Ξυπόλυτος στην Κινσάσα (αλλά με «διεθνείς διασυνδέσεις»)

Το ημερολόγιο έγραφε 4 Απριλίου του 1999. Ημέρα Κυριακή. Κυριακή των Βαΐων. Απάνω που η Μακάρια Νήσος έβρισκε τους ρυθμούς προκειμένου να μπει στην τελική ευθεία για το Πάσχα, οι μακάριοι, εμείς δηλαδή οι κάτοικοί της, ξυπνούσαμε στο άκουσμα μιας είδησης συνταρακτικής.

«Με την ελπίδα ότι θα είναι επιτυχής η αποστολή του στο Βελιγράδι», μας ενημέρωνε η είδηση, «ο προεδρεύων της Δημοκρατίας και πρόεδρος της Βουλής Σπύρος Κυπριανού αναχωρεί για τη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα, μέσω Αθηνών, ώστε να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας Σλόμποταν Μιλόσεβιτς. Στόχος του, να φέρει μαζί του στην Κύπρο τους τρεις Αμερικανούς στρατιώτες αιχμαλώτους, οι οποίοι κρατούνται από τις γιουγκοσλαβικές αρχές».

Ο μακαρίτης ο Σπύρος επέμεινε ότι ο Μιλόσεβιτς του είχε πει να πάει στο Βελιγράδι για να του δώσει τους τρεις Αμερικανούς που είχαν συλλάβει οι Σέρβοι. Όταν όμως, λέει, έφτασε στην Αθήνα, το Βελιγράδι του διεμήνυσε ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να βομβαρδίζουν και έτσι δεν θα του παραδώσουν τους αιχμαλώτους. Κανείς δεν ξέρει μέχρι και σήμερα τι έγινε στα αλήθεια, καθώς ο Σπύρος, ειδικά εκείνη την περίοδο, δεν ήταν έτσι… πολύ BBC γενικώς, ας πούμε. Ήταν περισσότερο αλλού από ό,τι στον πλανήτη μας.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα κι αν έλαβε τέτοιο μήνυμα, δεδομένου πάντα ότι είχε λάβει και το πρώτο όταν ξεκίνησε για να διασώσει τους Στρατιώτες Ράιαν, ο Σπύρος δεν γύρισε πίσω στην Κύπρο. Όχι! Με το ίδιο C-130 και με έξοδα της πολύ αμήχανης Αθήνας, η οποία ισορροπούσε σ’ αυτήν την ιστορία μεταξύ λογικού και παραλόγου, με μαεστρία την οποία θα ζήλευαν και τα μεγαλύτερα ονόματα του Μεγάλου Κρατικού Τσίρκου της Μόσχας, ο Σπύρος αποφάσισε ότι θα πάει Βελιγράδι.

Και πήγε. Τον πήγαν βόλτες, του έδειξαν κάτι ερείπια, έγινε έξαλλος, πέρασε τους ΝΑΤΟϊκούς γενεές δεκατέσσερις για τους βομβαρδισμούς, μπήκε στο ελληνικό -και κατ’ επέκταση ΝΑΤΟϊκό- αεροσκάφος και γύρισε πίσω. Ήταν ίσως η πιο αλησμόνητή του στιγμή ως πρόεδρος της Βουλής, εάν εξαιρέσει κανείς την τηλεοπτική εκπομπή στην οποία είχε πετάξει σε ζωντανή μετάδοση το μαξιλαράκι που έβαζε -Κύριος οίδε πόσο καιρό- κάτω από το χέρι που είχε χτυπήσει -δεν θυμάμαι πώς, στον Παύλο τον Ξανθούλη, όταν εκείνος είχε κάνει τη «λάθος» ερώτηση ή όταν ζητούσε να αποσυρθούν οι «Σελίδες» από τα περίπτερα, διότι είχα αφαιρέσει -εγώ εδώ- από τη συνέντευξη που του είχα πάρει, διάφορες εκρήξεις με μπινελίκια -μπινελίκια όμως, έτσι;- που είπε πάνω στα νεύρα του πάλι, προκειμένου να τον προστατέψω.

Στο παράλληλο σύμπαν του Σπύρου, όλοι συνωμοτούσαν εναντίον του. Από τον Γερμανό πρέσβη στη Λευκωσία μέχρι τους δημοσιογράφους -χάζι έκαναν συνήθως, τους άλλους πολιτικούς, τον ξένο παράγοντα. Οι πάντες.

Ακούγοντας χθες την επίσης ξαφνική είδηση για τη «διεθνή πρωτοβουλία του Αβέρωφ Νεοφύτου για το μεταναστευτικό» (sic), η οποία όπως μάθαμε έγινε αφού «αξιοποιώντας τις διεθνείς του διασυνδέσεις και σε συνεννόηση με την κυβέρνηση και τον υπουργό Εσωτερικών Νίκο Νουρή», κίνησε, «για τη Δημοκρατία του Κονγκό όπου θα έχει επαφές σε πολιτειακό και κυβερνητικό επίπεδο» (sic), σκέφτηκα πως από μια άποψη είναι κρίμα που ο Σπύρος, ο οποίος είμαι σίγουρος ότι καταλάβαινε κατά βάθος, δεν ζει για να δει ότι πάντοτε υπάρχουν και χειρότερα.

