Για τη φιλοζωία και τον Berton

Παρακολουθώ τον χαμό που γίνεται από χθες στα social media, με αφορμή τον θάνατο του Berton, του αιλουροειδούς ράτσας Σερβάλ, μαζί με τον θόρυβο που έχει προκληθεί και ο οποίος με μαθηματική ακρίβεια θα κοπάσει το πολύ έως το απόγευμα, ειδικά εάν δεν προκύψει κάτι άλλο.

Ευλόγως, θα διερωτηθεί κάποιος γιατί χρησιμοποιώ τη λέξη «θόρυβο» για να περιγράψω τις ευαισθησίες πολλών ανθρώπων, οι οποίοι είτε είναι είτε πιστεύουν ότι είναι φιλόζωοι και οι οποίοι αποχαιρετούν το ομολογουμένως άτυχο αιλουροειδές, καταλήγοντας σε διαπιστώσεις για τη μοίρα που του επιφυλάξαμε και το πόσο αμπάλατοι είμαστε. Και είμαστε.

Χρησιμοποιώ τη λέξη αυτή λοιπόν, για να αναδείξω την ελαφρότητα των ημερών και την αντικατάσταση συχνά της λογικής από το συναίσθημα, κάτι που μας κάνει να χάνουμε την ουσία των πραγμάτων, το δάσος για το δέντρο. Διότι περί αυτού πρόκειται αυτό.

Εάν βλέπαμε την ουσία, πέρα από τη δεδομένη λύπη όλων μας, όσων αγαπάμε τα ζώα τουλάχιστον, το πρωτεύον θα ήταν η αναζήτηση ευθυνών για αυτήν την ιστορία. Ευθυνών από την ιδιοκτήτρια του ζώου που το έφερε εδώ, ευθυνών από αυτούς που το εκτελώνισαν και σήμερα ισχυρίζονται ότι… μάλλον ήρθε από τα κατεχόμενα (!) για να αποποιηθούν των όποιων ευθυνών τους, ευθυνών από το κράτος και τη Βουλή που ακόμα και σήμερα δεν κάνουν αυτό που πρέπει για να σταματήσει αυτή η κατάσταση με την εισαγωγή άγριων ζώων.

Τα ζώα αυτά ανήκουν στο φυσικό τους περιβάλλον και μόνο. Εγώ λ.χ. θεωρώ ότι μέρος της φιλοζωίας είναι και απαίτηση η κοινωνία και η εποχή μας να ξεπεράσουν και τη βαρβαρότητα των ζωολογικών κήπων, διότι περί βαρβαρότητας πρόκειται και μαζί με το φαινόμενο αυτό να εκλείψει επιτέλους η αντίληψη ότι δικαιούμαστε να τα έχουμε εκεί φυλακισμένα και δυστυχισμένα. Όπως εξέλιπε η αυτονόητη άλλοτε εκμετάλλευση των ζώων αυτών στα τσίρκα, πριν από μερικές μόνο δεκαετίες.

Την ώρα που σε χώρες της Ευρώπης και αλλού νομοθετούν για την απαγόρευση πώλησης ακόμα και κατοικίδιων ζώων προκειμένου να χτυπήσουν τις φάρμες που τα αναπαράγουν κάτω από άθλιες συνθήκες, για να καλυφθεί η… ζήτηση σε ράτσες, η Κύπρος αγωνίζεται ακόμα να βρει πώς θα σταματήσει την εισαγωγή ειδών τα οποία επ’ ουδενί λόγω δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ. Ούτε σε σπίτια, ούτε πουθενά.

Εάν κάποιος θέλει ντε και καλά να έχει αγριόγατα ή τίγρη (υπάρχει και εδώ!..) ή κροκόδειλο ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, αυτό είναι πρόβλημα δικό του και δικό της. Όχι δικό μας. Δεν μπορεί ο καθένας και η καθεμία να κάνει ό,τι θέλει, θέτοντας σε κίνδυνο και την ασφάλεια των άλλων.

