Μακάρι να ήταν μόνο οι σούβλες, τα απλωμένα τους πόδια και τα «Καλή Παναγιά!»

Μα τι γίνεται επιτέλους; Αυτό το διάστημα τo κυπριακό Facebook είναι περισσότερο στη μαυρίλα από ποτέ. Μπήκα τη Δευτέρα για κάμποση ώρα και ήταν φοητσιάρικον.

Ο Φιλελεύθερος των 80s έγινε. Το απαραίτητο εργαλείο εάν ήθελες να μάθεις ποιος πέθανε. Έστω και με μερικές διαφορές, συγκριτικά με το σήμερα και ένεκα της χρονικής αποστάσεως. Για τους νεότερους και όχι μόνο, στα 80s η αγγελία θανάτου στον «Φ» ήταν το τυπικό μέρος. Το 101. Άθαφτο να τον/την άφηνες εκείνο έμπαινε βρέξει-χιονίσει.

Εκ παραλλήλου και στη συγγενική του «Φ» «Απογευματινή» εάν ήταν «άδρωπος» ο μεταστάς -και όχι μεταστάσα- και από εκεί και κάτω ήταν πιο λαϊκός ή και πιο μπερμπάντης, αυτός και οι φίλοι του.

Παρενθετικά και επεξηγηματικά: Οι ως άνω, διάβαζαν ανελλιπώς την «Α» η οποία είχε φωτογραφία τον Μακάριο έξω πάνω αριστερά για να θυμίζει ότι «ΖΗ», το «Δεν Ξεχνώ» έξω πάνω δεξιά και «πικάντικα» fake news έξω κάτω δεξιά, με φανταστικές ιστορίες τις οποίες τις έγραφαν οι συντάκτες, τις παρουσίαζαν ως αληθινές και απευθύνονταν συχνά στην καταπιεσμένη σεξουαλική ζωή του λαού.

Όπως είχε και μια κοπέλα με μεγάλα βυζιά αλλά «σεμνότερα» ενδεδυμένη από τις ανάλογες ξένων εφημερίδων του είδους, μέσα βέβαια. Ζούσαμε άλλωστε σε χώρα προκομμένη και θρησκευόμενη. Τίποτα δεν αναδείκνυε τον πουριτανισμό, την υποκρισία και κυρίως τη σχιζοφρένειά μας, όσο ένα φύλλο της «Α».

Η δε κοπέλα ήταν απαραίτητο αξεσουάρ στα συνεργεία ενάντια στην πλήξη και την ένταση που προκαλούσε η διαχείριση του κάθε πελλού/πελλής. Και τότε ήταν πολύ πιο εμφανές το πρόβλημα στο DNA μας όσο απίστευτο κι αν φαίνεται στους νεότερους. Γυρνούσαν στους δρόμους και φώναζαν, έπαιζαν ξύλο στα κερατώματα, ξεμαλλιάζονταν, είχαμε διάφορα.

Τέλος πάντων, για να κλείσουμε τα των 80s, τότε, εάν ήθελες να μάθεις τι ψήφιζε ο γείτονας, εάν ας πούμε ήταν δημόσιος υπάλληλος και ζούσε ακόμα, η καλύτερη ευκαιρία ήταν εάν πέθαινε η γυναίκα του. Φυσικά και κανείς δεν ενδιαφερόταν για το τι ψήφιζαν οι γυναίκες και ο κόσμος θεωρούσε δεδομένο ότι θα έπρεπε να ψηφίζουν αυτό που ψήφιζε ο άντρας τους.

Οπότε όταν πέθαιναν, εάν είχες καλή σχέση με τον περιπτερά, που συνήθως είχες αφού ήξεραν όσα δεν ήξερε κανείς άλλος στη γειτονιά και εσύ ψοφούσες όπως και όλοι οι άλλοι να τα μάθεις, πήγαινες και κοίταζες πρώτα τον «Φ» και την «Α» για να δεις ποιος πέθανε οκ; Και μετά όλες τις άλλες για να δεις πού αλλού είχε μπει η κηδεία. Bingo!

«Χαραυγή» ΑΚΕΛικός, «Σημερινή», «Αλήθεια», «Αγώνας» Δεξιός, «Μάχη» ΕΟΚΑΒίτης, «Ελευθεροτυπία» ΔΗΚΟ, «Νέα» ΕΔΕΚ και πάει λέγοντας. Εάν ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και έπαιζε ακόμα καμιά καταβολή του εφάπαξ, έπαιζε και πουτανιά: την έβαζαν σε 2-3 για να μην στιγματιστούν.

Σήμερα είναι αλλιώς τα πράγματα: Κατ’ αρχάς το τι υποστηρίζει ή και ψηφίζει ή δεν ψηφίζει ο καθένας και η καθεμία δεν σε νοιάζει να το μάθεις διότι το ξέρει και η κουτσή Μαρία. Εάν δεν, κάνεις απλώς μια βόλτα στο προφίλ του/της και το ανακαλύπτεις αλλά, πλέον δεν σε κόφτει κιόλας. Εάν όμως σε κόφτει, τότε το υπολογίζεις εύκολα από το τι ανεβάζει, το τι λέει στους καβγάδες του/της με τους άλλους κ.ο.κ.

Στις μέρες μας εχάθη πλέον η αιδώς. Την ώρα που κάνεις scroll down, διαβάζεις ότι πριν δύο χρόνια φώναζε για την κατάντια του τόπου και ότι δεν θα ξαναψηφίσει και σήμερα, πίσω στο μαντρί, αποφάσισε ότι θα ψηφίσει εκείνον που θα του πει το κόμμα, ακόμα κι αν το κόμμα του ήταν που κυβερνούσε.

