Έμεινε ένα βήμα για τη μόνιμη διχοτόμηση;

Λες, «είμαστε ένα βήμα μακριά από τη μόνιμη διχοτόμηση 48 χρόνια μετά την εισβολή». Αν ρωτάς εμένα, δεν είναι καν ένα βήμα. Ψάχνεις ενόχους; Φταίνε εκείνοι που είπαν «όχι» στο Σχέδιο Ανάν; Λες, «είναι ένοχοι διότι αυτό ήταν η τελεσίδικη απόρριψη της λύσης». Τότε πρέπει να εξηγήσεις και σε εμένα. Η απόρριψη ποιας λύσης; Σημαίνει πως ακόμα δεν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το σχέδιο έγινε για την Τουρκία και όχι για τους Κύπριους. Πόσο πονηρά εκπονημένο σχέδιο ήταν για να καθίσει την Τουρκία στη θέση του αθώου απαλλάσσοντάς την από την κατηγορία της κατοχικής δύναμης. Η τελευταία ακροβασία του λόρδου Ντέιβιντ Χάνεϊ. Άντε πες μου. Τι θα κάναμε όταν η Τουρκία δεν εκπλήρωνε τις δεσμεύσεις της; Η φίλη και σύμμαχος των ΗΠΑ και της Αγγλίας Τουρκία, η οποία δεν εφαρμόζει τις διεθνείς συμφωνίες και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και παρά ταύτα δεν της επιβάλλονται οποιεσδήποτε κυρώσεις, δεν εφαρμόζει καμία δέσμευσή της και θα εφάρμοζε αυτήν; Τι θα άλλαζε αν το αποτέλεσμα ήταν «ναι» και από τις δύο πλευρές. Να σας πω εγώ τι θα άλλαζε. Απλώς θα χάναμε και αυτά που είχαμε. Την Κυπριακή Δημοκρατία! Μήπως άσκοπα γράφτηκε σε εκείνο το σχέδιο ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυόταν σε 24 ώρες»;

Προσπέρασέ τα αυτά φίλε μου, προσπέρασέ τα. Ούτε στο Σχέδιο Ανάν υπήρχε κάτι καλό, ούτε στο Κραν Μοντανά. Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν μπόρεσες να μάθεις. Η Τουρκία ουδέποτε θέλησε λύση εδώ. Πάντα έλεγε ότι «η μη λύση είναι λύση». Και τα αφεντικά της ουδέποτε ήθελαν λύση. Άλλωστε ιδέα των αφεντικών ήταν η διχοτόμηση. Στο τέλος τα κατάφεραν. Πέτυχαν τον στόχο. Τη μοίρασαν μερικώς το 1963 και ολικώς το 1974. Εκείνοι που τη μοίρασαν δεν θέλησαν να την ενώσουν ποτέ ξανά. Όμως, εσύ δεν αναφέρεσαι καθόλου σε αυτούς. Στο άρθρο σου δεν υπάρχουν καθόλου οι ΗΠΑ, η Αγγλία και τα Ηνωμένα Έθνη. Σαν να τα κάναμε όλα μόνοι μας στον εαυτό μας. Δεν εκλέξαμε σώφρονες ανθρώπους στην ηγεσία μας. Και κατά τη δική σου άποψη, όλα έγιναν εξαιτίας αυτού, έτσι; Αν είχαμε εκλέξει τι θα γινόταν; Δεν ήταν σώφρων ο Μουσταφά Ακιντζί; Ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ; Ο Κληρίδης; Ο Χριστόφιας; Αυτοί δεν είχαν καθόλου μυαλό, φιλοπατρία και αγάπη για την κοινότητα; Αν είχαν, τότε γιατί δεν επιτεύχθηκε λύση;