Διότι, βλέπετε, δεν είναι μόνο οι απανωτοί θρίαμβοι με τις «διεθνείς διασυνδέσεις» του Φούλη οι οποίες για να φτάσουν μέχρι την Κινσάσα εμφανώς αναβαθμίστηκαν από τότε που διεκδίκησε, ως ένας των δώδεκα υποψηφίων, μία (εκ των δέκα…) θέσεων αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και ήρθε τελευταίος και χωρίς να πάρει θέση μαζί με έναν άλλο. Μιλάμε για κονέ, όχι αστεία.

Θα πρέπει να συνυπολογίσει δε κανείς ότι η «διεθνή πρωτοβουλία του Αβέρωφ Νεοφύτου για το μεταναστευτικό», διεθνής, όχι διμερής ή κυπριακού ενδιαφέροντος, έρχεται μόνο ένα δεκαήμερο και κάτι μετά τη διαρροή του εμετικού εκείνου βίντεο στο οποίο ο Φούλης εμφανίστηκε να δουλεύει γερά τα κομματικά του αρνιά στην Έμπα της Πάφου (και μόνο εκεί), παραληρώντας ότι θα κτίσει φράχτη στην Πράσινη Γραμμή, το οποίο είμαι βέβαιος πως ακόμα και στο μέσο ΕΛΑΜίτικο σπίτι θα σχολιάστηκαν με φράσεις του τύπου, «εντάξει, είπαμε, αλλά όχι κι έτσι!».

Ο Φούλης ο οποίος κυβέρνησε για σχεδόν δέκα χρόνια και ενώ μέχρι πρότινος τα φόρτωνε όλα στον Αναστασιάδη και δήλωνε ότι «δεν συγκυβερνούμε» (sic), αποφάσισε τις προάλλες ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη είναι «η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ» (sic), αντιμετώπισε αίφνης τα του μεταναστευτικού ωσάν να ήταν κάπου αλλού όλο αυτό το διάστημα και όχι εδώ, κυβερνώντας! Δέκα χρόνια μετά.

Και είπε στην Έμπα: «Και θα απαγορεύεται να εργάζονται γιατί δεν μπορούμε να τους δίνουμε κίνητρο να υποβάλουν αίτηση για πολιτικό άσυλο και αυτόματα να δικαιούνται νόμιμα να δουλεύουν. Θα σφυρίζουν στους συγγενείς τους στο Κονγκό και στο Καμερούν, ελάτε για να παίρνετε μισθούς των 900 και των 1.000 ευρώ, όταν στις χώρες τους είναι των 20 δολαρίων τον μήνα».

Θα χρειαστούν αναμφιβόλως διεθνείς διασυνδέσεις και μάλιστα γερές όταν (και εάν) θα συναντήσει τον Πρόεδρο του Κονγκό, εάν ο Κονγκολέζος έμαθε τι έλεγε για τη χώρα του, για να μην έρθει πίσω τρέχοντας ο Φούλης. Σε άλλες εποχές, θα τον είχαν μαγειρέψει στην Αφρική.

Ή, ΟΚ, εξ ανάγκης θα τον έκαναν κονγκολέζικη τσαμαρέλλα, έστω.

Θα σας το φύλαγα για αύριο αλλά, τέλος πάντων. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ξεκινήσει τη συνεργασία με το Κονγκό εδώ και μήνες και ήδη έγιναν, σε συνεννόηση με τις Βρυξέλλες και διευθετήσεις της ΕΕ, δύο πτήσεις επαναπατρισμού αιτητών ασύλου. Η πρώτη έγινε στις 19 Ιανουαρίου και η δεύτερη στις 14 Ιουνίου. Ένα οκτάμηνο μετά την πρώτη και μάλιστα την ημέρα που θα γνωρίζαμε ότι θα έσκαγε στην Αθήνα το κυπριακό κομμάτι με τις παρακολουθήσεις, ο Αβέρωφ και η έκθεση του γενικού ελεγκτή για τα διαβατήρια θα εξαφανιστεί. Και όταν βολεύει -τσουπ!- θα παρουσιάσει ως θρίαμβό του μια «συμφωνία» για κάτι που ξεκίνησε ήδη.

Γενναίος ο Φούλης. Ποτέ δεν φυγομαχεί, όταν δεν φυγομαχεί.

Τελευταίες απορίες: Ποιος πλήρωσε τα έξοδα της αφρικανικής περιοδείας Φούλη και ως τι, αλήθεια, μετέβη εκεί για αυτή τη νέα φαιδρή προεκλογική του φιέστα για τα όσα ήδη έγιναν; Αλλά και ο ίδιος να μας πουν ότι τα κάλυψε, θεσμικά πώς το δικαιολογεί η κυβέρνηση και ο Πρόεδρος; Έγινε απλώς μέρος του προεκλογικού μηχανισμού του Αβέρωφ το κράτος τώρα;

Διότι, όσο κι αν στις μέρες του έγινε παράρτημα του δικηγορικού του γραφείου, εμείς το συντηρούμε το κωλοχανείον. Σε καιρούς χαλεπούς. Μήπως αύριο θα αναλάβει να μας εκπροσωπεί στις διασκέψεις της ΕΕ και τα Ηνωμένα Έθνη; Ως τι, Πρόεδρε; Και εσείς τελικά τι ρόλο βαράτε; Βαράτε;