Ο κύριος τίποτα

Είναι πολλά σπουδαίο για έναν τόπο από το τίποτε να γεννάται κάτι. Αυτό είναι αναμφίβολα ένδειξη τόλμης. Ή… ακραίας βλακείας. Πολλές φορές στην ιστορία η ακραία βλακεία ονομάστηκε, για λόγους εθνικούς, τόλμη.

Παράλληλα είναι εντελώς ακαταλαβίστικη η κριτική που ασκείται στους επίδοξους Προέδρους του τόπου, απολιτίκ κ.λπ. Ο κόσμος βαρέθηκε να σκέφτεται. Και έτσι, βαρέθηκε και να ελπίζει. Το Κυπριακό δεν αφορά κανένα. Η πούγκα αφορά όλους. Κάθε ανάλυση που θέλει τη λύση του Κυπριακού να αμολά παράλληλα την οικονομική ανάπτυξη του τόπου, είναι ανάλυση δύσκολη και με ρίσκα. Ο κύριος τίποτα δεν θα πάρει κανένα ρίσκο.

Όταν λες στον καθένα ακριβώς αυτά που θέλει να ακούσει θα γίνεις σίγουρα φίλος του. Η κριτική είναι και αυτή κουραστική. Έτσι, πετυχαίνει πάντα αυτός που προβληματίζεται και προβληματίζει λιγότερο. Το συναντούμε παντού. Στην παιδεία, στον αθλητισμό, στην τηλεόραση, στα social media. Μικρά κείμενα, πολλές εικόνες, ήλιος λαμπερός και λίγα διαβατήρια.

Και όλη η Κύπρος ακολουθεί τα πανηγύρια και τα φεστιβάλ. Λικνίζεται με την Πάολα στο Φεστιβάλ Γάλακτος. Και για να μην υπάρξει παρεξήγηση η Πάολα μια χαρά είναι η ίδια και με αυτό που κάνει. Ίσως όμως ο τόπος να μην έχει ανάγκη μόνο αυτήν. Την πλαστική καρέκλα στην παραλία και τα καινούργια πεντάστερα που θα γεννηθούν όπου να 'σαι στην άμμο του καμπούρη. Ένας τόπος, αποκλείεται να θέλει μόνο αυτά. Και όμως… στον δικό μας τόπο τίποτε δεν αποκλείεται. Η έκθεση του γενικού ελεγκτή λέει μόνο ένα και όλοι το επαναλαμβάνουν…κάποτε. Διαφθορά.

Ένας ηγέτης θα έπρεπε να αποκλείει. Για παράδειγμα την κατοχή της μισής Κύπρου. Πώς μπορεί κανείς να πιστεύει αυτούς που δεν αποκλείουν την κατοχή;

Πώς μπορούν οι ίδιοι να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, αν κοιμούνται από τα πολλά σιεφταλιά που κατανάλωσαν στην τοπική πανήγυρη; Λάθος. Μακάρι να κατανάλωναν πολλά σιεφταλιά. Τρώνε πολύ προσεκτικά κανένα κομματάκι σουζιούκο αργομασώντας το και ψιλοχαμογελαστοί γυρίζουν τα μάτια τους γύρω-γύρω αγχωμένοι για το επόμενο κομματάκι τσαμαρέλλα που πάλι πρέπει να φάνε που τον σουγιά ενός καλού παππού.

Ο ρομαντισμός είναι ωραίος φτάνει να μην μας ταράζει. Και αυτή η κατάσταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις ρίζες του ρομαντισμού. Ούτε καν ρομαντισμός λοιπόν. Μόνο παιάκια μυρωάτα που λαλούν και οι Monsieur Doumani. Φτάνει να μυρίζεις ωραία εκείνη τη μέρα που χαμογελάς 2.000 φορές σαν χαζός σε 2.000 ουσιαστικά απεγνωσμένους ανθρώπους για ελπίδα. Από μέσα ας είσαι το τίποτα, αυτό δεν μας απασχολεί εννέν; Ακριβώς όπως οι πρωινές συγκεντρώσεις των σχολείων με τη διευθύντρια να διαβάζει αγέλαστη τους κανονισμούς. Το πρώτο καλωσόρισμα, η άλλη πρώτη σταγόνα της βροχής που έλεγε ο ποιητής. Το απόλυτο τέλος του ονείρου.

Και μια μάνα στη Λάρνακα ζητά απεγνωσμένα τρόπο μεταφοράς του παιθκιού της στο σχολείο. Ο μεγάλος ηγέτης θα το καταφέρει και αυτό. Το αυτονόητο που για να το δεις έτσι πρέπει να βγει η μάνα στα κανάλια.

Πιο αισιόδοξες γλώσσες πάντως θέλουν την όλη κατάσταση να έχει πολλή φάση. Και μάλλον έχουν δίκιο. Η μοίρα του τόπου παίζεται στα ζάρια, μα πάντα θα φταίει κάποιος άλλος. Και ξεκινά ο καφκάς και ο καφκάς έχει πάντα φάση. Ειδικά αν τον θωρείς που τον καναπέ.

Η Κύπρος αλλάζει πολλά. Η συλλογική σκέψη θα φανεί, αν φανεί στις επόμενες εκλογές. Οι επιλογές πολλές. Τα φανταχτερά φτερά θα πετάσουν με το πρώτα φυσήματα του ανέμου. Και θα κολλήσουν πάνω μας αν τα αφήσουμε. Λουσμένοι με πίσσα.