Ψηφίζουμε στο κουτουρού χωρίς κριτήριο και ενημέρωση και μετά ζητάμε και τα ρέστα

Κατά κράτος, έχασε το πρώτο στη σειρά του Σεπτεμβρίου debate υποψηφίων Προέδρων στο ΡΙΚ, την περασμένη Πέμπτη, από τα άλλα προγράμματα που βρέθηκαν απέναντί του την ίδια ώρα στα άλλα κανάλια και κυρίως, όπως έδειξαν οι μετρήσεις της Nelsen, από μια δήθεν κωμική και ανούσια σειρά του Μάρκου Σεφερλή, το Super Mammy, το οποίο -αν είναι δυνατό- προσέλκυσε τριπλάσιο αριθμό τηλεθεατών απ΄ό,τι το debate, με συμμετοχή του Αβέρωφ Νεοφύτου και των ανεξάρτητων, Μάριου Ηλιάδη και Γιώργου Κολοκασίδη.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι «δεν τραβάνε» και δεν «συγκινούν» κανέναν;

Όχι φυσικά, γιατί και στη συγκεκριμένη συζήτηση υπήρχε ζωντάνια και ενδιαφέρον, αναπτύχθηκαν προβληματισμοί και επιχειρήματα και κατατέθηκαν προτάσεις και ιδέες για όλο το φάσμα των ζητημάτων που απασχολούν την κυπριακή κοινωνία, αλλά και γιατί είμαι βέβαιος ότι και τα επόμενα debate, που θα γίνουν με άλλες συνθέσεις, θα κινηθούν στις ίδιες, ίσως και χαμηλότερες, «πτήσεις».

Μήπως, λοιπόν, αυτό είναι αποτέλεσμα της πλήρους απαξίωσης της πολιτικής από τους πολίτες και της άποψης που άρχισε τα τελευταία χρόνια να εμπεδώνεται όλο και περισσότερο, ότι όλοι (οι πολιτικοί) είναι το ίδιο και ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο;

Μάλλον αυτή είναι η απάντηση στην απουσία ενδιαφέροντος από τους πολίτες για τις προεκλογικές συζητήσεις, λίγους μόνο μήνες πριν οδηγηθούν στην κάλπη, για να εκλέξουν τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Είναι όμως δικαιολογημένη και σωστή αυτή η προσέγγιση και αυτή η αδιαφορία των πολιτών;

Φυσικά όχι! Γιατί, μπορεί η πολιτική και οι πολιτικοί να έδωσαν πάρα πολλές αφορμές τα τελευταία χρόνια για να απαξιωθούν από τον λαό, μπορεί να υπάρχει μία δικαιολογημένη απογοήτευση από όλους και για όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν εδώ και χρόνια, όμως η λύση δεν είναι να γυρίσουμε την πλάτη στα κοινά και να αδιαφορούμε παντελώς για το ποιος και ποιοι θα τα κυβερνήσουν την επόμενη πενταετία.

Όταν, για παράδειγμα, οι πολίτες επιλέγουμε να παρακολουθούμε τις ανοησίες και τα κρύα αστεία του κάθε Σεφερλή και όχι εκείνους που διεκδικούν να μας κυβερνήσουν, με ποιο κριτήριο θα κάνουμε αύριο την επιλογή μας και στη βάση ποιων προτάσεων και προγραμμάτων θα υποθηκεύσουμε με την ψήφο μας, όταν έρθει η ώρα, το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας και του τόπου μας;

Μάθαμε εδώ και χρόνια να τα ρίχνουμε όλα στην πολιτική και τους πολιτικούς και να βγάζουμε έξω τη δική μας ουρά, τις δικές μας ευθύνες, ως υπεύθυνοι πολίτες και ψηφοφόροι. Ψηφίζουμε χωρίς να γνωρίζουμε τι ψηφίζουμε και χωρίς να μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε, να ακούσουμε και να συγκρίνουμε προτάσεις και ιδέες, ή ακόμα χειρότερα, δεν πάμε καν να ψηφίσουμε, επιλέγοντας την αποχή, και μετά μας φταίνε οι άλλοι, αλλά όχι εμείς.

Την πολιτική και τους πολιτικούς που έχουμε, όμως, εμείς τους επιλέγουμε, είτε με την ψήφο που ρίχνουμε ελαφρά τη καρδία, είτε με τη μη ψήφο μας.

Ποιος βάζει, αλήθεια, στη Βουλή ή επαναψηφίζει δεύτερη και τρίτη φορά, αποδεδειγμένα ακατάλληλα και ανίκανα άτομα και ύστερα τους βλέπουμε και γελάμε και διερωτόμαστε, «μα είναι δυνατόν να είναι αυτός ή αυτή βουλευτής»; Εμείς, φυσικά, γιατί όταν πάμε στην κάλπη ψηφίζουμε όχι με κριτήρια και γνώση του τι εστί έκαστος, αλλά με το τι μας είπε ή ποιον θέλει το κόμμα-θεός, ή τον γνωστό μας, τον γνωστό του γνωστού μας, τον κουμπάρο ή τον γιο, ανιψιό ή εγγονό του τίνα και του δείνα, ή αυτόν που θεωρούμε ότι θα διευκολύνει τα ρουσφέτια μας.

Τα ίδια και χειρότερα στις Προεδρικές, όπου φθάσαμε στο πρωτοφανές παράδοξο, ενώ θεωρούμε ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα του τόπου είναι η διαφθορά, η φτωχοποίηση των πολιτών και η μη επίλυση του Κυπριακού, την ίδια ώρα να δηλώνουμε ότι θα ψηφίσουμε πρόσωπα και πολιτικές που ευθύνονται για όλα αυτά ή μετατρέπουμε σε κριτήριο επιλογής την ομορφιά, το χαμόγελο και δεν ξέρω τι άλλο.

Αυτά, φυσικά, δεν είναι σημερινά φαινόμενα ή έχουν να κάνουν μόνο με εκλογές.

Πριν από σχεδόν 20 χρόνια, μπροστά στην καλύτερη ευκαιρία λύσης του Κυπριακού, η συντριπτική πλειοψηφία δεν μπήκε καν στον κόπο να ξεφυλλίσει το σχέδιο Ανάν και πήγε και το καταψήφισε χωρίς να γνωρίζει πραγματικά τι αυτό περιελάμβανε. Και σκότωσε τη μεγαλύτερη ευκαιρία λύσης του Κυπριακού και επανένωσης της πατρίδας μας, απλά και μόνο γιατί ο τότε Πρόεδρος «έκλαιγε υπέροχα» ή γιατί έτσι του είπε το κόμμα, που την προηγούμενη μέρα, του έλεγε ακριβώς τα αντίθετα!

Αν θέλουμε, λοιπόν, να αλλάξουμε και να διορθώσουμε επιτέλους τα πράγματα σε αυτόν τον τόπο, ας συνειδητοποιήσουμε τη δική μας ευθύνη και να πηγαίνουμε στην κάλπη, αλλά πρώτιστα, να ψηφίζουμε με γνώση, μελέτη και ανάλυση θέσεων, αλλά και στη βάση πραγματικών και ουσιαστικών κριτηρίων.

Διαφορετικά, είμαστε συνυπεύθυνοι και συνένοχοι για ό,τι ακόμη χειρότερο και οδυνηρότερο μας βρει.