Η εξίσωση της ΕΟΚΑ Β’ με το νόμιμο κράτος!

Το άλλοθι της εθνικιστικής Δεξιάς που αφορά τα τραγικά συμβάντα του Ιουλίου του 1974 είναι ο «εθνικός διχασμός». Διαχρονικά, ακούμε αυτήν την άποψη από τους θαυμαστές του Χίτλερ, της Χρυσής Αυγής, του ΕΛΑΜ, του Γρίβα. Προκαλεί όμως έκπληξη και εγείρει πολλά ερωτηματικά να προβάλλεται αυτή η θέση από τον αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος της Κύπρου και υποψήφιο για την Προεδρία της ΚΔ κ. Αβέρωφ Νεοφύτου. Σε ομιλία του στη Βουλή στις 15 Ιουλίου, την επέτειο του «προδοτικού πραξικοπήματος» (όπως ο ίδιος το αποκαλεί), είπε επί λέξει: «Εμείς οι πολιτικοί οφείλουμε να διδασκόμαστε από τις τραγικές συνέπειες που επέφερε ο διχασμός». Τουτέστιν, οι «τραγικές συνέπειες» που τις βιώσαμε το καλοκαίρι του 1974, ήταν αποτέλεσμα του «διχασμού»! Ενώ αναφέρεται στο «προδοτικό πραξικόπημα», αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να αναφερθεί στην τρομοκρατία, στην ΕΟΚΑ Β’, τον Γρίβα, τη χούντα. Μ΄ άλλα λόγια, ο Νεοφύτου αποφεύγει σκανδαλωδώς να θέσει τον δάκτυλόν του επί τον τύπον των ήλων. Καλά θα ‘κανε να σιωπούσε σ΄αυτήν την επέτειο, διότι προκαλεί τα δημοκρατικά αισθήματα της πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, ενώ πληγώνει αυτούς που πολέμησαν να υπερασπιστούν την ΚΔ.

Για να ενδιατρίψουμε γενικότερα στο θέμα του λεγόμενου εθνικού διχασμού που κάποιοι «εθνικόφρονες», όπως ο Α. Νεοφύτου, σερβίρουν ως την αιτία της συμφοράς που μας έπληξε το 1974, θα ‘ θελα να τονίσω ότι σε όλες τις χώρες υπάρχει, και συχνά μάλιστα, διχοτομία απόψεων πάνω σε ουσιώδη θέματα. Αυτό το σύνηθες φαινόμενο δεν αποκαλείται «εθνικός διχασμός», αφού καταλήγει σε αίσιο τέλος με τις εκλογές ή διοργάνωση δημοψηφίσματος το αποτέλεσμα των οποίων είναι σεβαστό -στις δημοκρατικές χώρες- από όλους. Για παράδειγμα, το 2016, ο Βρετανικός λαός αποφάσισε, με δημοψήφισμα, την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου (ΗΒ) από την ΕΕ. Η αποχώρηση υπερψηφίσθηκε με το 52% των ψήφων. Το θέμα του Brexit που δίχαζε τους Βρετανούς έχει λήξει μια και καλή –η ετυμηγορία του Βρετανικού λαού είναι τώρα σεβαστή απ΄ όλους. Θα συνιστούσε τρομοκρατική ενέργεια αν αυτοί που ψήφισαν υπέρ της παραμονής της χώρας τους στην ΕΕ επαναστατούσαν και έπαιρναν τα όπλα για να επιβάλουν τη δική τους θέληση, ανατινάζοντας, αλά ΕΟΚΑ Β’, αστυνομικούς σταθμούς και άλλα κυβερνητικά κτήρια και εκτελώντας όσους δημόσια ασκούσαν κριτική εναντίον τους. Αυτό το σενάριο, βέβαια, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας όταν μιλάμε για χώρες με βαθιές δημοκρατικές ρίζες.