Στην περίπτωση δε των ΑΚΕΛικών, ό,τι πει το κόμμα είναι και Ευαγγέλιο. Η τύχη μας η μεγάλη ήταν που ζουν ακόμα στη Σοβιετία αλλιώς τους έχω άξιους να έφτιαχναν ένα άβαταρ και να τους λένε ότι είναι του υποψηφίου τάδε, έτσι που δεν βρίσκουν κιόλας, ο οποίος υποψήφιος να μην υπήρχε στην πραγματικότητα. Ζήτω ο Τάδε σύντροφοι! Τέλειος ο Τάδε, ένεν σύντροφε; Θεός!

Δικαίως θα διερωτηθείτε: κι αν εκλεγόταν; Τα επόμενα 50 χρόνια χλομό.

Στις μέρες μας λοιπόν, και πέρα από το πολιτικό κομμάτι, υπάρχει και η απόλυτη ευκολία του πράγματος. Ξυπνάς το πρωί ανοίγεις το Facebook να δεις τι γίνεται στον κόσμο και σου φτιάχνουν τη μέρα. Ο θρήνος της Αντιγόνης ένα πράγμα.

Ο ένας θυμάται τη μάνα του που πέθανε πριν από δέκα χρόνια, τον πατέρα όχι τόσο, ο άλλος ανακοινώνει ότι πέθανε ο σύγαμπρός του, ο άλλος κλαίει το γατί του, το σκυλί του, το χρυσόψαρό του (επίσης πιο σπάνιο), γενικώς δεν υπάρχει τίποτα σε θανατικό που να μην το μαθαίνεις.

Τώρα γιατί εσύ πρέπει να μάθεις τι καλή ήταν η πεθερά της λ.χ. (σπανιότατο, ως αναφορά εννοώ) τη στιγμή που ούτε και την ίδια τη νύφη δεν ξέρεις προσωπικά αλλά και πόσο βασανίστηκε πριν πεθάνει, είναι ένα άλλο ερώτημα.

Οι πιο σαδιστές βάζουν και μια ιστορία, για το ότι έκανε αυτό και έκανε εκείνο… Δεν ενδιαφέρει κανέναν, εάν είναι δε για στενούς συγγενείς συνήθως καταλήγει στο πόσο καλόψυχος/η είναι αυτός ή αυτή που έγραψε το πόνημα, καϊλές που τον έπιασε για τον πεθαμένο ή και το πόσο καλή ανατροφή έχει ο ίδιος/α εάν είναι για γονείς κ.λπ. Σε ευχαριστώ που με έκανες + το δεικτικό επίρρημα. Συνήθως το «τόσο…». Και μετά τα υπόλοιπα.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Είναι και οι die hard νεκροθάφτες των Newsfeeds. Αυτοί που όταν δεν έχουν κάποιο θανατικό, κάποια τραγωδία δική τους σημερινή ή με αφορμή κάποιο μνημόσυνο για να σου γράψουν για το πόσο μαρτύρησε η συννυφάδα τους κ.λπ. βρίσκουν άλλες ιστορίες, εντελώς ξένες.

Το παιδάκι που έμεινε χωρίς χέρια, ο τυφλός που ζωγραφίζει με το αριστερό του πόδι, το «δείτε τι έκαναν ασυνείδητοι σε σκυλί στο Πεκίνο», τον άνθρωπο που λιώνει στο κρεβάτι 25 χρόνια κάπου στο Ουισκόνσιν, ανίατες και βασανιστικές ασθένειες, το άλλο παιδάκι που διάβασαν σε ένα σάιτ ότι πέθανε, όσο πιο μαρτυρικά τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες ανάρτησης, και πάει λέγοντας. Οι άνθρωποι του Θεού δε, φτιάχνονται με φανταστικές ιστορίες για φριχτούς θανάτους απίστων.

Και από κάτω ύμνοι στον «Θεό» που άφησε το παιδάκι να λιώνει για να «δοκιμάσει» τους γονείς, πολύ καλός ο «Θεούλης», και τα στανταράκια «Καλό Παράδεισο!» επειδή υπάρχει και κακός, «αγγελούδι μου!», λυπημένες φατσούλες, κλάματα.

Όμορφος κόσμος το πρωί! Και καλοσυνάτος.

Και μετά διερωτώνται γιατί είναι όλοι μες τα νεύρα και τη μιζέρια. Πέρα από τα πιο πάνω τα οποία σαφώς και δίνουν την απάντηση και πέρα από το πόσο γουστάρουμε σε αυτό το νησί των πελλών να βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι επιμένω η άγνοια γύρω από την ιατρική και τη φαρμακευτική και τα ταμπού.

Αντί να πει στον παθολόγο του/της στο ΓεΣΥ να του βγάλει ένα παραπεμπτικό για έναν ψυχολόγο ή καλύτερα ψυχίατρο και να πάει να του/της δώσει κάτι για να ξεπεράσει την ψύχωση, τη νεύρωση, τα OCD, τις φοβίες, τη μεγαλομανία, το ναρκισιστικό σύνδρομο και όλα τα άλλα που έχουν εννέα στους δέκα σ’ αυτό το νησί νομίζει ότι δεν έχει τίποτα. Τα χάπια είναι μόνο για τους «πελλούς».

Που είναι. Που είμαστε. Και που δεν είναι καθόλου κακό. Απλώς κάποια στιγμή θα πρέπει να το παραδεχτούμε κιόλας. Όσο «πελλοί» είναι μόνο οι άλλοι, σωτηρία δεν υπάρχει.

Οk, ούτως ή άλλως. Αλλά ρε γαμ... σίγουρα κάτι βελτιώνεται!