Καλό ταξίδι στο φεγγάρι, Νίκο…

Συχνά-πυκνά, από τη στήλη αυτή, προβάλλω τη θέση ότι συνήθως, σχεδόν για όλα τα θέματα, έχουμε περισσότερες από μια επιλογές και έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε αυτή που μας συμφέρει περισσότερο, αρκεί να ξέρουμε το τι μας συμφέρει. Αυτό, βεβαίως, συνεπάγεται και τη δική μας ευθύνη για τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών μας. Με βάση αυτή τη λογική, το πεπρωμένο μας δεν είναι τίποτε άλλο από τις αναπόφευκτες συνέπειες ή τα αποτελέσματα των πράξεών μας. Αρκετοί μεγάλοι στοχαστές –από τον Αριστοτέλη, τον Σπινόζα, τον Γκαίτε, τον Νίτσε μέχρι τον σύγχρονό μας Σαρτ– υποστηρίζουν αυτή τη δυνατότητα του ανθρώπου. Δεν θεωρώ αναγκαίο να παραθέσω, λόγω στενότητας χώρου, μερικές από τις κλασικές φράσεις αυτών των μεγάλων διανοητών που εκφράζουν αυτή τη δυνατότητά μας. Πίσω από όλες αυτές τις σκέψεις, βρίσκεται η ελευθερία να επιλέγουμε και αυτήν την ελευθερία δεν μπορούμε να την αρνηθούμε, αφού ακόμη και το να την ασκούμε ή να μην την ασκούμε, δική μας επιλογή είναι. Πολλοί, βεβαίως, υποστηρίζουν ότι είμαστε αποτέλεσμα της ιστορίας και του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε. Δεν έχουν εντελώς άδικο, αφού είναι αλήθεια ότι ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο περιορισμούς. Άλλο ζήτημα, όμως, είναι να βλέπουμε τους πραγματικούς περιορισμούς και άλλο να απαρνούμαστε την ελευθερία μας, με άλλοθι τους ψευδοπεριορισμούς που οι άλλοι προσπαθούν να μας επιβάλουν για δικά τους οφέλη ή αυτούς που εμείς θέτουμε στον ίδιο τον εαυτό μας –λόγω του φόβου που αισθανόμαστε μπροστά στην ελευθερία των επιλογών μας και την ευθύνη που αυτή συνεπάγεται, όπως πολύ καλά πραγματεύεται το θέμα ο ψυχολόγος και ουμανιστής φιλόσοφος Έρικ Φρομ, στο βιβλίο του με τίτλο «Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία». Διαβάζοντας στον «Φιλελεύθερο» το επίσημο πρακτικό της συνάντησης του ΓΓ του ΟΗΕ με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, της 6ης Ιουλίου 2017 (παρόντες αναφέρει το έγγραφο ήσαν εκ μέρους της δικής μας πλευράς και οι κκ. Μαυρογιάννης, Χριστοδουλίδης και η κ. Ιωάννου), κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αναμφίβολα δεν έκαμε την καλύτερη επιλογή από αυτές που είχε μπροστά του. Αφέθηκε στους περιορισμούς, στις προσταγές και στα θέλω κάποιων άλλων. Ακόμη και σε πολύ περιοριστικές περιστάσεις ή καταστάσεις, πάντα υπάρχουν περισσότερες εναλλακτικές, από τις οποίες έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε αυτή που μας συμφέρει περισσότερο. Η χειρότερη επιλογή ήταν να ακολουθήσει τη συμβουλή του Ν. Χριστοδουλίδη και να επιμένει σε «μηδέν στρατούς και μηδέν εγγυήσεις» που ήσαν «non starter». Συνεπώς, να πάψει να ισχυρίζεται ότι έκαμε ό,τι μπορούσε αλλά προσέκρουσε στην αδιαλλαξία της Τουρκίας. Το έγγραφο που ο «Φ» αποκάλυψε, αποδεικνύει περίτρανα ακριβώς το αντίθετο. Τις ιστορικές εκείνες στιγμές, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Ν. Χριστοδουλίδης, ο εξ απορρήτων στενότερός του σύμβουλος –τόσο στενός ήταν, που του ανέθεσε να δει εκ μέρους του τον Βγενόπουλο, που όλοι ξέρουμε ποιος ήταν– δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους απέναντι στην Ιστορία και στον κυπριακό λαό. Άσκησαν σαν τσαρλατάνοι την υποχρέωση της ατομικής ευθύνης. Ατομική ευθύνη σημαίνει να γνωρίζω ότι η κάθε επιλογή μου –και η συνακόλουθη πράξη μου– έχει συνέπειες στον εαυτό μου, με δομεί, με καθορίζει, με αποκαλύπτει, με αλλάζει, με μεταμορφώνει και αφήνει πάνω μου τα χνάρια ή τα αποτυπώματά της. Ατομική ευθύνη σημαίνει: δεν παρασύρομαι από τις παρορμήσεις μου, ούτε συμμορφώνομαι στις πιέσεις ή στις απαιτήσεις των άλλων και του περιβάλλοντός μου (αιτητές διαβατηρίων κυπριακών), αλλά επιλέγω εγώ, και αυτομάτως αποδέχομαι και τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών μου και δεν τις χρεώνω στους άλλους. Οι δύο Νίκοι, πολύ απλά, φοβήθηκαν να αναλάβουν την ευθύνη να προχωρήσουν προς τα επόμενα βήματα του συμβιβασμού. Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία τούς καθήλωσε. Ο Νίκος Αναστασιάδης, δόξα τω Θεώ, σε λίγους μήνες, θα πάει σπίτι του. Και θα αναμένει την αδέκαστη κρίση του Ιστορικού που είναι ήδη ολοφάνερη ποια θα είναι. Ο άλλος θέλει να μας κυβερνήσει και να αντικαταστήσει τον Αναστασιάδη. Στα δύσκολα, στο Κραν Μοντανά, το έβαλε στα πόδια…. Η δύσβατη διαδρομή που έχει μπροστά της η χώρα μας δεν επιτρέπει να αναθέσει τις τύχες της σε ανθρώπους που το βάζουν στα πόδια… ή που θέλουν να πάνε περπατητοί στο φεγγάρι. Σ’ αυτήν την επιδίωξη, του εύχομαι καλό ταξίδι μαζί με τους ηγέτες του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Αυτοί είναι μαέστροι από τέτοια ταξίδια… Καλό Αύγουστο. Μαζί, συν Θεώ, από Σεπτέμβρη.