Από τους Κοτζιάδες, τους Παυλόπουλους και τους Καμμένους, στον Νίκο Δένδια

«Το Κυπριακό παραμένει άλυτο ως ζήτημα παράνομης κατοχής, παρά τις αλλεπάλληλες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και την παγκόσμια καταδίκη. Η Λευκωσία δεν μπορεί να παραμένει η μοναδική διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μόνη λύση είναι η Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία στο πλαίσιο που ορίζουν οι σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται όπως πάντα στο πλευρό της Κυπριακής Δημοκρατίας», ανέφερε σε ανάρτησή του στο Twitter, με αφορμή την 48η επέτειο από τη β’ φάση της εισβολής του «Αττίλα» στην Κύπρο, ο Έλληνας υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Δένδιας.

Ο Έλληνας υπουργός ακολουθεί την πεπατημένη. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ή επίσημη Ελλάδα καταδικάζει την τουρκική εισβολή και δηλώνει στήριξη στην Κυπριακή Δημοκρατία. Βέβαια, η ελληνική στήριξη είναι συνεχής με συντονισμένες ενέργειες με την Κύπρο σε όλα τα διεθνή βήματα, συμπεριλαμβανομένης της ενωμένης Ευρώπης και του ΟΗΕ. Απόδειξη του συντονισμού αυτού η πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα υπουργού στη Λευκωσία όπου είχε συναντήσεις αλληλοενημέρωσης με την πολιτική ηγεσία, συμπεριλαμβανομένων των υποψηφίων Προέδρων.

Σίγουρα σωστές οι επισημάνσεις του Νίκου Δένδια και αρμόζουν πλήρως τις μέρες αυτές όπου ο «Αττίλας» πάτησε τα ιερά χώματα της μεγαλονήσου. Όταν όμως παρακολουθήσει κάνεις τις συχνές του δηλώσεις και τοποθετήσεις, αναφορικά με το Κυπριακό, διακρίνει μια προσπάθεια να μεταφέρει στον κυπριακό ελληνισμό το αίσθημα ότι για όλα τα δεινά αυτού του τόπου υπεύθυνη είναι μόνο η Τουρκία και η τουρκική αδιαλλαξία, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη διεύρυνση του απορριπτισμού και την καλλιέργεια του συνδρόμου του θύματος. Μάλιστα οι θέσεις Δένδια άρχισαν να υιοθετούνται από το «κυπριακής εκτροφής» απορριπτικό μέτωπο σε τέτοιο βαθμό που θυμίζει μέρες Νίκου Κοτζιά ο οποίος είχε «αναγορευθεί» σε εθνοσωτήρα, ανεξαρτήτως των τραγικών και καταστροφικών αποτελεσμάτων της διάσκεψης του Κραν Μοντανά.

Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο στόχος του Έλληνα υπουργού. Αν θέλει να δείξει ότι σέβεται πλήρως το δόγμα, «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», τότε εκπλήττει διπλά, ως υπουργός των Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας. Καλό θα είναι να θυμηθεί ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε ορθά και σοφά χαρακτηρίσει το δόγμα αυτό «περί όνου σκιάς». Αν από την άλλη, αν σκοπός του είναι να ανυψώσει το ηθικό του κυπριακού Ελληνισμού, τότε και πάλι έχει αποτύχει. Ο Έλληνας της Κύπρου ζητά επανένωση της μοιρασμένης του πατρίδας που μόνο με συμβιβασμό μπορεί να το επιτύχει. Με μεγάλα λόγια και κούφια συνθήματα δεν επανενώνονται αλλά χάνονται πατρίδες.

Σίγουρα η τουρκική αδιαλλαξία είναι γεγονός. Καμία αμφιβολία επί τούτου. Όμως γνωρίζει ο Νίκος Δένδιας τον όρο «ελληνοκυπριακή αδιαλλαξία», στην οποία αναφέρθηκε για πρώτη φορά ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης; «Ο Μακάριος δεν υποχώρησε, αν και οι Τουρκοκύπριοι υποχώρησαν περισσότερο αφού εγκατέλειψαν την απαίτησή τους για την ομαδοποίηση των χωριών, προκειμένου να σχηματισθούν χωριστές περιοχές τοπικής αυτοδιοίκησης για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους… Η αδιαλλαξία του Μακαρίου απέτρεψε τη λύση, εμπόδισε την επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στο κράτος και ματαίωσε την αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους… Αν ο Μακάριος δεν απέρριπτε εκείνη τη συμφωνία, τα πράγματα στην Κύπρο θα έπαιρναν διαφορετική τροπή…Το ότι η αδιάλλακτη στάση του Μακαρίου στο ζήτημα της τοπικής αυτοδιοίκησης στάθηκε εμπόδιο στη λύση του Κυπριακού τον Σεπτέμβριο του 1972, αποτελεί ιστορικό γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί», αναφέρει στο βιβλίο του, «Η Κατάθεσή μου».

