Τα τριαντάφυλλα και τα αγκάθια του κακότυχου νησιού

Στο νησί υπάρχει μια μικρή μειοψηφία που επιθυμεί από καρδιάς την πραγματική επανένωση της Κύπρου, να γίνει ένα εδαφικά ενιαίο κυρίαρχο κράτος, να μην είναι μοιρασμένη σε δύο, σε ελληνική και τουρκική περιοχή, και να ζουν οι δύο κοινότητες ανάμεικτα στα χωριά και στις πόλεις όπως παλιά. Κάποιοι τους αποκαλούν «περιθωριακούς». Και κάποιοι «ουτοπιστές». Ούτε η Δεξιά, ούτε η Αριστερά τους χωνεύει. Πάντα είναι αγκάθι στο μάτι και των δύο κύκλων. Αποκλείονται παντού. Δεν τους βγάζουν στις τηλεοράσεις. Δεν τους καλούν στις διασκέψεις. Δεν τους δίνεται ο λόγος να μιλήσουν ακόμα και στις δικοινοτικές εκδηλώσεις. Αυτοί είναι οι μοναδικοί που δεν παίρνουν οικονομική βοήθεια από πουθενά, από καμία πηγή. Όπως δεν αρέσουν στην Αμερική και την Αγγλία που υποστηρίζουν τη διχοτόμηση, δεν αρέσουν και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι δεν είναι οι απόστολοί τους στο νησί. Δεν είναι εκπρόσωποί τους. Για τον λόγο αυτό, δεν επωφελούνται ποτέ από τα κονδύλια που δίνονται στο νησί. Στο μεταξύ να υπενθυμίσω ότι στο νησί υπάρχει μια συμμορία των κονδυλιών, όπως υπάρχει και μια συμμορία του πλιάτσικου! Μοιράζουν μεταξύ τους ό,τι υπάρχει. Το στάτους κβο δεν τσιγκουνεύεται τα αγαθά του τόσο στους οπαδούς της μη λύσης, όσο και στους οπαδούς της λύσης. Αν τελειώσει αυτό το στάτους κβο, θα τελειώσει και το φαΐ. Και οι δύο πλευρές τρέφονται από το στάτους κβο. Και οι δύο πλευρές στις οποίες δίνονται πόροι δεν θέλουν λύση στο νησί. Στα λόγια εμφανίζονται σαν να θέλουν. Όμως, στην ουσία δεν θέλουν. Δεν θα χαλάσουν αυτό το στάτους κβο ενόσω δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα τους ωφελήσει περισσότερο.

