Αυτοί που κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο

Την ώρα που η εκλογή της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία επιβεβαίωνε ότι οι ακραίοι γίνονται mainstream, και καλτ φιγούρες όπως ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους (ο οποίος έσπευσε να μοιραστεί τη χαρά του ευχόμενος περαστικά «στους όπου Ευρώπης πονεμένους, ΛΟΑΤΚΙ, λαθρομετανάστες, πολυπολιτισμικούς, εθνομηδενιστές, πουλημένους, εξαγορασμένους, διεθνιστές και σε όλα τα ορφανά του ΜΑΡΞ») υπενθύμιζαν πως αναχώματα προς την πρόοδο υπάρχουν πολλά, κάποιες άλλες ομάδες έστελναν το μήνυμα πως δεν είναι όλα μαύρα. Πως υπάρχουν ακόμα αυτοί που δίνουν τις μάχες για να καταστήσουν τον κόσμο καλύτερο.

Όπως οι γυναίκες στο Ιράν. Οι οποίες αντιδρώντας στον βασανισμό μέχρι θανάτου της Μαχσά Αμινί από την «αστυνομία ηθών» στο Ιράν, επειδή έκρινε πως δεν ήταν σωστά δεμένη η μαντίλα της, έχουν βγει στους δρόμους και διεκδικούν με κίνδυνο της ζωή τους το δικαίωμα στην επιλογή. Απέναντι σ’ ένα κράτος με μηδενική ανοχή στην ελευθερία και ακόμα λιγότερη στην ελευθερία της γυναίκας, καίνε τις μαντίλες τους, κόβουν τα μαλλιά τους. Μαζί τους και δεκάδες χιλιάδες σε πολλές άλλες χώρες που συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις στήριξης: Μαζεύονται έξω από πρεσβείες, κόβουν και αυτές τα μαλλιά τους εις ένδειξη συμπαράστασης, πιέζουν για ψηφίσματα και στήριξη. Τη μάχη, όμως, τη δίνουν οι γυναίκες στο Ιράν. Εκεί όπου με πραγματικό τίμημα (οι θάνατοι έχουν ήδη ξεπεράσει τους 60), ανοίγουν εκ νέου τη συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παράγουν πολιτική, επιχειρούν να επαναφέρουν τη λογική. Αναδεικνύονται σε κινητήρα για αλλαγή και σε φορέα προόδου απέναντι στον φονταμενταλισμό και τον σκοταδισμό.

Όπως οι Ουκρανοί που 7 μήνες μετά συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα τους ενάντια στον ρωσικό επεκτατισμό και τη βαρβαρότητα. Εκ μέρους ολόκληρου του ελεύθερου κόσμου. Μαζί τους έχουν και ένα μεγάλο κομμάτι των κυβερνήσεων και του κόσμου. Ο οποίος έβαλε στα κοινωνικά δίκτυα τη σημαία της Ουκρανίας δίπλα από τη φωτογραφία του, και βγήκε (οι λίγοι που βγήκαμε) στους δρόμους με γαλαζοκίτρινες σημαίες. Κάνοντας το καθήκον του. Που, όμως, όπως και στην περίπτωση των Ιρανών, το κάνει από απόσταση και με τη σιγουριά της δικής του ασφάλειας. Τη μάχη τη δίνει ο λαός της Ουκρανίας, πληρώνοντας και το τίμημα για την ελευθερία.

