Για να καταλάβω, έτσι θα πάμε στις εκλογές;

Την ώρα που η κοινωνία γονατίζει από την ακρίβεια, που όλο και περισσότερος κόσμος φτωχοποιείται, την ώρα που κινδυνεύει το ΓΕΣΥ και που μαθαίνουμε για τις μπίζνες των παρακολουθήσεων των τηλεφώνων με νήματα που αγγίζουν τα υψηλά δώματα του πολιτικού συστήματος και των αρμόδιων αρχών, την ώρα που το μεταναστευτικό έχει ξεφύγει διότι η κυβέρνηση ήταν απασχολημένη να πουλάει διαβατήρια για πλουτισμό της οικογένειας του Προέδρου, στελεχών της, αλλά και διαφόρων άλλων, κι έτσι δεν έφτιαξε το Προσφυγικό Δικαστήριο με αποτέλεσμα να γίνουν βουνό οι αιτήσεις και να μαντρώνονται οι αιτητές σε στρατόπεδα σήμερα, την ώρα, λοιπόν, που σχεδόν τίποτα δεν δείχνει να πηγαίνει καλά σ’ αυτή τη χώρα, εμείς θα συζητάμε τα debates; Σοβαρά;

Δεν θα σχολιάσω καν την υπερβολή: Το ότι, δηλαδή, ολόκληρες ΗΠΑ κάνουν ΔΥΟ debates όλα κι όλα (συν ένα για τον Αντιπρόεδρο), η διεξαγωγή των οποίων -το νωρίτερο έξι εβδομάδες πριν την κάλπη- χρημαδοτείται και ελέγχεται αυστηρά και με διαφάνεια από έναν ειδικό οργανισμό, την Επιτροπή για τα Προεδρικά Debates, τον οποίο χρηματοδοτούν από κοινού τα κόμματα με αυστηρότατα κριτήρια -τα κόμματα, όχι ο φορολογούμενος…- ενώ μισή βραχονησίδα θα κάνουμε δέκα debates τον μήνα από τον Σεπτέμβριο!

Αυτό απλά δείχνει το μέγεθος των προβλημάτων μας και του πόσο έχουμε αποκοπεί από την πραγματικότητα της κοινωνίας.

Το εκπληκτικότερο όλων δε, είναι πως οι υποψηφιότητες θα κατατεθούν τον Δεκέμβριο! Σε όλες τις χώρες τα debates γίνονται μετά την υποβολή, διότι αναλόγως και του συστήματος υπάρχουν πάντα αποχωρήσεις. Εδώ, όμως, όχι. Εάν εγώ βγω αύριο και πω ότι θα είμαι υποψήφιος θα πρέπει να με καλέσουν -από πότε μας προέκυψε αυτό αλήθεια;- και να κάτσουν οι άλλοι να συζητούν μαζί μου στην κρατική τηλεόραση.

Αν δω ότι δεν μου βγαίνει και δεν θέλω να πετάξω το παράβολο, απλά δεν θα κατέβω τελικά και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Θα έχω κάνει και την πλάκα μου. Δεν υπάρχει ούτε και μία χώρα στον κόσμο στην οποία να γίνονται τέτοια ρεζιλίκια και στην οποία όποιος πελλός αποφασίσει ότι… θέλει να είναι -χωρίς να είναι κιόλας- υποψήφιος εμφανίζεται σε debates στην τηλεόραση.

Tην ώρα που όλοι ασχολούνται με το εάν θα πάει ή όχι ο Χριστοδουλίδης και σε ποια debates, τι σημαίνει αυτό κ.λπ., όπως ασχολούνται και με δημοσκοπήσεις οι οποίες -είναι κι αυτό χαρακτηριστικό πολλών συμπτωμάτων των ημερών μάλλον- γίνονται με τη χρήση πρωτόγνωρων μεθόδων, όπως λ.χ. η διαδικτυακή ψηφοφορία (!) για να δείξουν βασικά ότι ο Χριστοδουλίδης είναι είτε στα τάρταρα είτε, αναλόγως, στα αστέρια, αυτή την ώρα λοιπόν, κανείς με εξαίρεση τον Αχιλλέα Δημητριάδη και τον Κώστα Χριστοφίδη δεν έχει καταθέσει ακόμα ολοκληρωμένες θέσεις. Αυτό προσωπικά το θεωρώ όχι μόνο προσβολή, αλλά και ύβρη έναντι της νοημοσύνης του κόσμου.

