Οι προεδρικές ιδεοθύελλες σήκωσαν θύελλες

Δεν μας έφτανε που τους τελευταίους μήνες είμαστε απασχολημένοι με τις προεδρικές εκλογές, έχουμε να τρέχουμε και πάλι στη Νέα Υόρκη για τις καθιερωμένες μας «εξαμηνιαίες εξετάσεις». Το θέμα το γνωστό. Η ανανέωση της θητείας των κυανοκράνων για άλλους έξι μήνες. Η γνωστή μας ΟΥΝΦΙΚΥΠ, εγκαταστάθηκε τον Μάρτιο του 1964 με το ψήφισμα 186, αρχικά για τρεις μήνες, και μετά από εξάμηνο σε εξάμηνο καταφέραμε να τους έχουμε για 58 ολόκληρα χρόνια, ή αν θέλετε, καταφέραμε να πείσουμε το Συμβούλιο Ασφάλειας να ανανεώσει τη θητεία τους 116 φορές.

Βέβαια, η προσπάθεια αυτή δεν ήταν πάντα εύκολη. Περάσαμε από χίλια μύρια κύματα για να έχουμε τους ΟΗΕΔΕΣ μας εδώ στην Κύπρο για να μας διασφαλίζουν το βόλεμά μας, το ψωμοτύρι μας, το στάτους κβο μας.

Αν και η ανανέωση ή όχι της θητείας της ειρηνευτικής δύναμης εξαρτάται από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφάλειας, σημαντικό ρόλο παίζει ο εκάστοτε Γενικός Γραμματέας, οι εκθέσεις του οποίου λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αν και στο επίπεδο των μονίμων μελών ήμασταν πάντα τυχεροί γιατί είχαμε διαχρονικά τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και μετά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που πάντα ευνοούσαν την παρουσία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και μαζί της το στάτους κβο και τη διαίρεση της πατρίδας μας, στον τομέα των Γενικών Γραμματέων δεν τα βρίσκαμε πάντα τόσο εύκολα. Στον τομέα αυτό, υπήρξαν καλοί, κακοί, αλλά και άσχημοι. Στους καλούς Γενικούς Γραμματείς θα μπορούσε να συμπεριληφθεί ο Αιγύπτιος Μπούτρος-Μπούτρος Γκάλι, ο οποίος μάλιστα στις εκθέσεις του είχε επιρρίψει τις ευθύνες για τη μη λύση στον Ραούφ Ντενκτάς. Στους άσχημους, σίγουρα συγκαταλέγεται ο σημερινός, ο Πορτογάλος Αντόνιο Γκουτέρες, ο οποίος τη μια το παίζει σοφός, όπως μας έλεγε ο Νίκος Κοτζιάς, και την άλλη επιτήδεια ουδέτερος, όπως τον χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Άφησα τελευταίο τον «κακό», γιατί αναμφίβολα τον τίτλο αυτόν τον παίρνει ο μακαρίτης ο Κόφι Ανάν, ο οποίος είχε την «αναίδεια» να μας προτείνει σχέδιο λύσης με το οποίο θα απαλλασσόταν η πατρίδα μας από την κατοχή, θα έφευγαν τα κατοχικά στρατεύματα, θα επέστρεφαν χιλιάδες συμπατριώτες μας στις πατρογονικές τους εστίες και θα επιστρεφόταν η Αμμόχωστος και πολλές άλλες κατεχόμενες περιοχές υπό ε/κ διοίκηση.

Μπορεί η πιο πάνω πολύ σύντομη περιγραφή της ιστορίας και της διαδικασίας ανανέωσης της θητείας της ειρηνευτικής δύναμης να φαντάζει κωμικοτραγική, αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Δυστυχώς, ο διεθνής παράγοντας, με πρώτον τον ΟΗΕ, μας πήραν χαμπάρι. Δεν είναι τυχαίο το ότι κάθε νέα έκθεση είναι δυσμενέστερη, για την πλευρά μας, από την προηγούμενη. Κυρίως μετά το Κραν Μοντανά η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη.