Όπως καταλαβαίνω, μετατράπηκε σε κόμπλεξ στην ελληνοκυπριακή κοινότητα τόσο το να παραπονιέται για την κατοχή όσο και το να κατηγορεί την Τουρκία. Όσοι την κατηγορούν στιγματίζονται για κάποιον λόγο ως εθνικιστές ή σοβινιστές. Μήπως απέμεινε άλλη επιλογή στους κυβερνώντες εκτός από το να απαιτούν την άσκηση διεθνών πιέσεων πάνω στην Τουρκία; Πόσο απελπιστική κατάσταση. Ποιος ασκεί πιέσεις στην Τουρκία, η οποία έχει λάβει τη στήριξη των ΗΠΑ και της Αγγλίας; Επιπλέον, έχουν πολλούς λόγους για να ασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία. Δεν είναι μόνο η Κύπρος. Δεν έχουν τίποτε να πουν για το απολυταρχικό καθεστώς στην Τουρκία, τις πολιτικές πιέσεις και τις άδικες συλλήψεις οι απόστολοι της δημοκρατίας και της ελευθερίας στον κόσμο; Ή την εισβολή στη Συρία. Ή τη συνεργασία με τους αιμοβόρους τζιχαντιστές πλιατσικολόγους. Ή το κάψιμο και την καταστροφή κουρδικών χωριών. Γιατί παραβλέπουν την Τουρκία εκείνοι που επιβάλλουν κυρώσεις στον δικτάτορα της Λευκορωσίας Λουκασένκο; Εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν επιβάλλονται κυρώσεις στην Τουρκία, έχασαν τελείως την ελπίδα τους οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές. Και εμείς χάσαμε την ελπίδα μας για λύση εξαιτίας τους.

Πίσω από τον Κληρίδη υπήρχε η Αμερική. Πίσω από τον Ακιντζί η Αγγλία. Πίσω από τον Χριστόφια η Ρωσία. Και πίσω από τον Ταλάτ η Τουρκία. Όμως, για τα συμφέροντά τους δεν δίστασαν να ξοδέψουν και τους ηγέτες τους οποίους υποστήριζαν. Ναι, όλα τα θύματα του πολέμου στην Κύπρο μπούχτισαν από τη μη λύση εδώ και 48 χρόνια και έχασαν την ελπίδα τους. Και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Δεν έκαναν το καθήκον τους και οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τη λύση και την ειρήνη. Μήπως γίνεται λύση φυτεύοντας δενδρύλλια ελιάς στη νεκρή ζώνη κάθε φορά που αρχίζουν διαπραγματεύσεις και αναρτώντας πανό που γράφουν «λύση αμέσως τώρα» στην πύλη Λοκματζή; Και τέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν συνέβαλε καθόλου στη λύση. Μας παρηγόρησαν με κονδύλια. Έκαναν επαγγελματικές τις εθελοντικές φιλειρηνικές εκδηλώσεις. Έγιναν με χρήματα ως αντάλλαγμα ακόμα και η ανάρτηση ενός πανό, το γράψιμο ενός ποιήματος, η δημιουργία ενός τραγουδιού. Δεν αντιλαμβάνεστε πόσο αποδυναμώθηκε η αντίσταση κατά της εισβολής και της κατοχής μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004; Επιχείρησαν ακόμα και να μας απαγορεύσουν να χρησιμοποιούμε τη λέξη «κατοχή» χρηματοδοτώντας ένα γλωσσάρι.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Αν έμεινε ένα βήμα πριν τη μόνιμη διχοτόμηση, έτσι έμεινε. Δεν τιμωρήσαμε καν τους εγκληματίες πολέμου ανάμεσά μας. Προδώσαμε τους αγαπημένους νεκρούς μας. Αναλώσαμε τη ζωή μας με κενού περιεχομένου εκδηλώσεις και εμπορία ελπίδας. Και τώρα οδυρόμαστε. Λέγοντας έγινε διχοτόμηση, θα γίνει διχοτόμηση. Όμως, μην ανησυχείτε. Ακόμα δεν τελείωσαν όλα. Ακόμα δεν ρίξαμε την τελευταία μας σφαίρα! Το σκοτάδι δεν διαρκεί αιώνια. Κάθε νύκτα έχει και μια μέρα!