Παραδειγματιστείτε από τους κατοίκους των Κυθήρων, κ. δήμαρχε της Λεμεσού

Δεν περνά μέρα που να μην ξεβράσει το κύμα πτώματα προσφύγων μέσα στη Μεσόγειο. Δεν περνά μέρα που να μην τσακιστεί στα βράχια κάποια βάρκα ή κάποιο σαπιοκάραβο διακινητών προσφύγων και ανθρώπινου πόνου. Δεν περνά μέρα που η Λιμενική Αστυνομία της όποιας ευρωπαϊκής μεσογειακής χώρας να μην επαναπροωθήσει στα βαθιά πλεούμενα με δυστυχισμένους, ρακένδυτους και απελπισμένους πρόσφυγες. Αυτή πια είναι η καθημερινή «κανονικότητά» μας στην Ευρώπη του πολιτισμού, της αλληλεγγύης και της ευημερίας των ανθρώπων.

Κάθε μέρα που περνά με αυτό το σκηνικό, δεν μας εξοικειώνει απλώς με τον πόνο και τη δυστυχία του άλλου, μας καθιστά ολοένα και πιο αδιάφορους, ολοένα και πιο ανάλγητους μπροστά σ’ αυτή την πανανθρώπινη τραγωδία που συντελείται μπροστά στα μάτια μας.

Ξέρω ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα εναγώνια ερωτήματα που απασχολούν και άλλους, δεν είναι ούτε απλές ούτε εύκολες. Υπάρχουν όμως απαντήσεις, είναι σύνθετες, πολυεπίπεδες και προϊόν συλλογικών αποφάσεων και δράσεων. Οι συλλογικότητες ενεργοποιούνται βέβαια όταν σηκωθούν από τους καναπέδες τους τα άτομα, οι όπου γης πολίτες. Τότε μόνο τα κράτη, αλλά και τα άτομα, αναλόγως δυνατοτήτων, θα μπουν συλλογικά, μαζικά στον αγώνα για παγκόσμια ευημερία.

Ευθύνες βέβαια δεν έχουν μόνο τα κράτη και οι πολίτες παγκοσμίως, έχουν και οι διεθνείς κολοσσοί της παγκόσμιας οικονομίας, με δυο λόγια οι πολυεθνικές. Οι τελευταίες, που αριθμούν μόνο μερικές εκατοντάδες σε Ευρώπη και Αμερική, είναι αρκετό να περιορίσουν τα υπερκέρδη τους από τρισεκατομμύρια σε δισεκατομμύρια κάθε μήνα και κάθε εβδομάδα για να αλλάξει άρδην ο πλανήτης. Ασιάτες και Αφρικανοί δεν θα έχουν λόγους να θέτουν τη ζωή των ιδίων και των παιδιών τους σε τεράστιους κινδύνους για ένα κομμάτι ψωμί, αφού θα μπορούν να εξασφαλίζουν επαρκή ποιότητα ζωής στην ίδια τους την πατρίδα. Υπάρχει τόσος πλούτος στον πλανήτη μας, συσσωρευμένος, στοιβαγμένος για τους λίγους. Αυτοί οι λίγοι δεν θα διακινδυνεύσουν καν τη χλιδή και την ευμάρειά τους αν γίνουν αλληλέγγυοι. Θα ανθίσει όμως το χαμόγελο στον κάθε παρία επί της γης.

Βέβαια, όλα τα πιο πάνω θα είναι απλώς… γενικόλογες αμπελοφιλοσοφίες αν δεν πούμε και δυο λόγια για το μερτικό της πατρίδας μας και των συμπατριωτών μας σε αυτό το τεράστιο και πανανθρώπινο ζήτημα που είναι το Προσφυγικό. Αντί να κλαιγόμαστε πότε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πότε στα Ηνωμένα Έθνη ζητώντας από μηχανής θεούς να μας γλυτώσουν από τα κύματα των προσφύγων, θα έπρεπε να λειτουργήσουμε με φαντασία, δημιουργικότητα, έμπνευση, ενσυναίσθηση, δημιουργώντας προοπτικές, όχι μόνο για τους δύσμοιρους τους πρόσφυγες, αλλά και για μας τους ίδιους και την Κύπρο μας. Η ύπαιθρός μας ερημώθηκε, η αγροτική μας παραγωγή περιορίστηκε στο ελάχιστο, η ελαφρά μας βιομηχανία έχει καταστεί σχεδόν ανύπαρκτη. Όλοι αυτοί οι νευραλγικοί τομείς της οικονομίας που ουσιαστικά πνέουν τα λοίσθια, δεν θα μπορούσαν να αναζωογονηθούν με την αξιοποίηση των προσφύγων; Με την ενσωμάτωσή τους, με δυο λόγια, στην κοινωνία μας. Αντ’ αυτού, εμείς γεμίζουμε τη γη μας με συρματοπλέγματα, ενισχύουμε την εποπτεία των ακτών μας με πανάκριβα εποπτικά συστήματα, ζητούμε λέμβους, όχι για να τις χρησιμοποιήσουμε ως ναυαγοσωστικές αλλά για να εμποδίζουμε τις βάρκες των προσφύγων να πλησιάζουν στις ακτές μας. Αυτοί είμαστε! Άξιοι της μοίρας μας…

Αντί να παραδειγματιστούμε από τους κατοίκους των Κυθήρων, της Λέσβου και άλλων ελληνικών νησιών που σπεύδουν να σώσουν από βέβαιο πνιγμό δεκάδες πρόσφυγες, επιλέγουμε να τους αποβάλουμε από τη ζωή μας με τον πιο άκαρδο και βίαιο τρόπο. Όπως ο κ. Νικολαΐδης, δήμαρχος Λεμεσού, που αντί να σπεύσει να πάρει στους πρόσφυγες που κατέλυσαν πρόχειρα μέσα σε άδεια οικόπεδα της πόλης του, τρόφιμα, νερό και κουβέρτες, έστειλε τα φορτηγά να καθαρίσουν το «τσιφλίκι» του από αυτούς τους δυστυχισμένους και τα συμπράγκαλά τους.