Οι αλήθειες των αντιπαθητικών ανθρώπων

Ακόμα και ως πρώην, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραμένει ένας από τους πλέον αντιπαθείς ανθρώπους στην Ευρώπη.

Σε μια εποχή όπου η εικόνα είναι το άλφα και το ωμέγα, θα ανέμενε κανείς ότι μία περίπτωση όπως ο Σόιμπλε, ένας άνθρωπος ο οποίος όταν χαμογελά δείχνει ακόμα πιο αντιπαθής από ότι όταν είναι αγέλαστος -όπως συνήθως είναι- θα επένδυε στη λήθη εάν ήθελε να φτιάξει κάπως την υστεροφημία του.

Αντιθέτως, ο Σόιμπλε φροντίζει στα 80 του χρόνια να δίνει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται την εντύπωση ότι ουδόλως τον απασχολεί η υστεροφημία, αφού όχι μόνο δεν αποσύρεται, αλλά εκφράζει τις θέσεις του όπως οι προσεκτικοί παρατηρητές της πορείας του θα ανέμεναν: με ακόμη μεγαλύτερη άνεση. Την άνεση κάποιου ο οποίος πλέον δεν κατέχει αξίωμα. Όχι πως όταν το κατείχε ένιωθε κανείς ότι τον περιόριζε και φοβερά.

Ο Σόιμπλε, λοιπόν, κατάφερε και πάλι να ταράξει τα νερά μιλώντας στη γερμανική BILD. «Αυτόν τον χειμώνα θα παγώσουν πολλοί Γερμανοί», σχολίασε ο δημοσιογράφος. Και εκείνος απάντησε: «Ας βάλουν, τότε, ένα πουλόβερ. Ή ίσως και δεύτερο. Δεν χρειάζεται να γκρινιάζουμε για αυτό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλά πράγματα δεν μπορούν να θεωρηθούν δεδομένα». Όσον αφορά δε το ενδεχόμενο ενός black out στην Ευρώπη τον χειμώνα, είπε: «Γι’ αυτό θα πρέπει να έχετε πάντα μερικά κεριά, σπίρτα και έναν φακό στο σπίτι».

Κάπου εδώ μπορεί και μάλλον πρέπει κανείς να υποδείξει ότι η ενεργειακή κρίση είναι συνέπεια της ρωσικής εισβολής στη Ουκρανία, η οποία δεν έπεσε ένα πρωί από τον ουρανό, αλλά είναι μέρος ενός ρωσικού επεκτατισμού ο οποίος εκδηλώθηκε ήδη το 2014 με την αρπαγή της Κριμαίας, αλλά και πολύ ενωρίτερα, με τη Γερμανία να φέρει ίσως το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την εγκληματική ανοχή που επέδειξε έναντι της Μόσχας.

Κι αυτό, εκεί όπου δεν υπάρχουν και υπόνοιες για άλλου είδους ιδιοτελών δοσοληψιών με το καθεστώς Πούτιν, όπως αυτές που βαραίνουν την προηγούμενη κυβέρνηση της Γερμανίας και τον Γκέρχαρντ Σρέντερ.

Προεκτείνοντας δε τον συλλογισμό και με το πιο πάνω ως δεδομένο, μπορεί κανείς κάλλιστα να αναρωτηθεί με πόσο θράσος ο Σόιμπλε ως μέρος της κατάστασης που οδήγησε εδώ την Ευρώπη, αντί να κάνει ό,τι μπορούσε για να αποδυναμώσει τη Ρωσία ενόσω ήταν καιρός, δίδει αυτού του τύπου τις κυνικές «συμβουλές» προκαλώντας τους Γερμανούς. Και όχι μόνο εκείνους.

Απάντηση, αν και όχι δικαιολογία, δίνει σε κάποιον βαθμό το γεγονός ότι ο Σόιμπλε ήταν ο πρώτος ο οποίος αναγνώρισε ξεκάθαρα ότι η πολιτική του Βερολίνου έναντι της Μόσχας ήταν λανθασμένη. Μιλώντας μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία στην εφημερίδα Die Welt, ο τέως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είπε: «Έκανα λάθος. Όλοι μας κάναμε λάθος», αναλαμβάνοντας, χωρίς όμως αυτό να έχει κάποια ιδιαίτερη αξία πια, ένα μέρος της ευθύνης.

Πώς γίνεται, όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος, μάλιστα, διετέλεσε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, στην οποία, όπως και στην υπόλοιπη ευρωζώνη, το μεγάλο μέρος του πλούτου είναι συσσωρευμένο στα χέρια μιας μικρής μερίδας, η οποία συν τοις άλλοις έχει απείρως ελαστικότερα περιθώρια φοροδιαφυγής από τους απλούς πολίτες -και τα χρησιμοποιεί- να παραδίδει μαθήματα και μάλιστα μ’ αυτό το ύφος;

Η απάντηση είναι πως εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα. Ο Σόιμπλε, ένας αντιπαθής τύπος, μέρος σίγουρα του κατεστημένου και με τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, είναι αυτός που είναι. Κρίθηκε, κρίνεται και θα κριθεί γι' αυτό.

