Το ΑΚΕΛ έχει ήδη ηττηθεί

Η απόφαση του ΑΚΕΛ πριν από κάποιους μήνες να πορευτεί με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη στις προεδρικές εκλογές προκάλεσε έκπληξη, αφού δεν κουβαλούσε τα χαρακτηριστικά που εξαρχής είχαν τεθεί ως προϋπόθεση για την επιλογή υποψηφίου από το κόμμα της Αριστεράς. Δεν ήταν μια υποψηφιότητα που συμβάδιζε με τα όσα πρότασσε και κυρίως όσα υποσχόταν στο πλαίσιο της ανάγκης για τομές στο Κυπριακό, ούτε μια υποψηφιότητα που πληρούσε το κριτήριο της εκλεξιμότητας. Την ίδια στιγμή ακύρωνε ολόκληρο το αφήγημα των τελευταίων χρόνων, χωρίς να εξισορροπεί με οποιαδήποτε (ξεκάθαρα) θετικά στοιχεία. Στην οικονομία δεν διασκέδαζε τις ανησυχίες της κοινωνίας που δημιούργησε η διακυβέρνηση Χριστόφια και η διαχρονική ρητορική του κόμματος, ενώ δεν διέθετε δικό της «ανάστημα». Δεν ήταν μια προσωπικότητα χαρισματική, ούτε ιδιαίτερα δημοφιλής ώστε να ξεκινά από πλεονεκτική αφετηρία. Το πιο σημαντικό, ήταν μια επιλογή που δίχαζε την Αριστερά.

Ήταν λοιπόν σημαντικό από την πρώτη στιγμή η υποψηφιότητα αυτή να απαντήσει στα πολλά ερωτήματα και τις εύλογες αμφιβολίες που δημιούργησε η απόφαση. Κυρίως όμως να υπάρχει ένα πλάνο με το οποίο ο Ανδρέας Μαυρογιάννης θα κατάφερνε να ισορροπήσει μεταξύ του αφηγήματος που περιέφερε δημόσια ως διαπραγματευτής και αυτού που θα έπρεπε να υιοθετήσει ως υποψήφιος πλέον του ΑΚΕΛ, ώστε να μην καταστεί αναξιόπιστος. Από τις πρώτες κιόλας παρεμβάσεις φάνηκε ότι ΑΚΕΛ και Μαυρογιάννης ήταν εντελώς απροετοίμαστοι να διαχειριστούν την παραδοξότητα που κουβαλούσε η συγκεκριμένη συμπόρευση. Ή απλά δεν είχαν τον τρόπο να το πράξουν. Μια υποψηφιότητα παντελώς αδιάφορη και ανούσια, εξελίχθηκε πολύ γρήγορα σε προβληματική. Η οποία έβαζε επιπλέον εμπόδια παρά βοηθούσε την προσπάθεια του ΑΚΕΛ.

Ήταν κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στο πρώτο debate, αλλά και στις συζητήσεις μετά. Η υπόδειξη του Νεοκλή Συλικιώτη «δεν είπαμε ότι συμφωνούμε σε όλα με τον κ. Μαυρογιάννη», όταν κλήθηκε να σχολιάσει στο ΡΙΚ το γεγονός ότι ο προεδρικός τους υποψήφιος (σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει το ΑΚΕΛ, αλλά και τα όσα ισχυρίστηκε την επόμενη του debate ο Τουμάζος Τσελεπής) δύο μήνες πριν δήλωνε πως ο Τσαβούσογλου ποτέ δεν έδειξε πρόθεση να δεχθεί κατάργηση των εγγυήσεων, ήταν μια ακόμα άβολη στιγμή. Η οποία ακολούθησε πολλές άλλες. Διότι η διαφωνία δεν αφορούσε επί μέρους προσεγγίσεις, αλλά την ίδια την ουσία του αφηγήματος, στην οποία έκτισε όλη την αντιπολιτευτική του ρητορική. Ούτε ήταν η μόνη φορά που ο Ανδρέας Μαυρογιάννης κατέρριπτε το αφήγημα του ΑΚΕΛ. Αντίθετα, ήταν το μόνο που έκανε με συνέπεια. Σε συνέντευξή του στον «Φ» τον Νοέμβριο του 2021- μετά τη δημοσιοποίηση των εγγράφων- δήλωνε: «Με απόλυτη ειλικρίνεια σας λέω, όπως επαναλαμβάνω για τέσσερα και πλέον χρόνια, ότι η Τουρκία επέμεινε στη μόνιμη παραμονή στρατευμάτων και στην αναβολή της συζήτησης για τις εγγυήσεις… χωρίς δέσμευση για το τελικό αποτέλεσμα». Το ίδιο περίπου διάστημα αμφισβητούσε πως το ναυάγιο οφειλόταν στη μαξιμαλιστική πολιτική Αναστασιάδη- Χριστοδουλίδη: «Ό,τι και να πει κανείς, το γεγονός παραμένει ότι η Τουρκία απέρριψε 2 από τα 6 σημεία του πακέτου Γκουτέρες... Οπόταν, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση». Ακόμα και μετά που κλείδωσε η υποψηφιότητά του, σε συνέντευξή του έλεγε: «Το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη να αποδεχθεί την κατάργηση των εγγυήσεων, εγώ λέω πως δεν το είδα».