Ο Χριστοδουλίδης συνεχίζει την αβλαβή του διέλευση και είναι γεγονός. Η Μαρία της Σιωπής. Δεν χρειάζεται να είναι και ιδιοφυία για να το προσέξει κανείς. Ο Αβέρωφ, όμως, τι θέσεις έχει καταθέσει; Το «Ενωμένοι, Ενωμένοι, Ενωμένοι, Πότε Ηττημένοι!» και τα άλλα κομματικά ουρλιαχτά που βγάζει και χτυπιέται στις συγκεντρώσεις όπου οι εκατοντάδες βαφτίζονται χιλιάδες; Ή μήπως το όραμά του για τα σχολικά λεωφορεία όπως το είχε παραθέσει τότε στο ΡΙΚ και είχε απομείνει η δύσμοιρη η Γωγώ να τον κοιτάζει γουρλωμένη, όπως και εμείς, μην μπορώντας να πιστέψει, όπως και εμείς άλλωστε, τι άκουγε και έβλεπε;

Ο Μαυρογιάννης, ο οποίος, αφού μας είπε κομπάζοντας ότι ήταν χειρότερος από τον Χριστοδουλίδη και τον Αναστασιάδη στις συνομιλίες ως ο ισχυρότερος -εκείνος το είπε όχι εγώ- υποστηρικτής της πλέον ακραίας των θέσεων, του «μηδέν στρατός, μηδέν εγγυήσεις» και κάτι μερόνυχτα μετά μας προέκυψε σχεδόν… Νενέκος, όπως μας έλεγαν εμάς αυτοί που υπηρετούσε με τόσο ζήλο, τι άλλο έχει καταθέσει πέραν των συνθηματικών θέσεων του ΑΚΕΛ;

Το βασικότερο, όμως, είναι αυτό: τι έχει να προσφέρει αυτή η αντιπαράθεση στον όποιον πολίτη αγωνιά σήμερα για το μέλλον των παιδιών του το οποίο βλέπει, και πολύ σωστά το διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει, διότι η χώρα έχει βουλιάξει στη διαφθορά και βαράει διάλυση και τα πάντα έχουν υποταχθεί στα συμφέροντα μιας ομάδας πλουτοκρατών και απατεώνων;

Τι έχουν να προσφέρουν αυτά τα ρεζιλίκια και ποιον αφορούν πέρα από τα κομματόσκυλα τα οποία παθιάζονται ακόμα για τα κόμματά τους και τα οποία, κόμματα, με τη σειρά τους καταγράφουν απώλειες δεκάδων χιλιάδων ψήφων το καθένα, αλλά ποσώς τα ενδιαφέρει αυτό; Η αποχή τα βολεύει μια χαρά καθώς η πίτα ξαναμοιράζεται μεταξύ τους και η οκά είναι τετρακόσια. Αυτό που μένει είναι το ποσοστό και μόνο.

Για να επανέλθω, λοιπόν, στο αρχικό μου ερώτημα: Έτσι θα πάμε στις εκλογές; Διότι εάν έτσι είναι που θα πάμε, πολύ φοβάμαι ότι αυτή τη φορά η απόσταση που χωρίζει τα κόμματα, τους υποψηφίους, το σύστημα και τη δημοκρατία από το… πρώτο κόμμα, την αποχή δηλαδή και την απόρριψη, θα γίνει ένα ρήγμα τόσο βαθύ που θα πληρώνουμε όλοι μας τις συνέπειες στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν.

Τουλάχιστον, αν αυτό επιλέξαμε, ας μην προσποιούμαστε αύριο ότι δεν θα έχουμε καταλάβει αυτά που θα έρθουν και την περαιτέρω αποξένωση και αντίδραση της κοινωνίας ή ότι δεν θα αντιλαμβανόμαστε τις ευθύνες που αναλογούν σε όποιον και όποιαν από εμάς είχε ένα δημόσιο βήμα, με την όποια ιδιότητα και όλες μαζί, αλλά αντί να ακούσει τι μας λέει ο κόσμος μέσα στην αγωνία του για το αύριο που χάνεται, έπαιξε εκούσια ή ακούσια αυτό το παιγνίδι.

Ας μην προσποιούμαστε αύριο ότι ξαφνιαστήκαμε πάλι, έτσι;