Ακόμα, αν πάμε χρόνια πίσω και μελετήσουμε αντικειμενικά την ιστορία, θα δούμε ότι το Κυπριακό είναι μια αλληλουχία χαμένων ευκαιριών, όπως εμφαντικά αναφέρει στη δίτομη έκδοση του βιβλίου του, «Ιστορία Χαμένων Ευκαιριών, Κυπριακό 1950-1963», ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας. «Η αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών, που η καθεμιά τους ήταν χειρότερη από τις προηγούμενες, φαινόταν να έχει τελειώσει. Αλλά δεν είχε τελειώσει. Μια αλυσίδα πιο βαριά και από την πρώτη επρόκειτο να συνεχίσει», αναφέρει στην εισαγωγή του Α' τόμου. «Ήταν η φάση των διαπραγματεύσεων και της συνάψεως των Συνθηκών της Ζυρίχης και του Λονδίνου και στη συνέχεια, η υπερτριετής περίοδος των εξαίρετων σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Η φάση κατά την οποία είχαμε γενικότερες ευνοϊκές επιπτώσεις, είχαμε μια Κύπρο ανεξάρτητη, ελεύθερη και προοδεύουσα, και τον πολύτιμο Ελληνισμό της Πόλης, όχι μόνο σε ασφάλεια αλλά και σε άνθηση», συνεχίζει ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας.

Οι χαμένες όμως ευκαιρίες συνεχίστηκαν μέχρι και πρόσφατα, στη διάσκεψη στο Κραν Μοντανά τον Ιούλιο του 2017, για τα πεπραγμένα και τα εθνικά ανιστόρητα της οποίας είναι σίγουρα ενήμερος ο Έλληνας υπουργός.

Ασφαλώς δεν θα περίμενε κανείς από τον Νίκο Δένδια να επικρίνει δημόσια την κυπριακή ηγεσία. Όμως θα μπορούσε, με διπλωματική γλώσσα, να μεταφέρει τα σωστά μηνύματα, τουλάχιστον εδώ στην Κύπρο. Ακόμα θα μπορούσε, πίσω από κλειστές πόρτες, να δώσει το μήνυμα ότι ο Ελληνισμός δεν μπορεί να είναι δέσμιος των τακτικισμών και των αλλοπρόσαλλων χειρισμών του κάθε λογής κύπριου πολιτικάντη.

Τηρουμένων των αναλογιών, δεν είναι η πρώτη φορά που με κουτοπόνηρους ελιγμούς χάσαμε το τρένο της εθνικής δικαίωσης. Στο ελβετικό θέρετρο, στις 6 Ιουλίου του 2017, θα μπορούσε το Κυπριακό να είχε μπει, επιτέλους, στις ράγες της λύσης και επανένωσης. Δυστυχώς όμως, για εμάς τους Κυπρίους, όπως και παλιά, ρίξαμε το ταλαιπωρημένο εθνικό σκάφος στα βράχια. Σίγουρα διαφορετικοί οι πρωταγωνιστές με αυτούς της περιόδου 1960-1974, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο. Είμαι βέβαιος ότι αν ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», αρθρογραφούσε για το Κραν Μοντανά, σίγουρα με αλλαγή των πρωταγωνιστών, κάτι παρόμοια θα έγραφε με αυτά που δημοσίευσε σε άρθρο του στις 4 Απριλίου του 1965. «Δεν διαθέτει ο αρχιεπίσκοπος πλέον περιθώρια συνεχίσεως των κουτοπόνηρων ελιγμών, οι οποίοι απέληξαν εκεί όπου απέληξαν (...). Εάν, αντιθέτως, (ο κυπριακός λαός) επιδοκιμάζει την επιδίωξιν να καταστή η μαρτυρική Κύπρος η πόρνη της Εγγύς Ανατολής διά να έχει την ευκαιρίαν μία μικρά κλίκα ανθρωπαρίων να ικανοποιεί την ιδιοτέλειάν της με αξιώματα και φαυλότητας, ριπτομένη ότε μεν εις τας ρωσικάς ότε δε εις τας βρετανικάς αγκάλας (...), τότε δεν χρειάζεται η Ελλάς ως προαγωγός εις την οδό της απωλείας. Ας προχωρήσουν μόνοι».

Όλα τα πιο πάνω θα πρέπει να έχει κατά νουν ο Νίκος Δένδιας όταν με τις δηλώσεις του δίνει τροφή στον απορριπτισμό εδώ στην Κύπρο. Εκτός και αν έχει άλλα κίνητρα. Αν δηλαδή πιστεύει ότι με τις θέσεις του στο Κυπριακό μπορεί να ανελιχθεί περαιτέρω πολιτικά. Σε αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν να γνωρίζει ότι οι θέσεις των εθνοσωτήρων της μαρτυρικής Κύπρου είναι ήδη κατειλημμένες. Εκτός όλων αυτών της «εγχώριας παραγωγής», οι θέσεις έχουν καταληφθεί από Κοτζιάδες, Παυλόπουλους και Καμμένους.