Η συγκινητική πτυχή των «χρυσών» διαβατηρίων

Επειδή χθες η Στήλη υπήρξε ιδιαίτερα -αν και δικαίως- σκληρή με την κυβέρνηση Αναστασιάδη, σήμερα αποφάσισε να αρχίσει με κάτι θετικό. Πάντα σε σχέση με το σκάνδαλο των πολιτογραφήσεων (ΚΕΠ).

Η κυβέρνηση αυτή, λοιπόν, δίνει σε νέους ανθρώπους -εδώ σε έναν έστω, μία για την ακρίβεια- ευκαιρίες τις οποίες ποτέ δεν θα είχαν, όχι μόνο εάν ζούσαν σε άλλες χώρες αλλά, τολμώ να πω, και εάν ζούσαν εδώ υπό κανονικές συνθήκες. Ευκαιρίες ανέλιξης μοναδικές.

Πάρτε για παράδειγμα τη συγκινητική ιστορία της κυρία Μαρίας Αδαμίδου, η οποία, από απλή λειτουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων (Α8-Α10) της Βουλής των Αντιπροσώπων που ήταν από το 2004, αποσπάστηκε με την εκλογή Νίκου Αναστασιάδη στο γραφείο του υπουργού Εσωτερικών όπου σε χρόνο dt, προφανώς λόγω της αόκνου υπηρεσίας που προσέφερε, έγινε το ισχυρό πρόσωπο και η υπεύθυνη για τις πολιτογραφήσεις.

Τόσο καλές ήταν, μάλιστα, οι επιδόσεις της, που η κυρία Αδαμίδου έλαβε και προαγωγή τον Αύγουστο του 2017 στην κλίμακα Α11. Ίσως και διότι είχε ισχυρότατη άποψη για το ΚΕΠ, μία άποψη την οποία εξέφρασε αργότερα και ενώπιον της Βουλής (17/09/2018), όταν ο εκ των εισηγητών πρότασης Νόμου για το ΚΕΠ, Γιώργος Περδίκης, είχε υποστηρίξει ότι η Βουλή πρέπει να έχει λόγο στα του Προγράμματος, ιδιαίτερα υπό το βάρος των όσων κυκλοφορούσαν και είχαν ήδη πλήξει την εικόνα της Κύπρου διεθνώς.

Η κυρία Αδαμίδου, λοιπόν, είχε τότε την ευκαιρία να αναπτύξει την πάγια αντίθεσή της στον όποιο έλεγχο στο ΚΕΠ επισημαίνοντας την «ανάγκη ευελιξίας στο πρόγραμμα», η οποία, όπως είπε, θα χανόταν «μέσω της διαδικασίας των κανονισμών». Τόνισε δε ότι σε μία τέτοια περίπτωση, «το πρόγραμμα δεν θα συνεχίσει να αποτελεί εργαλείο του κράτους».

Βεβαίως, θα ήταν δικαιολογημένος κάποιος εάν αντέτεινε ότι το ΚΕΠ δεν ήταν εργαλείο του κράτους πρακτικά, αλλά της ιδίας και του εκάστοτε ΥΠΕΣ, οι οποίοι είχαν το δεσμείν και το λύειν μέσω της καθόλα ευέλικτης, ομολογουμένως, διαδικασίας να αποφασίζουν, ειδικά για τις κατ’ εξαίρεση πολιτογραφήσεις, τις οποίες επικύρωνε εν συνεχεία και τυπικώς το Υπουργικό, ακόμα και όταν ήταν εξόχως προβληματικές όπως αποκαλύπτει το Πόρισμα της Ελεγκτικής Υπηρεσίας.

Με άλλα λόγια, όλα ήταν και παρέμειναν ζήτημα πολιτικής και διοικητικής απόφασης σε ένα γραφείο. Είτε ο αιτητής έπρεπε με βάση τα κριτήρια να πάρει διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε και όχι. Το εργαλείο, δηλαδή, ήταν τέτοιο, ήταν πανίσχυρο, ήταν χωρίς έλεγχο, ήταν… ευέλικτο και προπάντων βρισκόταν σε καλά χέρια. Σε χέρια μαστόρων δυναμικών.

Έτσι, πέρασαν εκατοντάδες αιτήσεις προβληματικές και άλλες διά συνοπτικών διαδικασιών. Αιτήσεις κατ’ εξαίρεση παραχωρήσεων κάποιες από τις οποίες προέρχονταν από το δικηγορικό γραφείο «Νίκος Χρ. Αναστασιάδης & Συνέταιροι ΛΤΔ», το οποίο διοικούν οι θυγατέρες του Προέδρου της Δημοκρατίας και το οποίο, κατά την υπεράσπιση του Προέδρου, όταν πλέον κατάλαβε ότι ο κόσμος δεν σήκωνε το δούλεμα πως ο ίδιος δεν είχε σχέση με το γραφείο του, έστειλε «μόνο» 67 αιτήσεις για διαβατήρια. Που δεν ήταν και λίγες, αλλά φυσικά και δεν ήταν ο αριθμός το θέμα.

