Οι συμπεριφορές Χριστοδουλίδη

Στις 26 Σεπτεμβρίου, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης, ο άνθρωπος που μας έκαμε να νιώσουμε περήφανοι με το βραβείο νόμπελ, σε συνέντευξη στο Plus είπε πολλές αλήθειες. Μεταξύ άλλων, είπε ότι αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήταν σε άλλη χώρα, θα είχε εξαναγκασθεί να εγκαταλείψει την πολιτική εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Προσυπογράφω τα όσα είπε ο διάσημος συμπατριώτης μας. Πράγματι, σε χώρες όπου η δημοκρατία λειτουργεί χωρίς αγκυλώσεις και ελλείμματα, ένας υποψήφιος που επιδίδεται σε λογοκλοπή, είτε θα διαγραφεί από το κόμμα του, αν ανήκει σε κόμμα, είτε θα εξαναγκασθεί από τα ΜΜΕ να αποσυρθεί. Ένας που αντιγράφει την ομιλία ή το κείμενο κάποιου και το παρουσιάζει σαν δικό του, διαπράττει το αδίκημα της λογοκλοπής. Σε κάποιες χώρες, η λογοκλοπή είναι ποινικό αδίκημα. Σήμερα, υπάρχουν πάρα πολλοί οργανισμοί που προσφέρουν υπηρεσίες στο να ελέγξει κάποιος ένα κείμενό του και να βεβαιωθεί ότι σ’ αυτό δεν υπάρχει αντιγραφή σκέψεων ή προτάσεων που ανήκουν σε άλλους. Συνεπώς, η αντιγραφή των πολιτικών προτάσεων του Κασουλίδη από τον Ν. Χριστοδουλίδη δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως εσκεμμένη λογοκλοπή. Και ορθά επισημαίνει ο καθηγητής Πισσαρίδης ότι η λογοκλοπή συνιστά ανέντιμη συμπεριφορά.

Αν το περιστατικό αυτό ήταν μεμονωμένο, θα μπορούσε κάποιος να το αποδώσει σε λάθος και να το αγνοήσει. Όμως, ακολούθησαν οι καταγγελίες στον «Πολίτη» για δίδακτρα των παιδιών του, οι καταγγελίες για ψεύτικους λογαριασμούς στο διαδίκτυο, που είχαν ως σκοπό να δυσφημήσουν όσους του ασκούσαν κριτική και διάφορα άλλα. Αυτό δεν είναι μόνο ανεντιμότητα, είναι και ανηθικότητα. Ένας δημοκράτης και σοβαρός πολιτικός, θα πρέπει να είναι ανοικτός στην κριτική. Και ένας σπουδαίος πολιτικός πρέπει να την επιδιώκει, γιατί μέσα από την κριτική θα μπορεί να γίνει καλύτερος. Ο κ. Πισσαρίδης, μέσα από τον περιορισμένο χρόνο μιας τηλεοπτικής συνέντευξης, ήταν αδύνατον να κάμει αναφορά σε όλα τα περιστατικά που αφήνουν εκτεθειμένο τον κ. Χριστοδουλίδη. Για μένα, η πτυχή που ανάγλυφα δείχνει το ήθος και την ακεραιότητα του ανδρός είναι η σχέση του με το περιβόητο πλέον σκάνδαλο των «χρυσών» διαβατηρίων. Το Υπουργείο Εξωτερικών ήταν σε θέση και όφειλε να είχε συλλέξει στοιχεία και πληροφορίες για πολλούς από τους απατεώνες στους οποίους χορηγήθηκε κυπριακό διαβατήριο. Κι όμως, δεν έκαμε τίποτε.

Με αποτέλεσμα, τον διεθνή διασυρμό της χώρας μας. Όταν σαν υπουργός δεν ύψωσε το ανάστημά του για να περισώσει το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας μας, με ποιο δικαίωμα έρχεται τώρα να διεκδικήσει το αξίωμα του Προέδρου; Εκείνο που πρόσθετα ενοχλεί με τον κ. Χριστοδουλίδη είναι η σιωπή του για σοβαρές καταγγελίες, όπως αυτές με τους ψεύτικους λογαριασμούς στο διαδίκτυο. Η ποιότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εξαρτάται από την ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών. Σε ό,τι αφορά την ενημέρωση, ο κ. Χριστοδουλίδης τη μηδενίζει με δύο τρόπους. Από τη μια, αντί για ουσιαστική ενημέρωση που συμβάλλει στην ανεξάρτητη κρίση και κατά συνέπεια στη σωστή επιλογή των πολιτών, καταφεύγει στην προπαγάνδα. Αντί να επικοινωνήσει συγκεκριμένα και πλήρως τις θέσεις του, τις δυνατότητες και ικανότητές του, ο κ. Χριστοδουλίδης –μέσω της προπαγάνδας, του πολιτικού μάρκετινγκ, της εικόνας, των συνθημάτων– επιχειρεί, και σε κάποιο βαθμό επιτυγχάνει, τον αποπροσανατολισμό και την ποδοσφαιροποίηση με το «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».

Το κυριότερο που εμένα με ανησυχεί σαν σκεπτόμενο πολίτη, που έζησα από κοντά την κομματική άλωση του κράτους, την εποχή της παντοδυναμίας του ούτω καλούμενου κεντρώου χώρου, είναι η άλωση και ο κομματικός έλεγχος του κράτους από τις παρέες του Νικόλα Παπαδόπουλου και Μαρίνου Σιζόπουλου. Παρουσιάζεται, βέβαια, ο κ. Χριστοδουλίδης σαν ανεξάρτητος υποψήφιος, στην ουσία όμως είναι ο υποψήφιος του δίδυμου Παπαδόπουλου και Σιζόπουλου. Αυτοί, ουσιαστικά, θα αποφασίζουν για τα πλείστα ζητήματα του κράτους. Και όπως πέτυχαν και διέλυσαν τα κόμματά τους, τα ίδια και χειρότερα θα κάμουν με το κράτος. Όσον αφορά το εθνικό μας θέμα, με όλους τους ακραίους να συνασπίζονται γύρω από τον κ. Χριστοδουλίδη, αν εκλεγεί, θα συναγωνιζόμαστε τον Πούτιν για την πρώτη θέση του πλέον απομονωμένου κράτους στην Ευρώπη. Αλλά, περί τούτου στο επόμενο.