθος που τον ακολουθεί γενικός ελεγκτής θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να αντιδράσει με ψυχραιμία.

Ακόμα και εάν ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης επιδεικνύει συμπεριφορά εμμονικού και μεγαλομανούς νάρκισσου, ο οποίος δεν κάνει ποτέ λάθος και δεν σηκώνει αμφισβήτηση, αδικώντας τον εαυτό του, ο γενικός ελεγκτής της χώρας δεν μπορεί να δείχνει με τη συμπεριφορά του ότι τόσα χρόνια μετά δεν αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα του αξιώματός του και το τι διακυβεύεται με την κατάργησή της.

Πόσω μάλλον να ζητάει και τα ρέστα με καταγγελίες, παρόλο που ναι, κακώς δημοσιοποιήθηκαν τα SMS. Τα όποια προσωπικά SMS. Κάποιος όμως πια ας υποδείξει στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη να κόψει κάτι και να συμμαζευτεί. Αν θέλει μπορεί να πάει σπίτι του, να γίνει ένας από εμάς και να διαχειρίζεται ό,τι τον αφορά στα social media όπως γουστάρει.