Η απουσία κόκκινων γραμμών

Στην Κύπρο, από την εποχή της ανεξαρτησίας μας μέχρι και σήμερα ένα είναι το κυρίαρχο φαινόμενο το οποίο ακούς σε διάφορες συζητήσεις. Η ατιμωρησία. Ότι κανένας δεν τιμωρήθηκε για τα διάφορα δεινά του τόπου μας. Καμία τιμωρία, κανενός ενόχου και προδότη, από τον καιρό του πραξικοπήματος μέχρι και σήμερα με τα «χρυσά», λερωμένα διαβατήρια και το περίφημο «This is Cyprus». Αυτό φαίνεται ότι θα συνεχιστεί για ακόμα μία εικοσαετία γιατί, όπως γνωρίζετε, ο γενικός εισαγγελέας ήταν υπουργός της κυβέρνησης Αναστασιάδη και φίλος του ίδιου του Προέδρου. Επομένως, ό,τι προσδοκίες έχετε για τιμωρίες, φυλακίσεις για τα εγκλήματα στην Κύπρο τα τελευταία δέκα χρόνια θεωρείστε ότι δεν έγιναν και ότι είναι στη σφαίρα της φαντασίας σας. Φανταστήκατε τη διαφθορά στη χώρα, δεν υπάρχει. Φανταστήκατε τη διαπλοκή των Πολιτικά Εκτεθειμένων Προσώπων (ΠΕΠ). Η φαντασία σας καλπάζει και φαίνεται ότι έχετε πολύ ελεύθερο χρόνο για να φαντάζεστε τέτοια πράγματα.

Από την άλλη, σκέφτομαι ότι για να υπάρχει τιμωρία πρέπει να υπάρχουν ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές τις οποίες όσοι εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και σε θέσεις που αφορούν την ευημερία του κράτους, θα έπρεπε όχι απλώς να τις γνωρίζουν πολύ καλά αλλά και να είναι υπόλογοι σε περίπτωση που τις προσπερνούν. Αυτές οι κόκκινες γραμμές στην Κύπρο αισθάνομαι ότι είναι σαν ένα διηνεκές όπου αναλόγως του ποιος είσαι και τι κάνεις έχεις δικαίωμα να τις γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια. Ποιες είναι όμως αυτές οι κόκκινες γραμμές που θα θέλαμε να είναι σεβαστές από όλους και κυρίως από αυτούς που εξαρτάται η πορεία και η μοίρα της χώρας μας; Πώς γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να παραιτούνται υπουργοί που πήγαν το παιδί τους με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο σχολείο και εδώ στη χώρα μας το δικηγορικό γραφείο των παιδιών του Πρόεδρου να έστελνε αιτήσεις για έγκριση «χρυσών» διαβατηρίων τα οποία ενέκρινε ο ίδιος ο Πρόεδρος και τα τσιράκια του, οι υπουργοί, και να μην παραιτείται κανένας! Να έχει το θράσος να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας.

Επομένως, είναι σημαντικό να ορίσουμε ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές μας ως λαός. Και άμα το ορίσουμε αυτό, το επόμενο βήμα μέχρι να πάρει μπρος η δικαιοσύνη είναι ποιος θα μπορεί να είναι ο συνήγορος του λαού όταν οι κόκκινες γραμμές καταπατούνται. Εγώ θεωρώ ότι οφείλει να είναι η τέταρτη εξουσία, δηλαδή η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν έχω παρατηρήσει από σχεδόν κανέναν δημοσιογράφο και εφημερίδα να παραθέτει μέσα από διερευνητική δημοσιογραφία τεκμήρια και παράλληλα να πιέζει για παραιτήσεις και τιμωρίες. Τον πρόεδρο της Βουλής με τα σκάνδαλα των «χρυσών» διαβατηρίων τον έσπρωξαν σε παραίτηση το κύμα και η οργή του κόσμου, όχι οι δημοσιογράφοι. Αισθάνομαι μεγάλη απογοήτευση με τη δημοσιογραφία στην Κύπρο, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει διερευνητική δημοσιογραφία, αλλά κυρίως γιατί καλοπιάνονται από πολιτικούς και μετά τους έχουν του χεριού τους και αυτό με τη σειρά τους δεν τους επιτρέπει να είναι αντικειμενικοί στα γραφόμενά τους. Κοιτάξτε τι γίνεται με τις παρακολουθήσεις στην Ελλάδα, πολλοί δημοσιογράφοι που δεν είναι κατ’ ανάγκη εναντίον του Μητσοτάκη αρθρογραφούν αντικειμενικά παραθέτοντας πληροφορίες και πιέζουν για τιμωρίες. Στην Κύπρο μάθαμε για το βαν πριν από δύο χρόνια σχεδόν και αντί οι πλείστοι δημοσιογράφοι στην Κύπρο εκείνη την εποχή να φέρουν τα πάνω-κάτω, γι' αυτούς ήταν ακόμα μία ηλιόλουστη με υγρασία μέρα στην Κύπρο!

Ποιες είναι στ' αλήθεια οι κόκκινες γραμμές μας ως λαός; Θέλουμε να υπάρχουν κόκκινες γραμμές ή τελικά μας βολεύουν;