Ποιες είναι οι απαιτήσεις εκείνων που θέλουν πράγματι να ενωθεί το νησί και να είναι ένα κυρίαρχο κράτος με εδαφική ακεραιότητα; Να τερματιστεί η κατοχή και να φύγει ο κατακτητής από εδώ. Αποστρατικοποίηση. Λύση στη βάση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επιστροφή των προσφύγων και αποζημίωση όσων δεν θα καταστεί δυνατόν να επιστρέψουν. Να γίνει δεχτός ως παράνομος ο πληθυσμός που μεταφέρθηκε στο νησί μετά το 1974 και να σταλούν πίσω όλοι, εκτός εκείνων που γεννήθηκαν και παντρεύτηκαν εδώ. Να καταργηθεί το σύστημα των εγγυήσεων. Στον βορρά αυτοί είναι οι μόνοι που έχουν τέτοιες απαιτήσεις. Γι’ αυτό είναι πάντα στο στόχαστρο της Άγκυρας. Βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση με την Άγκυρα. Αντιτίθενται όχι μόνο στην κατοχή στην Κύπρο, αλλά και στο φασιστικό καθεστώς στην Τουρκία. Μόνο εκείνοι χαρακτηρίζουν «δικτάτορα» και «φασίστα» τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο είναι αγκάθι στο μάτι και της Δεξιάς και της Αριστεράς. Προκαλεί φόβο και στους δύο κύκλους η συνεχής σύγκρουση με την Άγκυρα. Οι πατριδοκάπηλοι, τους βλέπουν ως προδότες της πατρίδας οι οποίοι πρέπει να «εκκαθαριστούν». Οι δε γνωστοί αριστεροί τηρούν αποστάσεις από αυτούς. Για να μην βρουν τον μπελά τους. Αυτοί ενεργούν σαν να υπάρχει ένα πραγματικό κράτος και μια πραγματική κυβέρνηση στον βορρά. Ενάντια σε αυτά ασκούν όλη τους την κριτική. Δεν λένε κουβέντα για την Τουρκία. Δεν πιάνουν καν στο στόμα τους το όνομα του Ταγίπ Ερντογάν. Κατά τη γνώμη τους, εδώ υπάρχει ένα «δημοκρατικό κράτος δικαίου». Υπάρχει ελευθερία του Τύπου. Κάποτε μόνο η κυβέρνηση κάνει κάποια πράγματα με τα οποία «πληγώνονται» αυτές οι έννοιες. Παραβιάζει το Σύνταγμα για παράδειγμα. Ή αλλάζει τον πρωθυπουργό με ένα χτύπημα. Θεσπίζει νόμους που περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης. Ιδού, τότε δέχεται πλήγμα η δημοκρατία, κατά τη γνώμη τους! Σαστίζω και εγώ, πώς μπορεί να δέχεται πλήγμα η δημοκρατία που δεν υπάρχει. Αρνιούνται το γεγονός της κατοχής και αντιτίθενται σε όσους αναφέρονται στην Τουρκία ως κατοχική δύναμη. Μέχρι τώρα δεν βγήκε η λέξη κατοχή από το στόμα των ομοσπονδιακών. Δεν μετρώ τις εξαιρέσεις. Οι εξαιρέσεις δεν χαλούν τον κανόνα. Ποιοανού έργο είναι η ανοησία περί δύο ίσων κυρίαρχων κρατών; Του Ταγίπ Ερντογάν. Όμως, εκείνοι πάντα στον Τατάρ θυμώνουν.

Αυτό το άρθρο μου θα δημοσιευτεί και στην εφημερίδα «Πολίτης». Όμως, δεν μπορώ να ξέρω πόσο ενδιαφέρουν την ελληνοκυπριακή κοινότητά τα γραφόμενά μου. Νομίζω ότι δεν ενδιαφέρουν και πολύ. Μοιράστηκε ένας Ελληνοκύπριος φίλος το άρθρο που έγραψα τις προάλλες σε σχέση με τον Ανδρέα Σουτζιή, ο οποίος ακόμα κρατείται ως κατάσκοπος. Διάβασα ορισμένα σχόλια Ελληνοκυπρίων φίλων κάτω από αυτό το άρθρο. Εγώ παραπονέθηκα γιατί δεν αντιδρούν οι υποστηρικτές της λύσης και της ειρήνης στη σύλληψη του Αντρέα και κάλεσα όλους να αντιδράσουν. Σε αυτό έφερε αντίρρηση ο Ελληνοκύπριος φίλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είπε το εξής: «Δεν είναι σωστό αυτό που γράφει ο Σενέρ Λεβέντ. Αν δεν υπάρχει αντίδραση, δεν υπάρχει για το καλό του Αντρέα. Για να μην πάθει βλάβη ο Αντρέας»! Τι άλλο υπάρχει; Είδατε τι οπαδούς της ειρήνης, τι διαμάντια μεγάλωσε αυτό το κακότυχο νησί! Ο Αντρέας συνελήφθη, προσοχή να μην βγάλουμε τη φωνή μας, θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα, λέει αυτός ο φίλος. Ιδού, τα γραφόμενά μου σε αυτό το άρθρο, αυτή είναι η σύνοψη όλων όσων έγραψα. Αν είναι σε αυτό το χάλι η Κύπρος μετά από τόση τραγωδία, μην ψάχνετε σε άλλους το φταίξιμο. Ψάξτε το στον εαυτό σας! Το Κυπριακό είναι ουσιαστικά ένα πρόβλημα ευφυίας!