Τα δημόσια νοσηλευτήρια θα τα στηρίξει ποτέ κανείς, και με ποιον τρόπο, αλήθεια;

Κάποιοι λένε ότι τα δημόσια νοσηλευτήρια είναι η ραχοκοκκαλιά του ΓεΣΥ. Αλήθεια ή όχι, αυτό θα φανεί στην πράξη, όταν όμως πλέον δεν θα υπάρχουν δημόσια νοσηλευτήρια. Κάτι τέτοιο εμείς οι απλοί πολίτες, τουλάχιστον, δεν θέλουμε να το δούμε. Εμείς που παραπονιόμαστε για πολλά, αλλά αναγνωρίζουμε ότι τα δημόσια νοσηλευτήρια είναι απαραίτητα. Είναι απαραίτητα διότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αν δεν ήταν αυτά δεν θα ήμασταν σε θέση να διαχειριστούμε με τόση επιτυχία την πανδημία. Η Κύπρος έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά θνητότητας λόγω κορωνοϊού στην ΕΕ, επειδή κάποιοι πάλευαν μέρα-νύχτα. Και όταν λέμε κάποιοι, εννοούμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές των δημόσιων νοσηλευτηρίων. Το «ευχαριστώ» από πλευράς των αρμοδίων το έχουν ακούσει πολλές φορές. Δεν το έχουν δει όμως.

Αυτή την περίοδο ο Οργανισμός Ασφάλισης Υγείας (ΟΑΥ) έχει μπει σε διαβουλεύσεις με ιδιωτικά νοσηλευτήρια εντός ΓεΣΥ ούτως ώστε να εντάξουν στο σύστημα τα Τμήματα Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών τους. Καλώς ή κακώς το «μονοπώλιο» σ’ αυτό το κομμάτι το είχε μέχρι στιγμής ο ΟΚΥπΥ, με μεγάλο μέρος των εσόδων των δημόσιων νοσηλευτηρίων να προέρχονται από τους ασθενείς που επισκέπτονται τις Πρώτες Βοήθειες. Όταν όμως μπουν στο παιχνίδι και τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια, κάτι μου λέει ότι οι πολίτες θα στραφούν προς τα εκεί. Κι αυτό δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με το ότι οι υπηρεσίες που παρέχουν τα ιδιωτικά ΤΑΕΠ είναι ανώτερες από αυτά του Δημοσίου, μιας και κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Έχει να κάνει με την υφιστάμενη εικόνα των τμημάτων. Στο Δημόσιο υπάρχει μια αναμονή 3-4 ωρών, η οποία είναι δικαιολογημένη αν αναλογιστεί κανείς τον φόρτο εργασίας τον οποίο καλούνται να διαχειριστούν τα τμήματα, ενώ στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει καθόλου αναμονή, με τους ασθενείς να εξυπηρετούνται πιο άμεσα. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε ότι όσα ιδιωτικά ΤΑΕΠ και να μπουν στο ΓεΣΥ δεν θα μπορέσουν σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσουν το πακέτο υπηρεσιών που παρέχει το Δημόσιο, αλλά ούτε και το πόσους ασθενείς μπορεί να εξυπηρετήσει.

Με λίγα λόγια, τα δημόσια νοσηλευτήρια τα έχουμε ανάγκη. Τα έχουμε ανάγκη όχι μόνο λόγω των ΤΑΕΠ, αλλά και επειδή είναι σ’ αυτά που καταλήγουν όλα τα σοβαρά περιστατικά, οι πολυτραυματίες, και γενικότερα οι ασθενείς που λόγω της πολυπλοκότητας της κατάστασής τους τρώνε πόρτα από τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια.

Το ερώτημα τώρα που ανακύπτει είναι αν θα τα στηρίξει κανείς τα δημόσια νοσηλευτήρια και με ποιον τρόπο. Η στήριξη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μόνο οικονομική. Ας αρχίσουμε από το να πηγαίνουν σε δημόσια και όχι σε ιδιωτικά νοσηλευτήρια όλοι αυτοί οι πολιτικοί που κάθε φορά που τους συμβαίνει κάτι προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα.

Εξάλλου, πώς μπορείς μετά να ζητάς από τους πολίτες να στηρίξουν τα δημόσια νοσηλευτήρια όταν όλοι οι «επιφανείς» Κύπριοι αποτείνονται στον ιδιωτικό τομέα;