Η μόνη και τελευταία μας ελπίδα

Το Κυπριακό βρίσκεται χωρίς καμία αμφιβολία στη χειρότερή του φάση εδώ και μισό αιώνα. Επιπρόσθετα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται στο ναδίρ, με ένα θερμό επεισόδιο, έστω από λάθος, να είναι ένα πιθανό σενάριο. Σε τέτοια περίπτωση η πρώτη απώλεια θα είναι σίγουρα η Κύπρος.

Ακόμα, οι αναμενόμενες έρευνες/γεωτρήσεις των Τούρκων στην κυπριακή ΑΟΖ θα δημιουργήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Οι Τούρκοι έχουν εκλογές το 2023 και η συντήρηση της έντασης με Ελλάδα και Κύπρο φαίνεται να είναι η διέξοδος για τον Τούρκο Πρόεδρο. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, και στην Ελλάδα θα έχουμε εκλογές και συνεπώς, σίγουρα σε πολύ μικρότερο βαθμό, η ελληνική κυβέρνηση θα ακολουθεί ορισμένες φορές την απαράδεκτη τουρκική ρητορική, «ρίχνοντας λαδί στη φωτιά».

Αν και τον τελευταίο καιρό υπήρξαν φιλότιμες προσπάθειες εκ μέρους του Έλληνα Πρωθυπουργού, με αποκορύφωμα τη συνετή του ομιλία στη Γενική Συνέλευση των ΗΕ, με στόχο την αποκλιμάκωση της έντασης, η άλλη πλευρά συνεχίζει την απαράδεκτη ρητορική της εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου.

Βέβαια, υπάρχουν και οι εκ του πονηρού «ονειροπόλοι» οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η άρση του εμπάργκο όπλων προς την Κύπρο από τις ΗΠΑ θα καταστήσει την αποτρεπτική δύναμη της Κύπρου ικανή να μπορεί να ανακόψει ενδεχόμενη αναζωπύρωση της ήδη τεταμένης κατάστασης. Δυστυχώς, εσκεμμένα, δεν αντιλαμβάνονται ότι η κίνηση αυτή των Αμερικανών, σε σχέση με την άρση του εμπάργκο, είναι πρώτιστα πολιτική και ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αντίβαρο στην αναμενόμενη ικανοποίηση των τουρκικών αιτημάτων για αναβάθμιση της τουρκικής αεροπορίας. Μπορεί το Κογκρέσο, με πρωτεργάτη τον γερουσιαστή Μενέντες, να διάκειται φιλικά προς Κύπρο και Ελλάδα αλλά η γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας είναι τόσο δυνατή που ούτε η Ελλάδα, ασφαλώς ούτε η Κύπρος, μπορούν να αντικαταστήσουν τα τεράστια συμφέροντα και τους δεσμούς των ΗΠΑ με την Τουρκία.

Τέλος, η διακηρυγμένη θέση των Τούρκων για λύση δύο κρατών δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση με τον διεθνή παράγοντα να μην είναι πλέον διατεθειμένος να κάνει τα απαραίτητα βήματα για ανατροπή της τραγικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Άλλωστε για ποιο λόγο να υπερασπίσουν τη λύση στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου την ώρα που εμείς είτε θεωρούμε ανάθεμα την ομοσπονδία είτε ο ίδιος ο Πρόεδρός μας μιλούσε, έστω υπό μορφή ιδεοθύελλας, για λύση δύο κρατών. Επιπρόσθετα η πλήρης απώλεια της αξιοπιστίας μας λόγω των «χρυσών» διαβατηρίων και όχι μόνο, δεν αφήνει σχεδόν κανένα περιθώριο για τους ξένους να εμπλακούν ενεργά για να διασφαλίσουν την ειρήνη και επανένωση στο μαρτυρικό μας νησί ασκώντας πίεση στην άλλη πλευρά για τις αναγκαίες υποχωρήσεις.

Το σκηνικό λοιπόν, λίγους μήνες πριν τις κυπριακές προεδρικές εκλογές, είναι τραγικό με το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού να προδιαγράφεται κάτι περισσότερο από επικίνδυνο.

Χρήσιμες οι διαπιστώσεις αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και θέσεις/εισηγήσεις στη βάση των οποίων θα μπορούσαμε να εξέλθουμε από αυτό το πρωτόγνωρο τέλμα στο εθνικό θέμα.

