Η μεταφορά των εκπαιδευτικών

Στα κυπριακά σχολεία οι καθηγητές φεύγουν. Και οι καλοί και οι κακοί. Συνήθως γύρω στα οχτώ χρόνια. Αλλά οι παραπάνω από τα εφτά δηλώνουν άλλο σχολείο για να πάνε, γιατί αν δεν δηλώσουν στα εφτά, για κάποιο λόγο που κανένας ποτέ δεν καλοκατάλαβε, στα οχτώ θα τους στείλει «το σύστημα» όπου θέλει. Για έναν χρόνο, πλην δηλαδή οι εκπαιδευτικοί του τόπου έχουν λόγο… υπερβαίνοντας το σύστημα.

Όταν φεύγει ένας δάσκαλος ή καθηγητής από το σχολείο επηρεάζονται όλοι. Τις περισσότερες φορές αρνητικά, αλλά υπάρχουν και κάποιες φορές που όταν από ένα σχολείο φύγει στριμμένος δάσκαλος, όλοι ή οι περισσότεροι χαίρονται (πάντα υπάρχουν και άλλοι στριμμένοι που συμπαθούν τον στριμμένο).

Ένας καθηγητής, όταν φεύγει από το κυπριακό σχολείο στο οποίο υπηρέτησε 7-8 χρόνια, οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, του κάνουν διάφορα δώρα, όπως γλάστρες με μπαλόνια, πλακέτες με το όνομα του σχολείου του με δυο φύλλα ελιάς ή κάποιο πεζούνι, σίγουρα κάποιο βιβλίο, έναν κερασμένο καφέ στο κοντινό καφέ. Αν είναι βοηθός διευθυντής, και πολύ περισσότερο αν είναι διευθυντής, τότε οργανώνονται δείπνα με λαϊκή χορευτική μουσική, και γενικά η συγκίνηση φαίνεται να είναι πιο μεγάλη.

Όταν ο απλός καθηγητής φεύγει γιατί έγινε βοηθός διευθυντής, πάντα υπάρχει μια δικαιολογημένη ζήλια από τους υπόλοιπους συναδέλφους του, γι' αυτό και η χαρά που βγαίνει στα αποχαιρετιστήρια events είναι πιο προσποιητή, αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει σε κάθε δουλειά.

Με τις τελευταίες εξελίξεις της ανόδου της τιμής των καυσίμων, πολλοί έξυπνοι εκπαιδευτικοί υπολογίζουν την αύξηση που θα πάρει ο προαχθείς συνάδελφός τους και την αφαιρούν από το κόστος μετάβασης στην εργασία του, δηλαδή στο νέο του σχολείο, που πάντα είναι εκτός επαρχίας, εκτός αν ο εκπαιδευτικός έχει κάποιο μέσο να τον κανονίσει κοντά στην «έδρα του», ή κάποιον λόγο υγείας, π.χ. να είναι κουτσός, να πονά τους πνεύμονές του, να έχει δισκοπάθεια, έντονους πονοκεφάλους κ.λπ.

Το πρώτο πράγμα που κάνει ένας καθηγητής όταν μετατίθεται σε κάποιο άλλο σχολείο μακριά, είναι να προσπαθήσει να βρει άλλους «συναδέλφους» που να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο για να πηγαίνουν μαζί και να μειώνει το κόστος καυσίμων στο ένα τρίτο τουλάχιστον. Οι μαθηματικοί παίζουν κοντά στο 1/3, οι φιλόλογοι στο μισό, και πολλοί πολλοί ιδιότροποι εκπαιδευτικοί που δεν θέλουν άλλον μαζί τους, πληρώνουν το όλο από μόνοι τους.

Παράλληλα με αυτούς που φεύγουν, υπάρχουν και αυτοί που έρχονται. Πιο κοντά στο σπίτι τους. Όταν ένας Κύπριος εκπαιδευτικός διοριστεί κοντά στο σπίτι του, συνήθως και κάπου εκεί κοντά πεθαίνει επίσης από γήρας ή άλλη σωματική ή ψυχική νόσο.

Οι κανόνες της μεταφοράς ισχύουν και για τους διευθυντές. Οι λίγοι διευθυντές που θα γίνουν επιθεωρητές στο τέλος θα πεθάνουν στο ψυχρό κτίριο του υπουργείου. Ο μόνος αθάνατος στην κυπριακή εκπαίδευση είναι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας. Αυτός δουλεύει το πολύ τέσσερα χρόνια και μετά γίνεται κάτι άλλο.

Οι Κύπριοι εκπαιδευτικοί, σε αντίθεση με άλλα είδη εργαζομένων του τόπου, αυτομεταφέρονται, δηλαδή παίρνουν το δικό τους αυτοκίνητο. Σε καμιά περίπτωση ας πούμε δεν είναι σαν τους αεροσυνοδούς που περιμένουν το λεωφορειούι ντυμένοι στην τρίχα. Βέβαια, είπαμε, μοιράζονται την απόσταση το πολύ με άλλους τρεις αν πάει ο Λευκωσιάτης Πάφο, με δύο αν πάει Λεμεσό ή Λάρνακα. Πολλά συχνά παίρνουν το παλιό τους αυτοκίνητο (έχουν δύο), φοβούμενοι τις γνωστές δολιοφθορές των μαθητών. Τέλος, όταν ένας εκπαιδευτικός πρόκειται να μεταφερθεί, οι υπόλοιποι δάσκαλοι του εύχονται με μηνύματα… «ο Θεός μαζί σου», «να προσέχεις», είμαστε χαρούμενοι που δουλέψαμε μαζί», «η Παναγιά να βάλει το χέρι της» κ.λπ., ευχές που δείχνουν και τη βαθιά χριστιανική πίστη του Κύπριου δασκάλου.

Σε γενικές γραμμές, κανένας όταν περνά καλά κάπου δεν θέλει, μπορεί, ούτε και να πρέπει να μεταφερθεί αλλού. Ας πούμε αν λυθεί το Κυπριακό, ή ακόμα και πριν λυθεί, πόσοι παλιοί πρόσφυγες θα θέλουν να πάνε πίσω στα σπίτια τους να κατοικήσουν; Και πόσοι θα θέλουν απλά να τα πουλήσουν ή να αποζημιωθούν; Αν όλοι ήταν σαν τον Κύπριο εκπαιδευτικό, θα έκαναν όπως κάνει αυτός. Κάθε σχολείο και σπίτι, κάθε γη και πατρίς που λένε. Άσχετο αν στο τέλος σου έρθει η κόλαση. Το θέμα είναι να ρισκάρεις.

Και το κυπριακό σύστημα μεταφοράς εκπαιδευτικών, σίγουρα ρισκάρει.