Το κόστος

Τα τελευταία 48 χρόνια, η διπλωματία που θεωρούμε ότι εξυπηρετούσε τη χώρα μας αφορούσε τη δημιουργία κόστους στην Τουρκία. Μέχρι το 2004, όταν η δική μας κοινότητα είπε όχι στο δημοψήφισμα, ενώ η Τουρκοκύπριοι ψήφισαν ναι, η διπλωματία του κόστους στην Τουρκία έβρισκε σε κάποιες χώρες έδαφος. Βέβαια και οι χώρες αυτές δεν το έκαναν εξαιτίας των δεινών που περάσαμε εμείς ως λαός (πόλεμος, προσφυγιά, αγνοούμενοι), αλλά περισσότερο το χρησιμοποιούσαν ως δικαιολογία για την άρνησή τους να έρθει πιο κοντά η Τουρκία στην Ευρώπη, σε μία εποχή που η Τουρκία επένδυε με σοβαρό τρόπο σε μία αφετηρία για την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Μετά το 2004, όταν και ο Τάσσος Παπαδόπουλος ξέπλυνε την Τουρκία για να δικαιολογήσει την απόφασή του και το κόστος που θα μπορούσε να έχει περαιτέρω στην πορεία του Κυπριακού, αλλά και τους ίδιους τους Κύπριους, η διπλωματία του κόστους σταμάτησε να βρίσκει έδαφος.

Αντιθέτως, η Τουρκία εδώ και πάρα πολλά χρόνια μας παραδίδει μαθήματα διπλωματίας. Έναν τομέα που αποτύχαμε παταγωδώς την τελευταία 5ετία και όχι μόνο. Η λογική της τιμωρίας και των συμμαχιών με χώρες που σε εισαγωγικά θεωρούν την Τουρκία μεγάλο εχθρό δεν υφίσταται πλέον. Η Τουρκία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη Μεσόγειο και όσο και αν δεν σας αρέσει, είναι μία χώρα που μπορεί να μας καταπιεί σε χρόνο ντετέ αν το ήθελε. Προς το παρόν, βέβαια, τα συμφέροντα και οι έγνοιες της είναι να δημιουργήσει ισχυρές σχέσεις και δεσμούς με χώρες που είναι το ίδιο ισχυρές με την ίδια. Αποκατέστησε τις σχέσεις εδώ και χρόνια με τη Ρωσία και οι συναλλαγές τους σε διάφορα επίπεδα, τουρισμό, στρατιωτικό εξοπλισμό, έχουν στόχο δισεκατομμύρια. Στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και στον πόλεμο που ξέσπασε εδώ και 7 μήνες περίπου, η Τουρκία κατάφερε να συμβάλει στις διαπραγματεύσεις των δύο χωρών με στόχο την επίλυση και κατάπαυση του πυρός. Επίσης, η συμφωνία μόλις τον προηγούμενο μήνα για την εξαγωγή ξανά σιτηρών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και τη συμβολή της Τουρκίας έγινε στην Κωνσταντινούπολη. Με αυτή τη συμφωνία αποφεύχθηκε μία παγκόσμια επισιτιστική κρίση που ήταν στο κατώφλι μας. Προχθές, η Τουρκία με το Ισραήλ ανακοίνωσαν την πλήρη αποκατάσταση των σχέσεών τους - με ανταλλαγή πρεσβευτών και γενικών πρόξενων. Αυτό, βέβαια, δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη όπως τα δικά μας πυροτεχνήματα με τις τριμερείς κλπ. Αλλά από τον καιρό που είχε επέλθει η ρήξη ανάμεσα στις δυο χώρες, η Τουρκία δούλευε και δουλεύει συστηματικά με σωστή στρατηγική στη διπλωματία της για να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με χώρες όπως το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, την Αρμενία, τα Ηνωμενά Αραβικά Εμιράτα και την Αίγυπτο.

Τα αναφέρω όλα αυτά για να εξηγήσω ότι η πρόοδος δεν συνδέεται με τις τιμωρίες και τις κυρώσεις. Η πρόοδος δεν συνδέεται με αρπαχτές, δηλαδή χτίζω σχέσεις με Κίνα, Ρωσία με αφορμή την ενωσαική ιθαγένεια και μοιράζω χρυσά διαβατήρια. Η πρόοδος και η ενίσχυση μιας χώρας δεν είναι χεράκια για το θεαθήναι σε τριμερείς - πυροτέχνημα, αλλά χτίζω σχέσεις επί του εδάφους καθημερινά και αποδεικνύω με όλους τους τρόπους ότι είμαι ένας σταθερός εταίρος που αξίζει να συμμαχήσουν μαζί μας, όχι προσωρινά αλλά μακροπρόθεσμα και ακόμα και αν αλλάξουν οι κοινοί μας στόχοι ή οι εχθροί, η συνεργασία παραμένει ακλόνητη. Με το να είμαστε η «πόρνη της Μεσογείου» (όπως αποκάλεσε ο Μητσοτάκης την Κύπρο το 1965) και να κάνουμε συμμαχίες για να κάνουμε χάρες και να ζητούμε τιμωρίες, δεν θα βγούμε ποτέ από το μπουρδέλο που μόνοι μας δημιουργήσαμε και δυστυχώς το κόστος και η τιμωρία επιστρέφει μόνο στην Κύπρο και τον λαό της (άλυτο Κυπριακό, μηδέν αξιοπιστία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εύθραυστη οικονομία κ.ο.κ.)!