Εκείνες από ένστικτο αναπαράγονται. Οι... υπόλοιποι γιατί;

Στα 80s και τα 90s που λέτε, όσοι και όσες δεν τα προλάβατε, συνέβαινε το εξής: για να ταξιδέψεις στην Αθήνα -πέρα από το ότι ήθελες μία περιουσία, την οποία σύντομα θα τη θέλουμε και πάλι με τη μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών μας, την ακρίβεια και τις... προσυνεννοήσεις- τα ναύλα ήταν δημοσιευμένα και ήταν τα ίδια.

Το κριτήριο, δηλαδή, δεν ήταν ποια εταιρεία ήταν η φτηνότερη, διότι σε όλες πλήρωνες το ίδιο ακριβώς ναύλο για το ίδιο δρομολόγιο, με την τιμή να αλλάζει μόνο εάν ήσουν φοιτητής ή ηλικιωμένος, αλλά και ανάλογα με το πόσο ευέλικτοι ήταν οι όροι αλλαγής ή ακύρωσης. Όλα, όμως, συγκεκριμένα. Στάνταρ.

Τα δρομολόγια «κλειδώνονταν» με διακρατικές συμφωνίες οι οποίες απαγόρευαν σε οποιαδήποτε άλλη εταιρεία, πλην των συγκεκριμένων κρατικών, να κάνει αυτό το δρομολόγιο. Και στην Αθήνα είχε την επιλογή Κυπριακές Αερογραμμές ή Ολυμπιακή Αεροπορία. Τέλος. Οι δε Κυπραίοι ήθελαν πάντα να πετούν με τις Κυπριακές, διότι υποτίθεται ότι αγαπούσαν την εταιρεία του τόπου τους κ.λπ.

Bullshit. Οι Κυπραίοι πετούσαν με τις Κυπριακές Αερογραμμές για πολύ συγκεκριμένους λόγους: επειδή λ.χ. ήθελαν να πάρουν ολόκληρη οικοσκευή αντί βαλίτσα στις διακοπές ή στις σπουδές «του μωρού» και, πάντα, γνώριζαν κάποιον (ή γνώριζαν κάποιον που γνώριζε κάποιον) ο οποίος θα τους «τα περάσει» (sic). Τα διπλάσια ή τριπλάσια κιλά.

Τον κυριότερο, όμως, λόγο για τον οποίο επέλεγαν τις Κυπριακές Αερογραμμές, παραδόξως, τον έβλεπε κανείς όταν… πετούσε με την Ολυμπιακή. Μιλάμε για τα 80s και τα 90s πάντα όπου, ακόμα και ο τελευταίος στρατόκαυλος αξιωματικός από το Μελινικίτσι Σερρών εφάρμοζε μία κάπως πιο ελαστική πειθαρχία και ήταν, συνήθως, ελαφρώς λιγότερο φοητσιάρικος από τις αεροσυνοδούς της Ολυμπιακής, με τις ανασηκωμένες από τα τρία σπρέι λάκας κουπ, οι οποίες έμοιαζαν όλες γύρω στα 40–50, δεν πα’ να ήταν 20, από το ίδιο ακριβώς, υπερβολικό DIY βάψιμο. Κράτος εν κράτει. Ποια Mεταπολίτευση;

Έμπαινες στα αεροπλάνα της Ολυμπιακής και έβλεπες τους Κυπραίους να ανεβαίνουν χεσμένοι. Εάν δε, έπαιρναν αυθαίρετα και με θρασύτητα εκείνο το μοιραίο μισό λεπτό περισσότερο για να κάτσουν, ακουγόταν από πίσω η κραυγή της αγριόγατας με τις 15 στρώσεις σουβά και τις οκτώ σε κοκκινάδι: «Καθίστε, κύριε! Καθίστε, σας είπα!».

Συνήθως δεν είχαν πει τίποτα, το «σας είπα!» εννοούσε την αρχή της πρότασης, που φυσικά και δεν προλάβαινε ο άλλος να καθίσει αλλά, μάνα μου, ποιος τολμούσε να την κοιτάξει, έστω, τη Χάρυβδη; Πάγωναν. Κάθονταν.

Όταν έμπαινες στα αεροπλάνα των Κυπριακών Αερογραμμών έβλεπες το ίδιο είδος να έχει μεταμορφωθεί. Φώναζαν, αγνοούσαν τις οδηγίες του πληρώματος, μιλούσαν απαίσια πολλές φορές, ειδικά στις γυναίκες αεροσυνοδούς, αλλά και οι άντρες δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά διότι στην εταιρεία έμπαινες μόνο με μέσον και μπορούσες να μπλέξεις εάν ήξεραν κάποιον οι φωνακλάδες και οι φωνακλούδες.

