Ο σανός του μέλλοντός μας

Σοβαρά; Το θέμα συζήτησης ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2023 και εν μέσω αμέτρητων τραγικών αδιεξόδων και προβλημάτων στην κοινωνία είναι το ποιος έφταιξε περισσότερο για όσα έγιναν στο Μον Πελεράν το 2016 και στο Κραν Μοντανά το 2017; Σοβαρά τώρα; Αυτό συζητάμε;

Αυτό φαίνεται να συζητάμε, είναι μάλλον η απάντηση. Διότι, στην πραγματικότητα, αυτό που στ’ αλήθεια συζητάμε δεν είναι το ποιος έφταιξε περισσότερο -αυτό δεν το αγγίζουν καν οι τρεις «βασικοί» υποψήφιοι και έχουν κάθε λόγο να μην το κάνουν- αλλά το ποιος έφταιξε... λιγότερο.

Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό οφείλουμε να προσέξουμε και εμείς. Διότι εκεί παίζεται το παιγνίδι, εις βάρος της νοημοσύνης του κόσμου στα πιο βασικά μάλιστα. Εάν αυτοί δεν θέλουν να τη σεβαστούν, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνουμε και εμείς.

Τόσο στο Μον Πελεράν όσο και στο Κραν Μοντανά, τις διαπραγματεύσεις δεν τις έκανε η Μαρικκού που τα Λεύκαρα. Τις έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Νίκος Αναστασιάδης ονομάζεται. Εάν, βέβαια, οδηγηθήκαμε σε ολέθριες αποφάσεις, ουδείς ισχυρίζεται ότι οι σύμβουλοι του Προέδρου δεν είχαν ευθύνη.

Όμως, δεδομένου και του ποιον έχουμε για Πρόεδρο, θα συμφωνήσουμε -θέλω να πιστεύω- ότι δεν μιλάμε για κάποιον άβουλο ο οποίος δεν κατέχει το Κυπριακό ή είναι τόσο χαζός -για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου- ώστε να άγεται και να φέρεται από τους όποιους συμβούλους του.

Κι όμως, αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά εκπληκτικό: ο Πρόεδρος απουσιάζει από τη συζήτηση και κανείς από τους «τρεις» δεν τον αναφέρει, ωσάν να έχουν ξεχάσει ότι ήταν εκεί και ότι εκείνος αποφάσιζε.

Γιατί; Μα απλούστατα, διότι κανένας τους δεν διανοείται να πει κάτι για τον Αναστασιάδη. Ούτε ο Αβέρωφ ο οποίος έχτιζε βολικά, όταν τον συνέφερε και δεν χανόταν από προσώπου γης, πολλά και διάφορα στον πολιτικό του ίσκιο από το 2013, ούτε ο Χριστοδουλίδης ο οποίος οφείλει την ίδια την πολιτική του ύπαρξη στον Νίκο Αναστασιάδη.

Ούτε φυσικά και ο Μαυρογιάννης ο οποίος είχε επιλέξει όχι μόνο τη σιωπή και την ουδόλως τιμητική για τον ίδιο ουδετερότητα μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του, αλλά αντιθέτως, υπέβαλλε δημοσίως θα έλεγα σε όσους επέκριναν τον Πρόεδρο -στο διάστημα που ο ίδιος τώρα λέει ότι περίπου εχάθη η πατρίς και ίσως να έχει και δίκαιο, αυτό είναι το χειρότερο…- τους υπέβαλλε, λοιπόν, ότι απενοχοποιούν με τη συμπεριφορά τους την Άγκυρα η οποία ομολόγησε, κατά τον Μαυρογιάννη, την αδιαλλαξία της διά του Μεβλούτ Τσαβούσογλου!

Ούτε τότε ούτε και σήμερα, οι «τρεις» τόλμησαν να κάνουν την παραμικρή επικριτική αναφορά στα όσα έγιναν σε επίπεδο τελικών χειρισμών. Υπερασπίζονταν διαχρονικά τη γραμμή και τις ενέργειες Αναστασιάδη, διασφαλίζοντας τις θέσεις και το πολιτικό τους μέλλον -ο κ. Μαυρογιάννης και το συμβόλαιό του- και σήμερα, από όψιμο πατριωτισμό επανέρχονται στα φοβερά και τα τρομερά τα οποία γίνονταν στο παρασκήνιο με τη δική τους σύμπραξη, ανοχή και σιωπή αλλά -κοίτα να δεις!- ποτέ τους δεν ένιωσαν την ανάγκη να τα αποκαλύψουν στον κόσμο.

Όπως δεν ένιωσαν την υποχρέωση να πουν στην κοινωνία γιατί παρατούσαμε τις συνομιλίες και φεύγαμε και ποια αλήθεια ήταν η ευθύνη του Νίκου Αναστασιάδη για αυτό, αλλά και η δική τους για τον τρόπο με τον οποίο εξαργύρωναν πολιτικά τη σιωπή τους.

Και σήμερα, την ώρα που ο κόσμος καίγεται γύρω μας, θέλουν εμείς να συζητάμε το Μον Πελεράν και το Κραν Μοντανά, προκειμένου να καταλήξουμε ποιος από τους τρεις έχει τη μικρότερη ευθύνη για τη δική του σιωπή, ένα βήμα πριν τη διχοτόμηση πια.

Μια συζήτηση η οποία, για να είμαστε και δίκαιοι, κυρίως εξυπηρετεί το αφήγημα της Αριστεράς και το ότι επέλεξε κάποιον ο οποίος ήταν εκ των βασικών πρωταγωνιστών εκείνου του παρασκηνίου για να τον κατεβάσει υποψήφιο στις προεδρικές. Και συνεπώς, πρέπει οπωσδήποτε να τον ξεπλύνει για το τότε. Αυτό όμως είναι θέμα του ΑΚΕΛ, δεν είναι δικό μας.

Η ουσία είναι πως κανείς από τους τρεις δεν είχε ανοίξει το στόμα του να μιλήσει τότε και πως, ακόμα χειρότερα, όταν ερωτούνταν έλεγαν πως μόνο η Άγκυρα είχε ευθύνες, παρότι ο ΓΓ του ΟΗΕ άλλα έλεγε και τα δεδομένα άλλα έδειχναν.

Κανείς δεν το κούνησε όμως από τη βολική και την παραγωγική σκιά του Αναστασιάδη. Και ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να κρύβονται εκεί, απαιτώντας από τον κόσμο να παρακολουθεί τις ακροβασίες τους και την προσπάθειά τους να περάσουν μόνο εκείνα που τους βολεύουν.

Όποιος επιθυμεί να συμμετέχει σ’ αυτό το θέατρο εμπαίζοντας τη νοημοσύνη του και αυτήν του κόσμου που τον παρακολουθεί, μπορεί και δικαιούται να το κάνει.

Λίγο περισσότερο όμως, δεν δικαιούμαστε το αντίθετο;