Είμαστε ηλίθιοι που άκρη σ' άκρη του πλανήτη

Η Ιστορία κάμνει κύκλους. Ή να το θέσω πιο επιστημονικά: είμαστεν γενικά ως είδος ανεπίδεκτοι μαθήσεως διότι είμαστεν ττόππουζοι, ηλίθιοι που άκρη σ' άκρη του πλανήτη ολόκληρου. Δεν έχει υπάρξει κανένας αιώνας που να μεν «περηφανέφκεται» για πολέμους, νικητές τζιαι ηττημένους, νεκρούς τζιαι σακατεμένους, προσφυγιά τζιαι μιζέρια. Μετά ο κάθε πόλεμος γίνεται εργαλείο εκμετάλλευσης των πεσόντων για να φκαίνει ο κάθε πολιτικάντης της μπακκίρας να χρησιμοποιεί τζιαι να οικειοποιείται τα ονόματά τους παίζοντας τον ρόλο του πατριώτη. Μετά ξανατρώει σανό πατριωτισμού, θρησκοληψίας τζιαι εθνικοφροσύνης το πόπολο, ξαναψήφιζει ηλίθιους οι οποίοι θα ξανακυλίσουν τη χώρα σε ολοκληρωτισμό, καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων, διακρίσεις, διαφθορά τζιαι εν τέλει οδηγούνται ξανά είτε σε πόλεμο με άλλους είτε σε βίαιες εξεγέρσεις είτε ακομα τζιαι σε εμφύλιο πόλεμο.

Ούλλα τούτα τα κακά της «μοίρας» μας συμβαίνουν βασικά διότι αντί να αφήσουμε τα κοπελούθκια μας να ξεστραβωθούν τζιαι να τα ωθούμε προς αναλυτική τζιαι κριτική θεώρηση των πάντων, συμπεριλαμβανομένων τζιαι μας τους ίδιους, τους φανατίζουμε με ό,τι εμείς θεωρούμε ως την απόλυτην αλήθκειαν διότι πάσχουμε οι ίδιοι που έλλειψη αναλυτικής τζιαι κριτικής σκέψης τζιαι ουαί και αλίμονο αν κάποιος προσπαθήσει να μας δείξει κάτι άλλο από αυτό που εμείς θεωρούμε ως θέσφατο. Αποτέλεσμα της όλης μας ηλιθιότητας είναι να πιστέφκουμεν σε «σωτήρες» καιροσκόπους που μας λεν ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, θέλουμεν τον να νικήσει διότι αφού τον υποστηρίζουμε «εμείς» πα να πει έν' ο καλυττερός τζιαι μετά συνεχίζουμε να τον υποστηρίζουμε με ακόμα πιο ηλίθιες δικαιολογίες σε ό,τι μακακία τζιαι αν κάμει διότι δεν πέφτουμεν που το εγώ μας τζιαι να παραδεχτούμεν πως μας εγέλασεν.

Είναι στη φύση της ανθρώπινης εξέλιξης να ψάχνουμε όμοιούς μας για να νιώθουμε ασφαλείς. Άρα ο εγκέφαλός μας είναι ενίοτε και ο μεγαλύτερος εχθρός μας αφού ο κάθε επιτήδειος μπορεί να μας εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως. Οπόταν αν δεν γνωρίζουμε πώς να πογυρίζουμεν τες παγίδες που μας στήνει ο ίδιος μας ο νους θα παραμένουμε στην πλήρη άγνοιά μας για πάντα, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη κάθε φορά. Τουτέστιν επιλέγουμε «αρχηγούς σωτήρες» αντί να αντιληφτούμεν πως θα πρέπει να τους ελέγχουμε σε καθημερινή βάση τζιαι να μεν παίζουμεν πελλόν, περιμένοντας να γίνει η μεγαλύτερη ματσαράγκα τζιαι μετά να παουρίζουμεν πως έν ούλλοι διεφθαρμένοι, γενικώς τζιαι αορίστως. Όσην ευθύνη έχουν οι ίδιοι στο να είναι σωστοί άλλην τόσην έχουμε τζιαι μεις στο να παρατηρούμε τζιαι να αντιδρούμε δίχως χρωματιστά ιδεολογικά ή κομματικά γυαλιά.

Οι εξεγέρσεις των γυναικών στο Ιράν είναι ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα του πώς οι θρησκευτικές τζιαι εθνικιστικές αγκυλώσεις μπορούν να γίνουν όπλο καταπίεσης του ίδιου του λαού που επιλέγει να δώσει εξουσία σε ακραίους. Αργά ή γρήγορα το τι θεωρούσε μια ομάδα ως την απόλυτη αλήθεια τζιαι άρα έπρεπε να την εφαρμόσει σε όλους ανεξαιρέτως, γίνεται θηλιά γυρόν που τον λαιμόν ολονών, ακόμα τζιαι των υποστηρικτών του συστήματος. Όσοι δε κλοθωγυρίζουν της εξουσίας για ίδιον όφελος τζιαι νομίζουν πως είναι ίδιοι τζιαι όμοιοι εξασκώντας καταπίεση στους υπόλοιπους, γίνονται τα πρώτα θύματα των εξεγερμένων αφού είναι οι πιο χαμηλά στην «τροφική αλυσίδα». Το ευτυχές είναι ότι σε κάποια στιγμή στην Ιστορία οι καταπιεσμένοι εξεγείρονται, το δυστυχές είναι πως πολλά γλήορα ξεχάνουν με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνονται τα ίδια τζιαι τα ίδια. Το μόνο διαφορετικό κάθε φορά είναι τα πιο εξελιγμένα όπλα τζιαι εργαλεία για σκοπούς καταπίεσης. Ούλλα τα υπόλοιπα έν ένας φαύλος κύκλος. Και υπαίτιοι εμείς που το επιτρέπουμε μην αφήνοντας τα παιδιά μας να δουν τα πάντα μέσα από μια σφαιρική αντιμετώπιση.

Οπόταν μεν περιμένετε καμία αλλαγή στες επόμενες εκλογές. Μια ακόμα από τα ίδια. Ίδιοι οι υποτιθέμενοι βέβαιοι «νικητές» τζιαι το ίδιον ακριβώς οι «ανοικτομάτηες» ψηφοφόροι. Ελπίδα πλέον στον ορίζοντα για μένα καμιά.