Μα ποια Ευρώπη, μάνα μου;

Σύμφωνα με το αρχείο που κρατάω για όλα τα ταξίδια μου ήταν Μάρτης του 2006. Ο καλός μου φίλος, ο Μιχάλης, ο οποίος τότε εργαζόταν για μεγάλο ταξιδιωτικό οργανισμό - αντιπρόσωπο (και) των Τσεχικών Αερογραμμών, μου είχε προτείνει να πάω για τρεις μέρες στην Πράγα και να γράψω ένα ταξιδιωτικό ρεπορτάζ για τον προορισμό και την εταιρεία.

Ήταν η εποχή των τρελών ταξιδιών αφού μόλις είχε μπει για τα καλά το ρευστό των Ρώσων στις κυπριακές τράπεζες. Εκείνες τα πετούσαν αριστερά και δεξιά για να καλύψουν τους τόκους που θα έπρεπε να δώσουν στο Ξανθό Γένος για τις καταθέσεις, εμείς δε, το εισπράξαμε περίπου ωσάν να μας τα χάριζαν. Το μέλλον έμοιαζε τότε λαμπρό και υποσχόμενο όσο ποτέ προηγουμένως.

Σε μερικά χρόνια θα καταλαβαίναμε πως όντως τόσο υποσχόμενο δεν θα ευτυχούσαμε να το δούμε ποτέ ξανά...  

Κάνα 24ωρο πριν, που λέτε, με πήρε τηλέφωνο ο Μιχάλης και μου είπε πως στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, το παλιό, αυτού που έμπαινες μέσα και σε υποδεχόταν η αξέχαστη και σταθερή για τη δική μου γενιά ανάμνηση της μυρωδιάς της αμμωνίας από τα ουρητήρια των ανδρών στο δεξί άκρο της αίθουσας αναχωρήσεων -αν και καλύτερα τα μύριζες εάν ήθελες να πας στην καφετέρια από πάνω, ό,τι έπρεπε για να ανοίξει η όρεξη-, θα έκαναν έργα επίστρωσης του διαύλου τα οποία μόλις τα είχαν ανακοινώσει στις εταιρείες που επηρεάζονταν και πως οι επιβάτες της πτήσης μου, η οποία έφευγε χαράματα, έπρεπε να πάνε στη Λάρνακα νωρίτερα και από εκεί η εταιρεία θα τους πήγαινε με λεωφορείο στην Πάφο.

Όπερ και εγένετο. Φτάνουμε λοιπόν αξημέρωτα στο ακόμα πιο ελεεινό από το άλλο τότε αεροδρόμιο της Πάφου από το οποίο έφευγα πρώτη φορά, είχα αποκοιμηθεί στο λεωφορείο και είχα κατέβει χάλια, κουρασμένος, μισοκοιμισμένος. Την ώρα που έκανα να μπω στο κτήριο ή μόλις μπήκα, δεν θυμάμαι ακριβώς, αντίκρισα ένα γραφείο, της Αστυνομίας μάλλον, στον τοίχο του οποίου λούζονταν στο φως της αλησμόνητης επίσης φλωρέντζας -μαζί με άλλα- δύο μεγάλες κορνιζαρισμένες φωτογραφίες: του Μακάριου και του Σπύρου.

Οκ, κατάλαβα ότι κοιμόμουν ακόμα και σκέφτηκα τι μαλ… βλέπω συνήθως στον ύπνο μου. Μόνο που δεν κοιμόμουν. Το 2006, στο δεύτερο αεροδρόμιο -δεν το έλεγες τότε- της χώρας μας υπήρχαν ακόμα στη θέση τους οι επίσημες κορνίζες του Μακάριου και του Σπύρου, όπως μπήκαν λογικά το 1977 όταν ο δεύτερος διαδέχθηκε τον πρώτο μετά τον θάνατό του, με μια ιστορική νίκη στις προεδρικές. Αυτή για την οποία διάφοροι κακεντρεχείς γράφουν ακόμα ότι είχε σκηνοθετήσει -ο Σπύρος- την απαγωγή του γιου του Αχιλλέα δύο μήνες πριν τις εκλογές, αναγκάζοντας τον ανθυποψήφιό του Κληρίδη να αποσυρθεί «εις ένδειξιν ομοψυχίας του πολιτικού κόσμου».

Ήταν από τα πρώτα πράγματα που αντίκριζε κανείς φτάνοντας σε εκείνη τη βρομιάρικη παράγκα. Όσοι δεν θυμάστε τις «επίσημες» φωτογραφίες των χρόνων εκείνων ή δεν τις προλάβατε να σας φρεσκάρω τη μνήμη.

Ο Mac Papas ήταν σχεδόν από τη μέση και πάνω ατενίζοντας αγέρωχος τον ορίζοντα με ένα ελαφρύ μειδίαμα σαν -δεν γράφω «ως» μην βρούμε τον μπελά μας διότι, παρότι ΖΕΙ είναι πεθαμένος- ένα ημιμαθές καλογεράκι από ένα χωριό στο πουθενά το οποίο ξαφνικά βρέθηκε να παριστάνει τον βασιλιά και να τον υποδέχονται εδώ και εκεί. Οι δε ιθαγενείς του να τον προσκυνούν και να τον βλέπουν σαν Θεό. Με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.

