Κατώτατος μισθός τζιαι ππαράες

1-9-22 Εθνικός Κατώτατος Μισθός. Το τελευταίο και καλύτερο επίτευγμα στη νήσο των Α(χ)ρίστων. 940 (εννιακόσια σαράντα) ολόκληρα, ακαθάριστα και ολόφρεσκα ευρώ θα αλλάξουν άρδην την ποιότητα ζωής των απανταχού Αχαπάρων, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο με τον πληθωρισμό που κοντέφκει να φτάσει στο ύψος του Έβερεστ. Δάκρυα χαράς και τα εύσημα προς αυτό το τεράστιο βήμα αποκατάστασης της αδικίας συνοδεύουν όλα τα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις των εκπροσώπων της κυβέρνησης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης από όλους τους υψηλόμισθους. Η χαρά τους δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί που επιτέλους θα ευεργετηθούν και οι πλέον ευάλωτοι συμπολίτες μας. Αλλά ο απλός λαός, δηλαδη οι χαμηλόμισθοι, είναι τζιαι ολίγον τι αχάριστοι, αφού δεν έμεινε κατάρα που δεν ειπώθηκε προς αυτή την απλόχερη κίνηση.

Έτσι που λέτε, ο λαός δεν μπορεί να δει τη μεγαλύτερη εικόνα. Η φιλοσοφία της νεοφιλελεύθερης συνταγής θέλει ελευθεροποίηση των πάντων. Η αγορά που μόνη της θα καθορίσει τα πάντα. Που μισθούς, που κέρδη, που ανάπτυξη της οικονομίας, που πρόοδο σε όλους τους τομείς, όπως την τεχνολογία, τα φάρμακα, τους πυραύλους, τα ιπτάμενα αυτοκίνητα για να ττουμπαρίσκουμεν ελεύθερα τζιαι στον αέρα, τα τσίπιτος, τους καφέδες με γεύση πικραμύγδαλου τζιαι απόσταγμα γάλακτος πράσινης αλιζάβρας, αγγούρκα τετράγωνα μέχρι τζιαι ρεπάνια μπλε. Φυσικά το βασικό τού να απολαμβάνει κάποιος τα παραπάνω είναι να διαθέτει χρήμα, αλλά τούτα ούλλα έν' λεπτομέρειες. Απλά αυξάνεις τες τιμές τζιαι απού επέζησεν, επέζησεν. Το ότι συρρικνώνεται η αγορά τζιαι άρα τζιαι η ανάπτυξη της οικονομίας μιας χώρας εν μια παράπλευρη απώλεια, κοντόφθαλμη μεν, αλλά, δεν βαρκιέσαι, απού προλάβει να φάει τζιαι ποιος χέζει τες επόμενες γενιές.

Εν τω μεταξύ κλαιν τζιαι οι επιχειρηματίες τζιαι οι βιομήχανοι πως δεν μπορούν να δίνουν έτσι μισθούς. Εγώ ξέρω πως σε μια νεοφιλελεύθερη αγορά, αν κύριοι τζιαι κυρίες βιομήχανοι τζιαι επιχειρηματίες δεν μπορείτε να αντεπεξέλθετε, πρόβλημά σας. Αν κλείσετε εσείς θα επωφεληθεί κάποιος άλλος που θα βρει τον τρόπο να αναπληρώσει το κενό. Όπως ισχύει το ουδείς αναντικατάστατος για τους εργαζόμενους, το ίδιο ισχύει τζιαι για τους εργοδότες. Πώς να το κάμουμε δηλαδή; Θα έχουμε καπιταλισμό για τους που κάτω τζιαι σοσιαλισμό με κρατική στήριξη για τους πουπάνω; Κάτι δεν πάει καλά με τούτην την πραγματικότητα. Κατ' ακρίβεια, όσο πιο πολλές νέες επιχειρήσεις ανοίγουν, τόσο μειώνεται η ανεργία, αφού συνεχώς προσλαμβάνεται νέο προσωπικό. Τούτον έν' αποδεδειγμένο μέσω ερευνών. Ενώ η στήριξη στες υπάρχουσες, που απειλούν συνέχεια με μαζικές απολύσεις, δεν προσφέρει τίποτε για νέες θέσεις εργασίας τζιαι ανέλιξης. Ιν φακτ, που λέμεν τζιαι στο χωρκόν μου, προκαλεί τούτη η κατάσταση, μιαν αποτελμάτωση τζιαι κυρίως σε νέες ιδέες, προϊόντα τζιαι υπηρεσίες που φέρνουν τα νέα μυαλά με τα startups τους.

Η δε Αριστερά, μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση, φωνάζει τζιαι ωρύεται για το χαμηλό του ποσού, για τον πληθωρισμό, για τη μη θεσμοθέτηση των ωραρίων, για το ότι εξαιρέθηκαν κάποιες ομάδες κ.λπ., κ.λπ. Τοοοοοόσον τζαιρόν που ήταν το αριστερό συνδικαλιστικό κίνημα να διαπραγματευτεί, να φκει στον δρόμο για διαμαρτυρία, να καλέσει σε παναπεργία, να κάμει κάτι τέλος πάντων για να προλάβει το κακό; Αν είναι μόνο να φωνάζουν που τα έδρανα ως αντιπολίτευση, να κλείσουμε το μαγαζί μαζί με όλους τους άλλους «αντιπολιτευόμενους» να γλυτώσουν τζιαι τα φκια μας το κάψιμο.

Ο κόσμος έχει πλέον απελπιστεί που ούλλους. Το βλέπουμε τζιαι με την μεγάλη αποχή. Έχει περάσει το μήνυμα πως όποιος τζιαι να φκει τα ίδια θα κάμνει, τζιαι όχι αδίκως δυστυχώς. Πολλοί ζουν την απελπισία καθημερινά, μη γνωρίζοντας πώς θα πληρώσουν το σουπερμάρκετ της επόμενης μέρας, τζιαι το μόνο που βλέπουν έν' κάποιους να μαλώνουν στα ραδιόφωνα τζιαι τις τηλεοράσεις. Αυτοί, είτε δεν θα μπουν στον κόπο να παν να ψηφίσουν, είτε θα παν για να ψηφίσουν ακραίους, τζιαι πολλά φοούμαι πως θα συμβεί το δεύτερο.