Οι επιθεωρητές του κυπριακού σχολείου

Πολύ σπάνια ένας επιθεωρητής του κυπριακού σχολείου θα δείξει τις αδυναμίες του. Τον τελευταίο καιρό όμως φαίνεται κάτι να αλλάζει. Η συνταξιοδότηση της παλιάς κοπής επιθεωρητών, εκείνων των βλοσυρών, άνοιξε την πόρτα σε νεότερου τύπου επιθεωρητές.

Οι πιο καλοί από αυτούς, όταν σου μιλήσουν ειλικρινά θα σου πουν πως, ναι, θέλουν να αλλάξουν το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά δεν μπορούν. Όταν τους ρωτήσεις γιατί δεν μπορούν, κομπλάρουν και δεν σου απαντούν.

Οι επιθεωρητές λοιπόν, αν και πιάνουν πολλά λεφτά, μέσα τους παραμένουν μαραζωμένοι. Αν τους δεις πιο προσεκτικά, η θλίψη τους φαίνεται καθαρά. Από την ένταση της φωνής τους, το βλέμμα τους που κοιτά χαμηλά ή γύρω - γύρω μη μπορώντας να κάνει focus, τον τρόπο που μασάνε το τυροπιτάκι την ημέρα του Αγίου Πνεύματος.

Είναι βασικά οι άνθρωποι χωρίς απαντήσεις. Ταυτόχρονα είναι οι άνθρωποι που αντιπαθούν πλήρως οι απλοί καθηγητές/τριες, δάσκαλοι και δασκάλες.

Ποτέ ας πούμε στο κυπριακό σχολείο δεν ακούστηκε η φράση...- ΩΩΩΩ, τι ωραία μέρα αύριο, θα έχω επιθεωρητή! Αντίθετα, τη μέρα της επιθεώρησης ο δάσκαλος νιώθει σαν να πρόκειται να γεννήσει τον 666. Τη στιγμή που ο επιθεωρητής φεύγει, ο 666 αποκτά φτερά αγγέλου και ο δάσκαλος κερνά καφέ όλο το σχολείο. Ποτέ ένας επιθεωρητής δεν θα κεράσει κάτι την καθηγήτρια.

Οι επιθεωρητές είναι αφόρητα μόνοι, μάλιστα ταξιδεύουν πάντα μόνοι, συνήθως με παλιά αυτοκίνητα σαν αυτά των μυστικών υπηρεσιών. Οι γαιοσκώληκες των σχολείων που σκάβοντας αργά από κάτω και ύπουλα ανακατώνουν τα πράματα. Τα περιπλέκουν. Δηλώνουν συνεχώς την παρουσία τους με το να συζητούν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Γιατί βασικά δεν υπάρχουν νέα. Για παράδειγμα, τα παιδάκια του γυμνασίου κάνουν 4 ώρες αρχαία τη βδομάδα και 2 μόνο ιστορία. Την ιστορία την εξετάζονται, τα αρχαία όχι. Είναι σαν να προπονείς έναν αθλητή των 100 μέτρων όλη σχεδόν τη βδομάδα στο τένις, για να τρέξει στον αγώνα που έρχεται. Οι επιθεωρητές ξέρουν πως είναι βλακεία, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Οι καθηγητές γι' αυτά και άλλα παρόμοια παράδοξα ρωτούν το γιατί, αλλά μάταια. Κακές γλώσσες θέλουν κάποιους επιθεωρητές να είναι πιο κοντά σε «παράγοντες» έντονων πολιτικών χρωματισμών, που με περίεργες φιλοσοφίες επιβάλλουν τις δικές τους θέσεις κρατώντας δέσμια την παιδεία του τόπου στο μακρινό και ένδοξο δήθεν παρελθόν.

Οι επιθεωρητές του κυπριακού σχολείου είναι μια άλλη συντεχνία. Απλά πιο σκοτεινή από τις υπόλοιπες.

Ο θεσμός κρατά από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από τότε έχει να αμφισβητηθεί, να αναλυθεί η σημασία του, ακόμα και η αναγκαιότητα ύπαρξής του. Όπως ισχύει και για τα υπόλοιπα κακώς έχοντα της παιδείας του τόπου. Στο τέλος μπορεί να λείπει το περιβόητο όραμα. Διότι όραμα σημαίνει να βγαίνεις έξω από εσένα. Και οι επιθεωρητές είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους. Τέτοια είναι η δουλειά τους στο τέλος - τέλος και απλά αποζητούν την κατανόηση… του… απλού δάσκαλου. Εδώ και η ίδια η ύπαρξη της λέξης… «απλός δάσκαλος», αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Τέλος, αξίζει να δοθούν τα εύσημα σε κάποιους ελάχιστους επιθεωρητές, που μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, που αυτοί έχουν πλήρη αντίληψη των κακών των σχολείων και η εμφάνισή τους δίνει αληθινή χαρά .Τέτοιοι χαρούμενοι και ειλικρινείς επιθεωρητές είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο και πάντα κρατά λίγο.