Εάν υπήρχε κράτος εδώ, τότε, ακριβώς όπως γίνεται εκεί όπου υπάρχει, όλα αυτά τα ζώα θα είχαν κατασχεθεί και σε συνεννόηση με φιλοζωικές οργανώσεις και οργανώσεις άγριας ζωής στο εξωτερικό, θα είχαν μεταφερθεί στο φυσικό τους περιβάλλον. Οι δε ιδιοκτήτες τους μαζί με όσους άλλους ευθύνονται, θα είχαν υποστεί σοβαρότατες κυρώσεις.

Φιλοζωία δεν είναι να ολοφυρόμαστε πάνω από τον νεκρό Berton για να κάνουμε το κομμάτι μας στα social media. Κρίμα είναι, αλλά δεν έρχεται πίσω. Φιλοζωία είναι να φροντίσουμε ο καθένας και η καθεμία όπως μπορεί, να πιέσουμε έτσι που αυτή η ντροπιαστική κατάσταση των εισαγωγών άγριων ειδών, μαζί με το παρωχημένο και απολύτως ασύμβατο με τη φιλοζωία όνειδος των ζωολογικών κήπων, να εκλείψει. Ο Berton είναι νομίζω μια κλασική ευκαιρία.

Φιλοζωία επίσης είναι, τώρα που είναι και ζέστες, να βάζουμε μια κούπα με νερό για τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς και ό,τι άλλο περνάει από το χέρι μας. Είναι να πηγαίνουμε στην Αστυνομία για να καταγγείλουμε κάποιον που βάζει φόλες για τα γατιά και μετά κομπάζει κιόλας, κάποιον που έχει τα σκυλιά του για μήνες σε κλουβιά, κάποιον που παρατάει το σκυλί του στο μπαλκόνι. Φιλοζωία είναι να μαζεύουμε τα κόπρανα των σκύλων μας από τους δρόμους.

Η Κύπρος είναι πολύ, μα πάρα πολύ, πίσω σε σχέση με τον σεβασμό προς τα ζώα και αυτό δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει, δεδομένου ότι οι άνθρωποι εδώ, πέρα από τις φοβίες που τους καλλιεργούνται παιδιόθεν από γονείς και άλλους με άγνοια, μεγαλώνουν με θρησκευτικά παραμύθια τα οποία τους υποβάλλουν ότι είναι κάτι διαφορετικό και ανώτερο στη φύση από τα άλλα ζώα, αντί με την επιστήμη η οποία αποδεικνύει ότι και εμείς ζώα είμαστε σαν όλα τα άλλα. Ένα ελαφρώς εξελιγμένο είδος μαΐμούς.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι εάν πέθανε ο Berton. Μεθαύριο, κανείς δεν θα τον θυμάται και κανείς δεν θα ασχολείται πια. Το θέμα είναι η ουσία. Και η ουσία είναι ότι εμείς πρέπει να καταλάβουμε ότι και στο θέμα «ζώα» ή «κατοικίδια», όπως και σε όλα τα άλλα, υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν όρια. Σε μια χώρα η οποία, εάν διακρίνεται για κάτι, είναι για την περιφρόνησή της σε κάθε είδος ορίου. Μια χώρα ξιπασμένη, με τεράστιες ελλείψεις στην παιδεία των κατοίκων της αλλά και τον πολιτισμό τους.

Όσο δεν τα συζητάμε όλα αυτά και μένουμε απλώς στα like και τα post για τον Berton τα οποία θα ξεχάσουμε αύριο, η επόμενη τέτοια περίπτωση γίνεται απλώς ζήτημα χρόνου. Εάν θεωρούμε πάλι ότι με τις κλάψες, τις φωνές, τα αναθέματα και τις αναρτήσεις στα social media αλλάζουμε κάτι ή κάνουμε αυτό που μας αναλογεί, τότε επιβάλλεται να το ξανασκεφτούμε.