Πλέον, η μορφή λύσης απουσιάζει ονομαστικά από τις εκθέσεις και μόνο έμμεση αναφορά γίνεται. Το δε χειρότερο, φαίνεται ο ΓΓ να προσανατολίζεται σε αίτημα αλλαγής των όρων εντολής του από το Συμβούλιο Ασφάλειας.

Αυτήν τη φορά στις εκθέσεις των ΗΕ την τιμητική της έχει η πράσινη γραμμή. Μπορεί ο υπουργός των Εσωτερικών να διαχειρίζεται την πράσινη γραμμή ως εξωτερικά σύνορα, με συρματοπλέγματα και άλλα ηλεκτρονικά μέσα επιτήρησης, άλλα ο ΓΓ έχει άλλη άποψη. «Μόνιμες και μη εξουσιοδοτημένες κατασκευές, κατά μήκος της γραμμής κατάπαυσης του πυρός», χαρακτηρίζει τις εξυπνάδες Νουρή. Μάλιστα, ο Αντόνιο Γκουτέρες προχωρά ένα βήμα παραπέρα και εκφράζει την έντονη ανησυχία του. «Ανησυχώ ότι αυτή η τακτική των άκρων θα επιδεινώσει το ήδη δύσκολο κλίμα».

Μπορεί στο τέλος, σχεδόν πάντα, να καταφέρνουμε να γίνονται κάποιες, κυρίως διακοσμητικές, αλλαγές στα προσχέδια των εκθέσεων και των ψηφισμάτων για να ικανοποιήσουμε το εσωτερικό ακροατήριο, το οποίο είναι το μόνο που μας ενδιαφέρει, αλλά τα αρχικά κείμενα δείχνουν τις πεποιθήσεις και τις προθέσεις του διεθνούς οργανισμού αναφορικά με το εθνικό μας ζήτημα.

Είναι καιρός να εμπεδώσουμε το γεγονός ότι όσα διαβήματα και παραστάσεις και να κάνουμε, δεν πρόκειται το Κυπριακό να βρεθεί ξανά στην κατάσταση του Ιουλίου του 2017, δηλαδή μια τρίχα από τη λύση, κατά τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, ή στο παρά πέντε της λύσης, κατά τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Η ετοιμότητά μας για συνέχιση των συνομιλιών από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά είναι πλέον μια δήλωση κλισέ, χωρίς να λαμβάνεται στα σοβαρά από κανένα. Και αυτό γιατί η διαδικασία των συνομιλιών για το Κυπριακό δεν διεκόπηκε στο Κραν Μοντανά, ούτως ώστε να ζητούμε συνέχεια. Στο ελβετικό θέρετρο, το Κυπριακό τέλειωσε με τη δική μας μάλιστα συγκατάθεση, ίσως και ανακούφιση, γιατί είχαμε άλλες προτεραιότητες, τις εκλογές του 2018. Το «καλή τύχη στον βορρά και στον νότο» του Αντόνιο Γκουτέρες ήσαν οι τίτλοι τέλους του εθνικού μας ζητήματος.

Δυστυχώς, με τους απαράδεκτους, εθνικά εγκληματικούς θα έλεγα, χειρισμούς στην Ελβετία δώσαμε την εντύπωση ότι είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε και άλλες μορφές λύσεις, έξω από το «κουτί», κάτι που βολεύει τους ξένους, γιατί για αυτούς αυτό που προέχει πλέον είναι η απαλλαγή από το «διεθνές βαρίδι» που λέγεται Κύπρος και Κυπριακό.

Το τι βλέπουμε στις εκθέσεις του ΓΓ, σε λίγο καιρό, αν συνεχίσουμε με τα ίδια μυαλά, θα τα θεωρούμε αυτονόητα και θα παρακαλούμε να παραμείνει επιτήδεια ουδέτερος. Οι προεδρικές ιδεοθύελλες για οριστική διχοτόμηση δυστυχώς σήκωσαν πραγματικές θύελλες, τις οποίες, όχι μόνο δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αλλά, το χειρότερο, φαίνεται να συμβιβαζόμαστε με αυτές αδιαφορώντας για το μέλλον της άλλης μισής πατρίδας.