Ήταν κάτι ανάλογο αυτού που παθαίνουν σήμερα όλοι αυτοί με τα social media οι οποίοι νομίζουν ότι είναι «influencers» λόγω της φοβερής ευφυΐας τους -not- ενώ στην πραγματικότητα βγάζουν κάποια λεφτά, καλά συνήθως, επειδή οι εταιρείες τους βάζουν να διαφημίζουν καλλυντικά, καφετιέρες, βρακιά και διάφορα άλλα προκειμένου να τα αγοράζουν οι της ανάλογης νοητικής και άλλης εμβέλειας. Έτσι και ο μακαρίτης με τις μεγάλες δυνάμεις τότε.

Ο δε Σπύρος κοιτούσε κάπως αριστερά με το ένα μάτι στον φωτογράφο και το άλλο ελαφρώς στο φεύγα, για να καταλαβαίνει και ο ξένος ο οποίος αντίκριζε τη φωτογραφία πού ακριβώς βρίσκεται. Και το έκανε, ο Σπύρος, με το γνωστό του ιστορικό εκείνο βλέμμα: κάτι ανάμεσα σε συναγρίδα στον πάγο του ψυγείου της ψαροταβέρνας και κάποιον παράξενο τύπο τον οποίο έπαιρνες όρκο ότι μόλις τον είχε βαρέσει κάποιος στο κεφάλι αλλά με κάτι γερό. Σχεδόν τα έβλεπες τα πουλάκια να πετάνε γύρω του. Δυστυχώς για εμάς βέβαια εκείνος τα έβλεπε στ' αλήθεια. Και εδώ, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.

Θυμάμαι το επόμενο μεσημέρι όταν τα κατάφερα και ξύπνησα πια στην Πράγα και η εικόνα του «αεροδρομίου» μου ξανάρθε στο μυαλό καθώς έπινα τον πρώτο καφέ της ημέρας στο «Σλάβια». Θυμάμαι επίσης ότι σκέφτηκα πόσο θα ήθελα -ακόμα- να το είχα όντως ονειρευτεί - ειδικά εκεί που βρισκόμουν. Μόνο που δεν το είχα ονειρευτεί. Και κόντεψε να με πιάσει η απελπισία.

Δεν με έπιασε βέβαια. Σιγά μην απελπιστώ. Ήμουν στην Πράγα, είχα χρόνια να τη δω μετά που έφυγα από τη Βιέννη και γύρισα στον Πελλότοπο και το μέλλον, είπαμε, διαγραφόταν λαμπρό. Μπορεί να ζούσαμε εκεί που ζούσαμε αλλά… τώρα που θα είχαμε λεφτά θα φεύγαμε τρεις φορές τον μήνα. Κι έτσι έγινε. Μετά είναι που προσγειωθήκαμε ανώμαλα.

Την ιστορία τη θυμήθηκα χθες κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από τη διάσκεψη του υπουργού Υγείας για τον κορωνοϊό. Οι συνάδελφοι καθόντουσαν σε μια καινούργια αίθουσα, υποθέτω του κτηρίου που μας έμεινε αμανάτι, του Γιώρκειου, όταν ένας άλλος μακαρίτης έχτιζε παρά τις διαμαρτυρίες το μισοστοιχειωμένο πια αυτό έκτρωμα πάνω στον Πεδιαίο.

Ο επίσης μακαρίτης, ο Κληρίδης, είχε κάνει το λάθος να δώσει στον ανταγωνιστή του περί ου ο λόγος μακαρίτη το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το VIP στο Κατουρλί International που σας έλεγα πριν, οι δύο ανταγωνιστές μισούνταν θανάσιμα, και έτσι ο άλλος μακαρίτης -ο ανταγωνιστής ζει ακόμα- είχε βάλει το Συλλουρούδιν να κάνει φράξια μέσα στον ΔΗΣΥ. Οι δε της κυβέρνησης προσπαθούσαν με διάφορα τέτοια να τον κατευνάσουν. Μετά πέθανε ξαφνικά, πάνω στα καλύτερα. Σήμερα το νοικιάσαμε ως Δημόσιο και το έχουμε για Υπουργείο Υγείας.

Εκεί λοιπόν οι συνάδελφοι κάθονταν σε μια καινούργια αίθουσα την οποία «κοσμούσαν» ανάλογα πορτρέτα όσων υπηρέτησαν στο συγκεκριμένο αξίωμα, στη σειρά. Κάποιοι καλοί, κάποιοι όχι, κάποιοι άλλοι αδιάφοροι και διελεύσεως αβλαβούς αλλά… όλοι εκεί. Τα ξερά με τα χλωρά.

Με τις ξεθωριασμένες κιόλας φτηνιάρικες κορνίζες και τις κακής ποιότητας φωτογραφίες να μας θυμίζουν πώς είναι καταδικασμένο να καταλήξει σ’ αυτή τη χώρα όχι μόνο το σύγχρονο απλώς αλλά ακόμα και το πιο αβανγκάρντ στα χέρια τα δικά μας και τα μυαλά μας τα αμπάλατα.

Αλλά και πόσο αναλλοίωτη μένει η απόσταση που μας χωρίζει από άλλους κόσμους. Οπότε ναι... Ποια Ευρώπη μάνα μου; Μην αρχίσω, έτσι;