Όταν, όμως, λέει στη BILD, «πρέπει να βεβαιωθούμε ότι η βοήθεια θα πηγαίνει μόνο σε αυτούς που τη χρειάζονται πραγματικά. Πρέπει να πεις στους άλλους: Αν πρέπει, δεν μπορείς να πας διακοπές. Ο κίνδυνος που βλέπω είναι ότι πιστεύουμε ότι το κράτος είναι κάτι που πρέπει απλώς να παρέχει στους πολίτες του όλο και περισσότερα. Ένα είδος σουπερμάρκετ όπου οι πολίτες είναι κυνηγοί παζαριών», οποιοσδήποτε γνωρίζει τη Γερμανία σήμερα και το μεγαλύτερο μέρος της ευρωζώνης, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι η διατύπωση είναι, δυστυχώς, πολύ βάσιμη.

Με το να ασχολούμαστε με τον Σόιμπλε, τα όποια πρόσωπα ή την επιφάνεια, δεν βοηθά. Διότι, ακριβώς με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε να δούμε πόσο απροετοίμαστη βρίσκει την -«κακομαθημένη», ναι, σε κάποιον βαθμό- Ευρώπη αυτή η νέα κατάσταση, η οποία είναι απότοκο του ρωσικού επεκτατισμού και η οποία, παρά τις τραγικές ευθύνες της ΕΕ, είναι εκεί και απειλεί πολύ σοβαρότερα ζητήματα από την αδιάλειπτη θέρμανση τον χειμώνα. Απειλεί το μεγαλύτερο αγαθό που απολαμβάνουμε ως Ευρωπαίοι απρόσκοπτα: την ελευθερία μας.

Δεν είναι τυχαίο που η Μόσχα εδώ και χρόνια διαβρώνει τις δυτικές δημοκρατίες χρηματοδοτώντας οποιονδήποτε μπορεί εκουσίως ή από βλακεία και μόνο να προκαλέσει το οποιοδήποτε κακό στην προσπάθεια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δεν είναι τυχαίο που ακροδεξιοί και ακροαριστεροί έχουν πια γίνει ένα και παπαγαλίζουν τις θέσεις αυτού του δολοφονικού καθεστώτος, το οποίο έχει καταπνίξει κάθε ελευθερία, σκοτώνοντας και φυλακίζοντας όποιον διαφωνήσει, την ώρα, μάλιστα, που υποκριτικά, ειδικά οι ακροαριστεροί, σκίζονται για τις Γάζες και τις Βενεζουέλες και παριστάνουν τους γκράντε δημοκράτες.

Μπροστά σε μία τέτοια απειλή -και είναι τεράστια- γεγονός είναι, δυστυχώς, πως ένα μεγάλο, αν όχι και το μεγαλύτερο μέρος, των Ευρωπαίων ζει σε απολιτίκ ρυθμούς. Σε χώρες δε όπως η Γερμανία αλλά και αλλού, δουλεύοντας όσο λιγότερο μπορεί και κυνηγώντας επιδόματα εις βάρος άλλων οι οποίοι δουλεύουν.

Όταν τους το υποδείξει κανείς αρχίζουν να θεωρητικολογούν για τον καπιταλισμό και τους πλούσιους, όπως κάνουν και πολλοί εδώ άλλωστε, για τη διαφθορά και για τόσα άλλα, πλην, όμως, αποτυγχάνουν να εξηγήσουν όχι μόνο γιατί οι ίδιοι δεν βοηθούν στον βαθμό που τους αναλογεί, αλλά και γιατί δεν μετέχουν καν στην εκλογική διαδικασία αφήνοντας άλλους να αποφασίζουν για πάρτη τους και για όλους.

Είτε την ακούμε από τον Σόιμπλε, λοιπόν, είτε από κάποιον άλλον, η αλήθεια είναι εκεί. Ούτε την εικόνα του Σόιμπλε πρέπει να αλλάζει προς το καλύτερο, ούτε, όμως, και το δικό μας κριτήριο δεν πρέπει να θολώνει λόγω της εικόνας του Σόιμπλε και στο τέλος να θυματοποιείται η δυσάρεστη μεν... αληθινή δε, αλήθεια.

Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά στον κρισιμότερο ίσως χειμώνα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αντιμετωπίζοντας μία εξωτερική απειλή η οποία έχει προ πολλού διαβρώσει και πολλές χώρες της εσωτερικά. Ο στρουθοκαμηλισμός και τα επιφανειακά αναθέματα δεν θα τη σώσουν.

Είναι γεγονός πως η Ευρώπη είναι σε κάποιον σημαντικό, όπως όλα δείχνουν, βαθμό απροετοίμαστη για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, κοινωνικά και άλλως πως, σε μία εποχή, μάλιστα, που οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται πια από ηγέτες, αλλά από μία αρκούντως οκνηρή γραφειοκρατία η οποία ζει σε ένα άλλο, παράλληλο και πολυτελές σύμπαν στις Βρυξέλλες, χωρίς αυτό πάλι να καταργεί και τα όσα με κόπο χτίστηκαν κιόλας όλο αυτό το διάστημα.

Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πως δεν θα μπορέσει να το διαχειριστεί. Εάν, όμως, εκτός από απροετοίμαστη που είναι, εκεί όπου είναι, αποφασίσει να καταφύγει στην γκρίνια και τον κακό της εαυτό από τώρα, σίγουρα η εξέλιξη δεν θα είναι καλή.

Οι φωνές που απηχούν όχι μόνο τη Μόσχα, αλλά και την όποια άλλη λογική περιορισμού της δημοκρατίας, από αριστερά ή από δεξιά, θα συνεχίσουν να ενισχύονται, οι δημοκρατίες να αποδυναμώνονται και η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη.

Στην επανάληψη της Ιστορίας. Κι αυτό δεν χρειάζεται να μας το πει ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κάποιος που συμπαθούμε για να το καταλάβουμε.