Λεπτομέρεια, αλλά ας την καταθέσουμε: Η εργατική κυρία Αδαμίδου, η οποία επί των ημερών Αναστασιάδη αποτελεί λαμπρό υπόδειγμα του πώς νέοι άνθρωποι μπορούν να ανταμειφθούν από τον Πρόεδρό μας -υποθέτω- για τη σκληρή και μεθοδική τους δουλειά, γνώριζε πολύ καλά τις θυγατέρες του Προέδρου.

Πώς να μην τις γνωρίζει, αφού είναι πρώτες ξαδέλφες; Η κυρία Αδαμίδου είναι αδελφότεκνη της Άντρης Αναστασιάδη.

Προφανώς, όμως, η αλματώδης, όπως θα δούμε και πιο κάτω, πορεία της ήταν εντελώς άσχετη με την εκλογή του θείου της στην προεδρία και το νευραλγικό πόστο που ανέλαβε στο ΥΠΕΣ, με την επίβλεψη του ΚΕΠ και, μεταξύ άλλων, τη διαχείριση και προώθηση των αιτήσεων που έστελναν οι ξαδέλφες της εκ μέρους του γραφείου Αναστασιάδη, τις οποίες ενέκριναν εκεί στο ΥΠΕΣ και επικύρωνε ο ίδιος ο θείος της, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης.

Προφανέστατα είχε να κάνει απλώς με τη σκληρή της δουλειά -και το όραμά της για ευελιξία στη διαχείριση του προγράμματος των πολιτογραφήσεων- ως η Σιδηρά Κυρία του ΚΕΠ. Η οποία, ας σημειωθεί, λειτουργούσε ως υπερδομή χωρίς ποτέ να της έχουν ανατεθεί επίσημα καθήκοντα στο Τμήμα Έκδοσης Διαβατηρίων, ούτε να είναι οργανικά υπάλληλος του ΥΠΕΣ.

Είχε βέβαια και βοήθεια, ειδικά από την οικογένεια, αφού εάν μία αίτηση του γραφείου Αναστασιάδη καθυστερούσε και οι εξαδέλφες της είχαν ένα hangover λ.χ. από τα θρυλικά theme parties που έδιναν στη Λεμεσό, αλλά και τις εμφανίσεις τους στο εξωτερικό, ο γαμπρός του Προέδρου, Γιάννης Μισιρλής, έπαιρνε τηλέφωνο τους λειτουργούς του ΥΠΕΣ γνωρίζοντας, όπως είχε γράψει παλαιότερα και ο ΠΟΛΙΤΗΣ, πού ακριβώς βρισκόταν η διαδικασία και ζητούσε τον λόγο. Μία οικογένεια δεμένη. Αγαπημένη. Δυναμική!

Το 2019, με το που άρχισαν να αγριεύουν οι φουρτούνες με το ΚΕΠ, η κυρία Αδαμίδου έφυγε από το πόστο και βρέθηκε διά συνοπτικών διαδικασιών αναπληρώτρια διευθύντρια της Υπηρεσίας Μέριμνας πηδώντας από την κλίμακα Α11 στην κλίμακα Α15, παρότι υπήρχαν ένα σωρό άλλοι λειτουργοί στις ενδιάμεσες κλίμακες. Ο δε προκάτοχός της ήταν μόλις στην Α14. Το 2021 έγινε διευθύντρια της Υπηρεσίας Μέριμνας και τώρα είναι, με τα συνολικά της καθήκοντα, στην Α15-Α16.

Δεν γνωρίζω εάν υπάρχουν ανάλογα περιστατικά τέτοιας ανέλιξης, ούτε βέβαια και εάν υπό άλλες συνθήκες άτομα τα οποία υπηρετούσαν ως απλοί λειτουργοί στη Βουλή ή αλλού, βρέθηκαν να διαχειρίζονται, χωρίς έλεγχο μάλιστα, τόσο σημαντικά πόστα, αλλά και να πηδούν κλίμακες με τρόπο που θα ζήλευε και ο Μίλτος Τέντογλου.

Είμαι, όμως, βέβαιος, όπως φαντάζομαι και εσείς, ότι το πέτυχε με τη σκληρή της δουλειά, άσχετα από τη συγγένειά της με τη θεία Άντρη και τον θείο Νίκο, αλλά και επειδή στις μέρες της διακυβέρνησης Αναστασιάδη οι νέοι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται με ζήλο ανταμείβονται.

Και με ευελιξία, ναι!