Οι Φωνές του Χειμώνα

Δεν είναι απλώς ένας πόλεμος. Και κακώς επιλέγουμε και πάλι εδώ να στρουθοκαμηλίζουμε. Μόνο και μόνο από την οικονομική άποψη να το δει κανείς, τα όσα συμβαίνουν εξαιτίας πλέον του πολέμου στην Ουκρανία, ούτε καν στον ίδιο τον πόλεμο απαραίτητα, δεν μας επηρεάζουν απλώς. Καθορίζουν άμεσα τις παγκόσμιες εξελίξεις από τις συνέπειες των οποίων δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Κανείς μας όμως.

Μετά και το διάγγελμα Πούτιν, έχει γίνει πια σαφές ότι το καθεστώς στη Μόσχα παίζει το τελευταίο του χαρτί σε μια κίνηση απελπισίας, την έκβαση της οποίας όμως ουδείς μπορεί να προδικάσει και προβλέψει έτσι την επιτυχία ή αποτυχία της.

Είναι φανερό πως το καθεστώς βρίσκεται σε ένα τρομερό αδιέξοδο, έχοντας υποστεί συντριπτικές ήττες επί του εδάφους, οι οποίες το περιόρισαν στην κατοχή των εδαφών που ήλεγχαν οι αυτονομιστές που συντηρούσε, την Κριμαία που ήδη είχε καταλάβει και τα εδάφη ανάμεσά τους, με τους Ουκρανούς να αντεπιτίθενται και να έχουν πια αποκτήσει μια δυναμική η οποία είναι δύσκολο να ανακοπεί.

Το παιγνίδι που ξεκινάει πια ενόψει χειμώνα θα είναι η τελική πράξη. Η Μόσχα, έχοντας κτίσει προσεκτικά τα σημεία επιρροής της κάτω από τη μύτη των δημοκρατιών της Δύσης και έχοντας εγκαταστήσει πλέον δορυφόρους της σε ακραίες πολιτικές δυνάμεις παντού στην ήπειρο, σε ΜΜΕ αλλά και στα ΜΚΔ, επιχειρεί να παίξει τα τελευταία της χαρτιά, οδηγώντας σε εκλογικές αναταράξεις στην Ευρώπη αλλά με αφορμή τις κοινωνικές συνέπειες του ρωσικού εκβιασμού στην προμήθεια καυσίμων.

Το κυρίαρχο σύνθημα που θα ακούμε τους επόμενους μήνες από τις δυνάμεις αυτές θα είναι «γιατί να υποφέρουμε εμείς για την Ουκρανία;». Και όσο τα πράγματα θα ζορίζουν ακόμα περισσότερο, η Ευρώπη θα παγώνει και οι τιμές θα ανεβαίνουν, οι φωνές αυτές εκουσίως αλλά και όσοι θα παγιδεύονται από τη ρητορική τους ακουσίως, θα ανεβάζουν τους τόνους.

Μόνο που η Ουκρανία είναι πια ένα πολύ μικρό κομμάτι της εικόνας, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Ο Πούτιν ξεκαθάρισε, για πρώτη φορά στο διάγγελμα, ότι βασικός του εχθρός και στόχος δεν είναι η Ουκρανία, αλλά η Δύση. Παραδεχόμενος αυτό που πολλοί έλεγαν εδώ και καιρό, πολύ πριν την εισβολή στην Ουκρανία, όταν το καθεστώς της Μόσχας προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποσταθεροποιήσει τις δυτικές δημοκρατίες.

Τα γεγονότα είναι γνωστά: από την παρέμβαση στις αμερικανικές εκλογές, μέχρι τις χρηματοδοτήσεις ακροδεξιών και ακροαριστερών στη Δύση, τις βιομηχανίες παραγωγής fake news, την προσπάθεια διασυρμού όσων πολιτικών βρίσκονταν στον δρόμο του μέχρι την απαξίωση εντός της Δύσης της ίδιας της λογικής της δημοκρατίας. Και αμέτρητα άλλα.

Μια επιτυχής έκβαση της εισβολής στην Ουκρανία θα κατήγαγε κατά τους σχεδιασμούς της Μόσχας την πρώτη νίκη, η οποία θα αύξανε το κύρος της και θα έδινε την εντύπωση ότι η υπερδύναμη ξαναγεννήθηκε, κάτι που θα της επέτρεπε να δημιουργεί με άνεση πια γέφυρες με τις δυνάμεις-δορυφόρους της στη Δύση, όπως ακριβώς έκανε και η ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο.