Ή όπως τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Η οποία δίνει τη δική της μάχη απέναντι στη μισαλλοδοξία και τον ετσιθελισμό. Με χιλιάδες να μαζεύονται και φέτος για να προτάξουν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, την ισότητα, την ελευθερία της επιλογής. Και άλλες τόσες χιλιάδες να ενώνουν τη φωνή τους με αυτή των ΛΟΑΤΚΙ. Όσοι πήγαμε στην πορεία την Κυριακή, φύγαμε πεπεισμένοι ότι ως κοινωνία έχουμε κάνει βήματα μπροστά, βλέποντας οικογένειες να μετατρέπουν αυτή την απαίτηση για δικαιοσύνη σε γιορτή. Έστω κι αν τοποθετήσεις όπως αυτή του Θεμιστοκλέους ή οι απαντήσεις των υποψηφίων όσον αφορά τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ υπενθυμίζουν πως χρειάζεται να διανύσουμε πολλά χιλιόμετρα ακόμα. Και αυτό το παρήγορο συναίσθημα -ότι το φως δεν μπορεί να επισκιάζεται για πάντα από το σκοτάδι- οφείλεται στους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Μπορεί όσοι βρεθήκαμε εκεί για λίγο για να επαναβεβαιώσουμε τη στήριξή μας στα όσα αυτονόητα διεκδικούν, αρθρογραφήσαμε ή στηρίξαμε κατά καιρούς την προσπάθειά τους να νιώσαμε ότι κάναμε το καθήκον μας. Τον αγώνα όμως αυτό μόνοι τους οι ΛΟΑΤΚΙ τον έδωσαν και σχεδόν μόνοι συνεχίζουν να τον δίνουν.

Αυτοί είναι που βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν τον διαχωρισμό και το bullying από το κράτος και μέρος της κοινωνίας. Αυτοί είναι που έπρεπε να πείσουν ότι δεν είναι δικαίωμα των υπολοίπων να αποφασίζουν αν θα πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς. Αυτοί έκαναν όλη τη δουλειά και ήταν μπόλικη και ήταν επίπονη, και οδυνηρή και άδικη. Διότι έπρεπε να αγωνιστούν για όσα οι υπόλοιποι μεγαλώσαμε θεωρώντας ως αυτονόητα. Απέναντι σε όσους καθόριζαν τι είναι κανονικό και τι φυσιολογικό. Απέναντι σε όσους αυτοανακηρύχθηκαν σε αστυνομικούς ηθών θεωρώντας ότι μπορούν να αποφασίζουν ποιοι θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένα δικαιώματα και ποιοι όχι. Απέναντι στην κάθε Μελόνι που πιστεύει πως δικαιούται να αποφασίζει τη δομή και μορφή της οικογένειας. Στον κάθε Θεμιστοκλέους που διερωτάται ποιος θα φορεί το νυφικό και αν θα επιβάλλεται να είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι. Απέναντι σε θεσμούς που παλεύουν για να κρατούν τον κόσμο εγκλωβισμένο και στάσιμο. Σε όλους αυτούς που ξέρουν καλύτερα. Βάζοντας πλάτες. Δεχόμενοι τα πυρά. Πληρώνοντας -όπως και οι Ιρανές γυναίκες- το τίμημα. Για να φέρουν τη δικαιοσύνη, την ισότητα, το δικαίωμα στην επιλογή που δεν αφορούν μόνο αυτούς. Αφορούν όλους μας.

Σε μια περίοδο που ακραίες δυνάμεις αναδύονται ανήσυχα παντού και οι καλτ φιγούρες μετατρέπονται σε mainstream, οι ομάδες αυτές γίνονται οι θετικοί πρωταγωνιστές μιας εποχής με αβέβαιο προσανατολισμό, βάζοντας στο κεντρικό κάδρο όσα κάποιοι επιμένουν να βάζουν στο περιθώριο. Δεν είναι αυτοί που μας χρειάζονται. Εμείς τους χρειαζόμαστε. Διότι κάνουν τον κόσμο μας πιο δίκαιο. Πιο όμορφο. Τον κάνουν καλύτερο. Η εικόνα παιδιών να κρατούν πολύχρωμες σημαίες -σε αντιδιαστολή με την εικόνα των Θεμιστοκλέους και Τζόρτζια Μελόνι- δεν αφήνουν χώρο για αμφιβολία.

antopoly@cytane.com.cy