Η άτσαλη προσπάθειά του στο debate να αναιρέσει τα όσα «για τέσσερα και πλέον χρόνια» υποστήριζε και να υιοθετήσει το αφήγημα του ΑΚΕΛ, χρεώνοντας τις ευθύνες στον Νίκο Χριστοδουλίδη, το μόνο που πέτυχε ήταν να ρίξει σκιές και στη δική του αξιοπιστία. Αλλά και να επιτείνει τις απορίες για την επιλογή του ΑΚΕΛ: Γιατί εφόσον επέλεξε να στηρίξει το προεκλογικό του αφήγημα στην προβληματική διαχείριση του Κυπριακού αποφάσισε να πορευτεί με τον άνθρωπο που ηγείτο μέχρι πρόσφατα της διαπραγμάτευσης; Πώς γίνεται από τους τόσους πιθανούς υποψηφίους να κατέληξε σε έναν άνθρωπο που στήριξε τη διαχείριση, έχοντας ελάχιστες διαφορές με τον Πρόεδρο, όπως ο ίδιος δήλωνε, μέχρι που στο debate έγιναν τεράστιες; Με αποτέλεσμα ΑΚΕΛ και Μαυρογιάννης να είναι αναγκασμένοι να κρατούν μια απολογητική στάση και να καταφεύγουν σε άνευ ουσίας αναφορές, όπως π.χ. ότι μετά το ναυάγιο ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έκλαψε με τον Οζτίλ Ναμί; Κυρίως όμως πώς κατάφεραν να οδηγήσουν το κόμμα στην εκπληκτικά παράδοξη θέση να πρέπει να πείσει για το κεντρικό αφήγημά του έχοντας απέναντι τους ισχυρισμούς, όχι του Προέδρου και του ΔΗΣΥ, αλλά του δικού του υποψηφίου;

Έχοντας ως ανθυποψήφιους δύο εκπροσώπους μιας αντιδημοφιλούς κυβέρνησης, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις (σε κάποιες το ποσοστό που επιθυμούσε αλλαγή έφτανε το 80%), το ΑΚΕΛ είχε μια μοναδική ευκαιρία, προτάσσοντας μια καθαρή πολιτική πρόταση, να διεκδικήσει- χωρίς βαρίδια- την προεδρία. Να αντιπαραβάλει στην αναξιοπιστία την αξιοπιστία, στη συνέχιση της διακυβέρνησης Αναστασιάδη την αλλαγή. Ακόμα όμως και με ήττα, αυτές οι προεδρικές εκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν την απαρχή της επαναφοράς της Αριστεράς στην ουσιαστική διεκδίκηση χώρου και ρόλου στον δημόσιο διάλογο, που είχε απωλέσει σε μεγάλο βαθμό μετά την πενταετία Χριστόφια. Με την επιλογή Μαυρογιάννη το ΑΚΕΛ απώλεσε το πλεονέκτημα που του είχαν δώσει οι συγκυρίες. Κατάφερε να μετατοπίσει τη συζήτηση στον δικό του υποψήφιο, να καταστεί κομμάτι του προβλήματος και της πορείας, και να επιτείνει το χάσμα με τη βάση. Και όλα αυτά για μια υποψηφιότητα που δεν συγκέντρωνε, υπό κανονικές συνθήκες, ρεαλιστικές πιθανότητες εκλογής. Επέλεξε να παίξει με τους όρους της κυβέρνησης και να απαξιωθεί με τους δικούς του. Κι αυτό είναι ήδη μια ξεκάθαρη ήττα.

antopoly@cytanet.com.cy