Φιλολαϊκός οικονομικός λαϊκισμός

Η ροπή μας προς τον λαϊκισμό, κυρίως στα θέματα που αφορούν τη λειτουργία της αγοράς και στην οικονομία δεν είναι ανεξήγητη. Έγκειται στο γεγονός της αυθυποβαλλόμενης απουσίας επιλογών και δυνατοτήτων ικανοποίησης των πραγματικών αναγκών που προκύπτουν μέσω ουσιαστικών λύσεων. Ο λαϊκισμός στην οικονομία, είναι με άλλα λόγια, απότοκο των ελλείψεων μας. Ελλείψεων σε αντίληψη, ικανότητες και δυνατότητες.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι επειδή δεν αναθεωρούμε ριζικά, και ρηξικέλευθα, το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, προχωρώντας σε υψηλής τεχνογνωσίας προγράμματα επενδύσεων και διαχείρισης επενδύσεων των εισπράξεων, δηλαδή των συνεισφορών των εργοδοτών και των εργαζομένων, καταλήγουμε να εφευρίσκουμε τον «κατώτατο μισθό» για να μπορέσουμε να υπολογίσουμε καλύτερα τις εισπράξεις μας ως κράτος, ως ποσοστό στον κατώτατο μισθό. Αφού, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι συνεισφορές των σημερινών εργαζομένων πληρώνουν τις συντάξεις και άλλα επιδόματα των σημερινών συνταξιούχων, που όλο και αυξάνονται, αφού γερνούμε ως λαός και δεν αυξανόμαστε όπως ίσως θα έπρεπε. Αυτές λοιπόν, οι κρατικές εισπράξεις, πλέον μπορούν να υπολογιστούν κατά το ελάχιστο, λόγω της θέσπισης του «κατώτατου μισθού» και αφορούν τις συνεισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, και κάμποσων άλλων «ταμείων», προεξεχουσών και εκείνων που άπτονται του ΓεΣΥ και της όλο και διογκούμενης τρισδιάστατης μαύρης τρύπας που δημιουργεί.

Οπότε, «πακετάρουμε» μια στρέβλωση που υπάρχει εδώ και 50 χρόνια, δηλαδή τον ξεπερασμένο μηχανισμό των κοινωνικών ασφαλίσεων, σε «φιλολαϊκή» πολιτική και καταφέρνουμε να πιάσουμε με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Αφήνουμε σχεδόν ανέπαφο το ξεπερασμένο σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων και εισπράξεων και δίνουμε, υποτίθεται, και αύξηση στους εργαζόμενους…αλλά, στην ουσία αυτός που επωφελείται είναι, κυρίως, το κράτος. Όλα αυτά βέβαια, σε μια περίοδο πληθωριστικών πιέσεων και υπερβολικά αυξημένου ενεργειακού κόστους. Και παρ' όλα αυτά, έχουν μείνει όλοι δυσαρεστημένοι και αυτό δεν αντανακλά στην επιτυχία των χειρισμών, αλλά, αντίθετα, αντανακλά στην αποτυχία της συνολικής θεώρησης πάνω στην οποία εδράστηκε η συγκεκριμένη ενέργεια, καθώς και στη χρονική στιγμή που έγινε, εν μέσω μιας επιφανειακής, από πλευράς άρθρωσης, πολιτικού λόγου και διαλόγου προεκλογικής περιόδου.

Ασφαλώς, η πιο πάνω συλλογιστική παρακάμπτει το οικονομικό αξίωμα της προσφοράς και ζήτησης εργασίας στο πλαίσιο της πραγματικής οικονομίας και αγοράς. Της σχέσης δηλαδή που κανονικά καθορίζει τον μέσο μισθό, και όχι της στρέβλωσης που προκαλεί στη μισθοδοσία το κρατικό μισθολόγιο και ο τρόπος που επηρεάζει τον μέσο όρο απολαβών ολόκληρης της αγοράς, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο καλούμενος διάμεσος μισθός, και που ο στατιστικός υπολογισμός/καθορισμός του ήταν, υποτίθεται, η πέτρα του σκανδάλου πριν μερικές βδομάδες.

Ενώ, όπως ισχυριζόμαστε εδώ, η πραγματική πέτρα του σκανδάλου είναι η απουσία πολιτικής βούλησης κυρίως από εκείνους, από όλους τους πολιτικούς χώρους, που επικαλούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων για πραγματική, ριζοσπαστική και καινοτόμα εξέλιξη του συνολικού συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων (αλλά και συνεισφορών τύπου ΓεΣΥ) που θα προσδώσει πραγματική προοπτική βιωσιμότητας στο ίδιο το ταμείο (δεν υπάρχει ταμείο, αλλά λέμε τώρα).

Γι' αυτό, την επόμενη φορά που θα παρακολουθήσουμε την εξέλιξη μιας «μεταρρύθμισης» θα ήταν καλό και χρήσιμο να αναζητήσουμε τα πραγματικά κίνητρά της, και όταν το κάνουμε θα μπορέσουμε όχι μόνο να διαπιστώσουμε τον βαθμό του λαϊκισμού που κρύβει, αλλά και τον βαθμό της ικανότητας και της δυνατότητάς μας να… δέρνουμε τον γάιδαρο, αντί για το σαμάρι…

…και όλα αυτά, φυσικά, όταν τους πραγματικούς σκλάβους της οικονομίας και της αγοράς μας, τους εργάτες και τις καθαρίστριες, θα συνεχίζουμε να τους αφήνουμε να ζουν με μισθό κάτω από τη στάθμη του ήμισυ… του ενδιάμεσου, επειδή αλλιώς δεν θα μπορεί να πληρώσει την… καθαρίστριά της η θεία του υπουργού στα Μανδριά… επειδή έχει χαμηλή σύνταξη... (sic).