Ξαφνικά

Ξαφνικά ο ήλιος δύει σε μια στιγμή και βραδιάζει. Ξαφνικά οι λάμπες του δρόμου ανάβουν μεμιάς. Ξαφνικά μιλάει στην τηλεόραση ένας άνδρας που είμαστε βέβαιοι ότι λέει ψέματα και είναι κλέφτης. Μπορεί να έχει μουστάκι ή να μην έχει. Ξαφνικά, καθώς περπατάω στον δρόμο, σταματάει δίπλα μου ένα αυτοκίνητο αιφνιδίως. Κάποιος μέσα από το αυτοκίνητο μου λέει: «Παλιά θύμωνα πολύ μαζί σου, τώρα όμως λέω ότι και λίγα γράφεις».

Ξαφνικά διασώζονται άτυχοι μετανάστες στη Μεσόγειο και εγώ σκέφτομαι τον μικρό Αϊλάν που δεν μπόρεσε να σωθεί. Ξαφνικά γίνεται το κάλεσμα του μουεζίνη, χτυπάνε οι καμπάνες και μια μάνα ντυμένη στα μαύρα κοιτάει τη φωτογραφία του στρατιώτη γιου της με δακρυσμένα μάτια. Ξαφνικά έρχεται η είδηση θανάτου ακόμα ενός νέου που αποκαλείται «ξαφνικός θάνατος», όμως κανείς δεν λέει ότι αυτός θα μπορούσε να είναι λόγω των εμβολίων. Στις μνήμες της πανδημίας, υπάρχουν αχόρταγοι λεφτάδες που πρόσθεσαν πλούτο στον πλούτο τους.

Ξαφνικά οι τιμές της ντομάτας πότε κατεβαίνουν πότε ανεβαίνουν, οι τιμές συναλλάγματος πότε κατεβαίνουν πότε ανεβαίνουν, τα σύννεφα πότε έρχονται πότε φεύγουν, ο ήλιος πότε βγαίνει πότε κρύβεται, το ρεύμα πότε έρχεται πότε φεύγει. Όταν κατεβαίνεις από το ανήφορο της Κερύνειας, η θάλασσα πότε φαίνεται πότε χάνεται. Προς την Κερύνεια θα δεις τη θάλασσα, μην τυχόν και σαστίσεις, λέει. Ξαφνικά, δημοσιεύεται η είδηση ότι αναζητούνται δέκα εκατομμύρια ευρώ για να ανευρεθούν οι αγνοούμενοι που λέγεται ότι υπάρχουν στον σκουπιδότοπο του Δικώμου και θυμάμαι το μυθιστόρημα του Κωνσταντίν Σιμόνοφ με τίτλο «Οι ζωντανοί και οι Νεκροί». «Περίμενε, θα έρθω», λέει ο Σιμόνοφ. «Περίμενε όταν δεν περιμένει κανείς».

Ξαφνικά, έρχονται φωνές ξεσηκωμού από το Ιράν και ζώνει την ψυχή μου ένας ενθουσιασμός επανάστασης και πάλι. Γίνεται μια σπίθα και πέφτει σαν κεραυνός στο κεφάλι των μουλάδων με τα αραχνιασμένα μυαλά το πνεύμα της 22χρονης Μαχσά, την οποία σκότωσε με βασανιστήρια η Αστυνομία. Αχ, αχ, εμείς πότε θα κάνουμε κομμάτια τις εικόνες που πρέπει να κάνουμε κομμάτια.

Ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά μου ένας άντρας που φύλαξε έναν άδειο χώρο για τάφο δίπλα στον τάφο της γυναίκας του. Ύστερα περνάει από τον καθρέφτη μια ωραία γυναίκα με πεσμένα μαλλιά που λέει ότι κοιτάει τη ζωή χαμογελώντας. Και ύστερα μια ομάδα γιαγιάδων που κάθονται ήσυχα σε μια γωνιά, όμως δεν έχασαν τίποτα από το χαμόγελό τους και φύλαξαν τα χρήματα για το σάβανό τους τυλιγμένα σε ένα μαντιλάκι. Ξαφνικά, ανοίγει ένα εστιατόριο στην πόλη, στα πεζοδρόμια γυρίζουν νέα πρόσωπα, ένας άντρας στο ξύλινο παγκάκι στο πάρκο λέει την προσευχή του και εμφανίζεται πάλι μπροστά μας στην οθόνη ο άντρας που ακούμε τα μπόλικα ψέματά του. Ξαφνικά κάποιος λέει «να δώσει σε όλους σας μπελά ο Αλλάχ», μια ηλικιωμένη γυναίκα σφίγγει τη γροθιά της και δείχνει το μεσαίο της δάχτυλο, ένας νέος λέει πράγματα που δεν θα μπορούσα να γράψω εδώ. Ξαφνικά, στοιβάζονται πάλι ποινικές αγωγές πάνω στο γραφείο μου, έχω βρίσει, έχω προσβάλει, λέει. Όμως ο άντρας λέει «και λίγα έγραψες». Ξαφνικά ακούγεται ένα τραγούδι από ένα κοντινό καφέ:

Δεν επιτρέπω να καταπιεστείς εαυτέ μου

Καίω το κορμί μου και φεύγω

Δεν καταριέμαι, μην λυπάσαι

Την καρφώνω στο κεφάλι μου και φεύγω

Ξαφνικά το Σαράι. Ξαφνικά η πλατεία Ελευθερίας. Ξαφνικά ο Μακάριος, ο Γρίβας, ο Σαμψών. Ξαφνικά ο Ραούφ Ντενκτάς, ο δρ Κιουτσιούκ. Ωχ μωρέ! Θύμωνα με τους διαβόλους μέχρι το πρωί. Ξαφνικά ακούω τη Λευκωσία με κλειστά τα μάτια μου. Την ακούω σε ένα διαμέρισμα που ακόμα υπάρχουν τρύπες από σφαίρες στην πόρτα του στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας που κτίστηκε στο μέρος στο οποίο υπήρχε μια έπαυλη με κήπο και στρογγυλή βεράντα στη λεωφόρο Σελίμ του Δεύτερου. Ξαφνικά ακούω ότι έφυγε η ωραία των ωραίων Ειρήνη Παπά και θυμάμαι τον Ζορμπά. Θυμάμαι μαζί με την Ειρήνη και τον Μάρλον Μπράντο. Χαιρετίσματα σε όλους τους αγαπημένους της παιδικής μου ηλικίας. Ξαφνικά, θυμάμαι τον θείο μου, τη γυναίκα του, τη θεία μου. Τον θείο μου, ο οποίος τραγουδούσε στα ελληνικά ενώ κατέβαινε από τους λόφους της Τέρα και δεν άφησε το τσιγάρο από το στόμα του ακόμα και καθώς πέθαινε.

Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου ένα τέτοιο βίντεο από την Ουκρανία, που δεν μπορώ να το κοιτάξω. Χειρότερο από σφαγή. Η ανθρωπότητα είναι όπως την ήξερες, Φεοντόρ Μιχαΐλοβιτς. Δεν απέμεινε σε αυτό τον κόσμο ένας δολοφόνος με συνείδηση όπως τον Ρασκόλνικοφ. Ξαφνικά πάλι πέφτω ξοπίσω από τα άλυτα μυστήρια, ψάχνω τον άντρα που χάθηκε εδώ και εννιά χρόνια σε αυτό το μικρό νησί και ακόμα δεν βρέθηκε ίχνος του πουθενά. Ψάχνω και τους δολοφόνους που ζουν ανάμεσά μας εδώ και 48 χρόνια. Ξαφνικά κάθονται στις τιμητικές εξέδρες κάποιοι που δεν ένιωσαν καμία μεταμέλεια για τα κακά που έκαναν. Πόσα παράσημα παίρνουν οι βετεράνοι επειδή σκότωσαν μόνο και δεν πέθαναν οι ίδιοι; Ξαφνικά νυχτώνει και ανάβουν τα φώτα της σημαίας στο βουνό. Κανείς δεν θυμάται το παιδί που τινάχτηκε στον αέρα από νάρκη στην πεδιάδα της Μόρφου. Ξαφνικά ένας μεθυσμένος στέκεται στη μέση του δρόμου τρικλίζοντας. Και φωνάζει: «Μωρέ πεζεβέγκηδες». Όσοι κοιμούνται ξυπνούν ξαφνικά και ανοίγουν τα παράθυρά τους. Ο μεθυσμένος, αφού φιλτράρει τους ευρισκόμενους στα παράθυρα, σιγομουρμουρίζει λέγοντας: «Πόσοι πολλοί είναι, πόσοι πολλοί...».

Ξαφνικά τα περιστέρια πετάνε στον αέρα μεμιάς. Τελειώνει αυτό το άρθρο.