Τι μας απομένει λοιπόν; Το αυτονόητο, αυτό που απομένει στον κάθε χαμένο, δηλαδή το τελευταίο μας χαρτί που δεν είναι τίποτε άλλο από έναν νέο Πρόεδρο πάνω απ’ όλα αφοσιωμένο στη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως περιγράφεται στις εκθέσεις του ΓΓ των ΗΕ και στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Κόλπα προς αποφυγή της λύσης, όπως σωστά περιεχόμενα, χαλαρότητα στην ομοσπονδία και πολίτικες ανισότητες δεν έχουν πλέον χώρο. Πρέπει να το καταλάβουμε με απλά ελληνικά ότι μας «πήρανε χαμπάρι».

Όλα τα πιο πάνω καθιστούν τις υποχρεώσεις του νέου Προέδρου, που θα εκλεγεί τον Φεβρουάριο του 2023, ύψιστης εθνικής σημασίας. Αν ο νέος Πρόεδρος προέρχεται από το απορριπτικό μέτωπο ή αν θα συνεχίσει τους καταστροφικούς χειρισμούς της απερχόμενης κυβέρνησης τότε με μαθηματική ακρίβεια η ντε φάκτο διχοτόμηση θα καταστεί ντε γιούρε με απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρη την πατρίδα μας.

Η σημερινή κατάσταση και οι σημερινές επικίνδυνες συγκυρίες αναπόφευκτα αυξάνουν στο μέγιστο και τις υποχρεώσεις των κομμάτων της λύσης, της πάλαι ποτέ άτυπης συμμαχίας ΔΗΣΥΑΚΕΛ. Είτε αρέσει σε ορισμένους είτε όχι, μόνο μια τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στο εθνικό ζήτημα και να δημιουργήσει μια κάποια ελπίδα επίλυσης και επανένωσης.

Οι δύο παρατάξεις, αν και σε πολλά σοβαρά θέματα έχουν χαώδεις διάφορες, διαχρονικά στο Κυπριακό υπάρχουν πάρα πολλά που τους ενώνουν. Όλοι θυμούνται τη δημιουργία της πρωτοβουλίας «Απόφαση ειρήνης» στην οποία συμμετείχαν καταξιωμένα στελέχη και από τις δύο παρατάξεις με στόχο την επανένωση της πατρίδας. Για όλα τα άλλα υπάρχει χρόνος για πολιτικές «κοκορομαχίες», προσωπικές φιλοδοξίες και πολιτικές ατζέντες.

Κάτι παρόμοιο χρειάζεται άμεσα σήμερα. Τη δημιουργία μιας πρωτοβουλίας, «Απόφαση επανένωσης», στην οποία θα συμμετάσχουν συνετά στελέχη από τα δύο κόμματα με μοναδικό στόχο και ατζέντα την επανένωση. Πρωταρχικός στόχος θα πρέπει ο νέος Πρόεδρος, εκτός της εντιμότητας που είναι το αυτονόητο, να είναι αποδεδειγμένα προσηλωμένος στη λύση σε τακτό χρονικό διάστημα. Φτάσαμε σε τέτοιο σημείο που τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, που κάποτε ορισμένοι τα θεωρούσαν ανάθεμα, να πρέπει να είναι δική μας απαίτηση.

Η κίνηση αυτή, της οποίας θα ήταν ευχής έργο να ηγούνταν οι ηγεσίες των κομμάτων ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, θα μπορούσε να απευθύνει πρόσκληση/πρόκληση στον Χρήστο Στυλιανίδη ο οποίος μπορεί να αναλάβει το δύσκολο αυτό έργο. Άλλωστε η μέχρι τώρα πολιτική του σταδιοδρομία και η από όλους παραδεχτή εντιμότητά και η αξιοπιστία του στη διεθνή κοινότητα αποτελούν τα εχέγγυα για να πετύχει στο έργο του που δυστυχώς, υπό τας περιστάσεις, θα είναι μια εκστρατεία για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί.

Σε μια τέτοια περίπτωση, αν αυτό το εγχείρημα επιτύχει, τότε τα μεγάλα κόμματα θα είναι και τα δύο νικητές, γιατί θα είναι οι εμπνευστές της σωτηρίας της πατρίδας, κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια νίκη σε προεδρικές εκλογές.

Όλα τα πιο πάνω δεν αποτελούν απλές ρομαντικές ανέφικτες ιδέες άλλα, στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, είναι η μόνη και τελευταία μας ελπίδα.