Και τότε δεν έπαιζες με τέτοιες δουλειές που είχαν εξαιρετικά λεφτά για την εποχή, είχαν τζάμπα διανυκτερεύσεις σε πανάκριβα ξενοδοχεία σε όλα σχεδόν τα δρομολόγια για το πλήρωμα -ακόμα και στο 25λεπτο ταξίδι στη Βηρυτό.

Τότε δεν μπορούσε πολύς κόσμος να ταξιδεύει. Και εκείνοι όχι μόνο ταξίδευαν τζάμπα -πέραν των εισιτηρίων που είχαν και για ταξίδια με τις οικογένειές τους- αλλά έμεναν στο Λονδίνο, το Παρίσι κ.λπ. και πολλοί κεράτωναν τις γυναίκες τους με έξοδα των φορολογουμένων ή οι δικές μας οι τρελές, ξεφάντωναν στα μπαρ και στις πίστες. Άλλες εποχές!

Όλα αυτά, που λέτε, τα θυμήθηκα όταν άκουσα χθες ότι ο κοινοτάρχης της Ίνειας απείλησε να σκάψει τις φωλιές των χελώνων επειδή δεν αφήνουν τους κατοίκους των κοινοτήτων της περιοχής -και τα οργανωμένα συμφέροντα, κυρίως, τα οποία θέλουν να βάλουν χέρι στον Ακάμα- να κάνουν τα δικά τους.

Και το θυμήθηκα επειδή τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι τόσο χαρακτηριστικό του θρασύδειλου, στην πραγματικότητα, είδους μας, από την αίσθηση ότι όλα όσα βλέπουμε γύρω μας, μας ανήκουν.

Ένα είδος γενικώς αμπάλατο σαν το δικό μας, ένα είδος το οποίο δεν είχε ποτέ και φοβάμαι ότι έχει σήμερα ακόμα λιγότερα όρια, δεν μπορεί να καταλάβει πώς το «μου» σε όρους όπως τόπος μου, δρόμος μου, γειτονιά μου, χώρα μου και ό,τι παράγεται από αυτά είναι σχήμα λόγου και πως ό,τι καλύπτει, ανήκει εξίσου και στους άλλους.

Ο Ινειώτης ακόμα κι εάν γεννήθηκε εκεί δεν δικαιούται το «μου» του Ακάμα περισσότερο από τον Παφίτη, τον Λευκωσιάτη, τον πρόσφυγα, τον όποιο Κύπριο: τον Ελληνοκύπριο, τον Τουρκοκύπριο, τον Μαρωνίτη, τον Αρμένη τον οποιονδήποτε. Με τον ίδιο τρόπο που ο Πρωταράς δεν ανήκει στους Παραλιμνίτες επειδή έχουν γη εκεί, ούτε οι παραλίες τις Αγίας Νάπας στους Αγιαναπήτες, οι θαλασσινές σπηλιές στους Πεγειώτες ή τον όποιον developer απέκτησε γη εκεί.

Ανήκουν σε όλους.

Εάν οι κάτοικοι των κοινοτήτων του Ακάμα έχουν αδικηθεί, εντός ή εκτός εισαγωγικών, και εγώ λέω εκτός, οι κάτοικοι, όχι οι ξύπνιοι που αγόρασαν εκεί φιλέτα σε ανύποπτο χρόνο περιμένοντας το φάγωμα του Ακάμα, το οποίο για καλή μας τύχη αποτρέπουν τα ισχύοντα στην ΕΕ και όσο μπορεί εδώ το Τμήμα Περιβάλλοντος, εάν, λοιπόν, έχουν αδικηθεί, είναι υποχρέωση της Πολιτείας να τους εξασφαλίσει ικανοποιητικά αντισταθμιστικά μέτρα.

Όταν, όμως, ο οποιοσδήποτε βγάζει τη γλώσσα του περίπατο, τότε η υποχρέωση των αρχών δεν είναι να λένε ανοησίες του τύπου, «απαράδεκτες δηλώσεις» και «εκφράζουμε θλίψη», που κανέναν δεν αφορά τι εκφράζουν και πώς εκφράζονται, αλλά απλώς κάνουν τη δουλειά τους και ο νόμος παίρνει τα μέτρα που επιβάλλεται να πάρει.

Τόσο δύσκολο είναι;