Ας δούμε τώρα τη γένεση της Γριβικής τρομοκρατίας (κατ΄ άλλους, εθνικό διχασμό) στην Κύπρο. Τον Ιανουάριο του 1968, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αιφνιδίασε διακηρύσσοντας τη στροφή στην «εφικτή λύση» στο Κυπριακό, αντί «της ευκταίας», δηλαδή την ένωση με την Ελλάδα. Ήταν ο πρώτος Κύπριος πολιτικός που αντιλήφθηκε, έστω κι αργά, ότι η ένωση ήταν ένα άπιαστο όνειρο, κυρίως μετά την απόσυρση από τη χούντα της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο στα τέλη του 1967. Για να εξασφαλίσει τη λαϊκή έγκριση για τη νέα του πολιτική, ο Μακάριος προκήρυξε προεδρικές εκλογές για τον Φεβρουάριο του 1968. Ο αντίπαλος του Μακαρίου ήταν ο Τάκης Ευδόκας, η πολιτική του οποίου ήταν η ένωση. Οι εκλογές οδήγησαν στην επανεκλογή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με ποσοστό 95,45% έναντι 3,71% του αντιπάλου του. Ο κυριότερος λόγος που πήρε τόσο υψηλό ποσοστό υποστήριξης ο Μακάριος είναι ότι έπεισε τον κυπριακό λαό ότι, όντως, η επιδίωξη της ένωσης ήταν μάταιος κόπος και εγκυμονούσε τεράστιους κινδύνους για τον κυπριακό ελληνισμό, φόβοι που δυστυχώς επαληθεύθηκαν το 1974. Ένα ποσοστό του 3,71% που ψήφισε τον στόχο της ένωσης δεν αποδέχθηκε την ετυμηγορία του κυπριακού λαού και καταλήξαμε στην τρομοκρατία της ΕΟΚΑ Β’ υπό τον Γρίβα και όχι, βέβαια, στον «εθνικό διχασμό». Επομένως, ο «εθνικός διχασμός» που προσπαθεί ο Νεοφύτου να μας λανσάρει ως την αιτία της καταστροφής του 1974, καθόλου δεν είναι αποτέλεσμα του «σαρακιού που κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού». Ούτε είναι αποτέλεσμα μιας απλής «ασυμφωνίας στόχων» μεταξύ δύο τόσο δυνατών προσωπικοτήτων όπως ήταν ο Μακάριος και ο Γρίβας. Ούτε, πάλι, ήταν η μεταφυσική της διχόνοιας, ούτε, ακόμα, το έργο της ειμαρμένης, ούτε τέλος, το αποτέλεσμα της θείας πρόνοιας. Δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο πραγματικός λόγος ήταν η φασιστική νοοτροπία του Γρίβα και των συν αυτώ, που κατέφυγαν στη βία για να ανατρέψουν την απόφαση του 95,45% του κυπριακού λαού. Δύο δράμια νου να είχαν (όχι περισσότερα) θα αντιλαμβάνονταν ότι δεν επιτυγχάνεται η ένωση με ανατινάξεις κυβερνητικών περιουσιών, με απαγωγές υπουργών και εκτελέσεις αντιφρονούντων. Σ΄ αυτά τα τραγικά γεγονότα όφειλε ο Νεοφύτου ν΄ αναφερθεί και στη σημασία της δημοκρατίας κι όχι στον δήθεν εθνικό διχασμό που συνιστά χοντρή παραχάραξη της Ιστορίας. Τον φασισμό του Γρίβα τον πλήρωσε πανάκριβα η Κύπρος αλλά, παρόλ' αυτά, ο Νεοφύτου καταθέτει ευλαβικά κάθε χρόνο στεφάνι στο μνημόσυνο του αρχιτρομοκράτη. Για την ακρίβεια, όφειλαν οι Τούρκοι, οι ευεργετηθέντες από τη δράση της ΕΟΚΑ Β’, να καταθέτουν τέτοια στεφάνια κι όχι ο Νεοφύτου.

Η Κύπρος χρειάζεται μια νέα Δεξιά, μια πατριωτική Δεξιά με νέο ηγέτη που να μην προσιδιάζει με το ακραίο μόρφωμα του Γρίβα. Είμαι σίγουρος, αυτό μπορεί να γίνει διότι μέσα στους κόλπους της υπάρχουν άτομα πολύ υψηλού και μορφωτικού επιπέδου, άτομα της διανόησης, που η τρομοκρατία και ο γριβισμός είναι τελείως ξένα με τη νοοτροπία τους.

ΥΓ. Η στήλη «ευθαρσώς» θα απουσιάζει τον Αύγουστο λόγω διακοπών. Μαζί πάλι τον Σεπτέμβρη!