Γι' αυτό ήταν σημαντικό η Ουκρανία να βρει τη λιγότερο δυνατή στήριξη στις δυτικές κοινωνίες. Γι' αυτό έπρεπε να περάσουν και τα παραμύθια για το ότι οι Ουκρανοί ήταν… νεοναζί -με Πρόεδρο Εβραίο!- και γι' αυτό η Ουκρανία έπρεπε να απαξιωθεί με κάθε τρόπο.

Ο Ζελένσκι ήταν ένας «καραγκιόζης» ηθοποιός έλεγαν, ο οποίος, ως τέτοιος, ήταν πρώτον, μια ένδειξη του πόσο είχε εξευτελιστεί τάχα η έννοια της δημοκρατίας στη Δύση και, δεύτερον, ένα φαινόμενο βολικό για να περάσει το μήνυμα: γιατί ο δυτικός κόσμος να στηρίξει, με θυσίες μάλιστα, μια χώρα με Πρόεδρο έναν τύπο ο οποίος λ.χ. σε μια παράσταση -ως ηθοποιός και πριν γίνει Πρόεδρος, αλλά είναι πράγματα αυτά;- έπαιζε πιάνο με το πουλί του ή και αργότερα «πόζαρε» με τη γυναίκα του στη Vogue;

Σε μια εποχή όπου η πολιτική ορθότητα περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα πάντα και ο πουριτανισμός της Ακροδεξιάς καθόλου δεν διαφέρει από εκείνον της Ακροαριστεράς, σε μια εποχή που ο κόσμος μπορεί να βιώνει καταλυτικά φαινόμενα και να μην αντιδρά, αλλά εξεγείρεται ακόμα και σε παραδοσιακά προηγμένες κοινωνίες εάν η Πρωθυπουργός του χορεύει «έξαλλα», επειδή κάποιοι του υπέβαλαν ότι ήταν «έξαλλος» ο χορός και ότι όλα μπορεί να τα αντέξει αλλά όχι πια και αυτό (!), η καλλιέργεια ενός τέτοιου κλίματος από μια δύναμη η οποία αναπτύχθηκε ραγδαία στο περιβάλλον των ΜΚΔ και της σύγχρονης επικοινωνίας, δεν θα ήταν δύσκολο. Εκτός και εάν…

Εκτός και εάν κάτι πήγαινε εφιαλτικά στραβά, κόντρα στο σενάριο. Η Ρωσία του Πούτιν ξεκίνησε για μια εισβολή «τριών ημερών» και βρέθηκε παγιδευμένη σε συνθήκες πανωλεθρίας σχεδόν επί του εδάφους, με τους εγκληματίες τους οποίους στρατολόγησε να διαπράττουν τις χειρότερες και πιο μαζικές φρικαλεότητες στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εξευτελίστηκε. Αλλά το καθεστώς κρατιέται ακόμα, έστω και με δυσκολία, έστω και με άτομα μέσα σ’ αυτό να διαφοροποιούνται δημόσια αλλά και με τους Ρώσους οι οποίοι μπορούν να πληρώνουν όσα-όσα για να φύγουν μετά τη «μερική επιστράτευση», χωρίς άλλες λεπτομέρειες, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η ομολογουμένως πρωτοφανής επινόηση.

Ο Πούτιν είναι φανερό ότι επιχειρεί έναν τελευταίο εκβιασμό, απειλώντας να σύρει ή να προσπαθήσει τουλάχιστον να σύρει τη Δύση κατευθείαν στον πόλεμο, μέσα από την προσάρτηση με δημοψηφίσματα-παρωδίες, όπως έκανε και στην Κριμαία, των κατεχόμενων εδαφών της Ουκρανίας.

Γνωρίζει πως εάν δεν τα καταφέρει ούτε αυτή τη φορά, το καθεστώς του δεν έχει ιδιαίτερα περιθώρια επιβίωσης, αφού οι υπόλοιποι που το απαρτίζουν και το Βαθύ Κράτος, θα θυσιάσουν εκείνον για να κρατηθούν στην εξουσία, αλλά και γιατί μετά τον χειμώνα θα φανούν έντονα οι συνέπειες των κυρώσεων και η Ρωσία θα κληθεί να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρότερα ζητήματα.

Πέρα από τα προσεκτικά επιλεγμένα πλάνα από τη Μόσχα που διοχετεύονται στη Δύση αλλά και τους πλούσιους ή έστω ευκατάστατους Ρώσους που κάνουν διακοπές, το συντριπτικά μεγάλο μέρος των ανθρώπων -σ’ αυτή τη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του πλανήτη, 28 φορές το μέγεθος της παρόμοιας σε έκταση με τη Γαλλία Ουκρανίας, αλλά μόλις τον τριπλάσιο πληθυσμό από αυτόν της Ουκρανίας, 144 εκατομμύρια η Ρωσία και 44 η Ουκρανία- ζει στη φτώχεια και τη μιζέρια.

Δεν ήταν τυχαίες οι κλοπές πλυντηρίων και… τουαλετών από εισβολείς στην Ουκρανία. Όσοι ταξίδεψαν στις άγνωστες στον έξω κόσμο αχανείς ρωσικές εκτάσεις μακριά από τις πόλεις, λένε πως είναι σαν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Και τον πολιτισμό.

Ο Πούτιν, λοιπόν, ηττήθηκε στο πρώτο μέρος του σχεδίου του, που ήταν η κατάληψη της Ουκρανίας και η εξαγωγή μέσω της δύναμης που θα του έδινε αυτό το μοντέλο της δικτατορίας του, ως αντίπαλο δέος στη δημοκρατία στη Δύση. Και από εκεί, η συστηματική αλλά καταλυτική πια διάβρωση των δυτικών δημοκρατιών και της ελευθερίας τους, που τόσο μισεί ο ίδιος και οι όμοιοί του παντού.

Έτσι, προσπαθεί να παίξει το τελευταίο του χαρτί με την προσφιλή του μέθοδο της απειλής και με όποιον άλλον τρόπο μπορεί: εάν το Ντονμπάς και τα εδάφη που κατέλαβε «επιλέξουν» να γίνουν Ρωσία -και ποιος τολμά να αντιδράσει και να καταλήξει θαμμένος σε ένα δάσος;- και εάν η Ουκρανία προχωρήσει εκεί και η Δύση τη στηρίζει, θα έχει, κατά τον Πούτιν, κηρύξει πόλεμο στη Ρωσία.

Αυτό μαζί με τις… φωνές του χειμώνα στην Ευρώπη αλλά και τα αντηχεία του Πούτιν στα ΜΜΕ, τα ΜΚΔ και τον πολιτικό κόσμο, θα είναι η τελευταία απέλπιδα προσπάθειά του να πετύχει κάτι.

Είναι ευθύνη όλων μας να σταθούμε απέναντί του και απέναντι σε οποιονδήποτε είτε με χρήματα και ανταλλάγματα, είτε από αγκυλώσεις και αφέλεια, συμπράττει σε αυτή την τελευταία προσπάθεια της Μόσχας του Πούτιν να επιβάλει το δικό της σκοτάδι και την ανελευθερία αλλού.

Οποιοσδήποτε συμπλέει με αυτό το κακό, στέκεται απένταντι στη δημοκρατία και την ελευθερία από όποιο σημείο και εάν ξεκινά, σ’ αυτή τη μάχη που αρχίζει. Όποιος αγαπά την ελευθερία και τη δημοκρατία, έχει υποχρέωση να σταθεί άτεγκτα απέναντι σ’ αυτό το μέτωπο και στο ό,τι προωθεί. Να αντισταθεί σθεναρά και απόλυτα όπως και πριν από έναν σχεδόν αιώνα με την άνοδο του Χίτλερ και τα όσα επέφερε. Μέχρι την οριστική καταστροφή του.

Δεν υπάρχει περιθώριο στρουθοκαμηλισμών. Ούτε και συνδιαλλαγής με τους τυράννους και όσους επιλέγουν να τους υπηρετούν. Μετά και το διάγγελμα Πούτιν, είναι πια φανερό ότι μπαίνουμε σε μια άλλη φάση της Ιστορίας αυτής. Και όσο πιο γρήγορα καταφέρει ο ελεύθερος κόσμος να συντρίψει αυτό το κακό και μαζί το σκοτάδι του Πούτιν και των ολιγαρχών, τόσο το καλύτερο.

Ξεκινά ένας δύσκολος χειμώνας. Όμως, η αντοχή μας είναι ο μοναδικός τρόπος για να εγγυηθούμε την επιβίωση της δημοκρατίας.